Review: Yakuza 6: The Song of Life PlayStation 4

Kiryu Kazuma kraakt wederom de knokkels om zijn vuist in menig Yakuza te planten in Yakuza 6: The Song of Life. Ook al is de draak van Dojima nu een gewone burger, zijn verleden lijkt hem niet los te kunnen laten. Problematisch, maar niets wat Kiryu niet aankan. Lastiger zijn de nieuwe aanvullingen in Kiryu’s leven. Zo ontfermt hij zich over een eigen bende, een aantal vreemde snuiters en een baby. Ja, ook Kiryu wordt een dagje ouder, is de draak als een goede fles wijn of komt hij meer in de buurt van een slecht gebrouwen biertje?

The circle of life

Yakuza 6: The Song of Life viert de loop van het leven. Protagonist Kiryu Kazuma is getekend door de tijd en wil gewoon genieten van zijn leven als burger in zijn eigen weeshuis. Zijn pleegkind, Haruka, is echter een idol (popster) en kondigt tijdens haar stadionconcert aan dat ze afscheid neemt van het fameuze leven om met haar ex-Yakuza pleegvader te leven zoals Henk en Ingrid dat doen. Dat blijkt echter zo makkelijk niet want Kiryu wordt opgepakt en drie jaar in de nor gegooid. De pers zoekt Haruka op en zet het weeshuis in een slecht daglicht. De ex-idol ziet slechts één oplossing, vluchten. Haruka is echter te goed in vluchten en is nog altijd spoorloos wanneer Kiryu zijn straf heeft uitgezeten. Wat volgt is een zoektocht, met een baby onder de arm, naar zijn verloren pleegdochter en haar handelingen van de afgelopen drie jaar.

Klinkt een beetje saai vind je niet? Ergens is dat ook wel waar. Zeker in vergelijking met bijvoorbeeld Yakuza 0 heeft dit verhaal aanzienlijk minder actie. Niet dat dat slecht is, maar het is wel anders. Er is meer ruimte voor rust en ontwikkeling van de personages. Ik heb de Yakuza-franchise altijd omschreven als een Japanse GTST. Dit verhaal is te vergelijken met periodes waarin er geen Martine Hafkamp en Ludo Sanders de revue passeren. We zien Jeff gewoon een beetje aanmodderen met zijn scharrels en meneer Harmsen geeft zijn wijsheid door aan de minder getalenteerde jeugd. Erg? Nee, niet bepaald, maar wel anders.

Geen karate, maar gewoon rammen

Kiryu staat niet bekend als de meest efficiënte vechter. Het is gewoon een krachtpatser die met gemak kaakslag na kaakslag kan incasseren en uitdelen. Het vechten loopt in deze game onwijs soepel. Het gevechtssysteem is namelijk volledig op de schop genomen en dat is een zeer welkome aanvulling. De gevechtscirkel is verdwenen en maakt plaats voor dezelfde open wereld als die waarin je normaliter rondloopt. Hierdoor krijg je veel meer vrijheid geboden. Je beschikt nu bijvoorbeeld over de mogelijkheid om dat tuig van de richel een winkeltje in te slepen en zijn kop tegen de toonbank aan te meppen. Niet fijn voor de winkeleigenaar, maar wel fijn voor jou. Niets voelt beter dan een opzichtige, onzekere, met blonde puntjes, fout geklede gangster door een winkelruit te trappen.

Ook zijn de meerdere vechtstijlen uit Yakuza 0 verleden tijd (naar mijn mening een pré). Dit keer is alles gecombineerd en investeren we enkel ervaringspunten in Kiryu zelf. Dat doen we met vijf verschillende valuta die te verdienen zijn tijdens het uitvoeren van diverse taakjes. Zo krijg je voor een potje darten meer valuta van de één en voor een matpartij meer valuta voor de ander. Daar stopt het echter niet, je moet ook kiezen in welk onderdeel je wil investeren. Investeer je liever in de algemene skills, zoals health, defence en snelheid, dan pomp je de punten in de battle tak, wil je liever meer skills, dan investeer je in heat actions. Daarbij heb je ook nog andere perks die je buiten de gevechten helpen. Zo is het mogelijk om makkelijker met de vrouwtjes te praten en om te zorgen dat de bendeleden meer experience verdienen. Keuzes, keuzes…

De echte held in Yakuza

Als jij een echte Yakuza-speler bent, dan weet je al wie de echte held is in deze verhalen. Precies, het is de wereld. Ook dit keer steelt deze weer de show. We bevinden ons wederom in het extravagante Kamurocho (een fictief deel van Tokio) alleen dan een flink aantal jaar later. De stad is compleet veranderd zonder zijn identiteit en herkenbare punten te verliezen. Natuurlijk is dat niet de enige stad die we bezoeken, we reizen namelijk ook af naar Onomichi, Hiroshima. Dit prachtige kustplaatsje voelt sereen aan, maar ook hier zijn de nodige problemen. Het stadje is klein en heeft wat betreft vermaak niet bijzonder veel te bieden, afgezien van het verse oester slurpen dan. Toch is er meer te doen dan verwacht. We stichten bijvoorbeeld een eigen clan die het tegen JUSTIS opneemt. Deze organisatie is opgericht om criminaliteit aan te pakken, maar uiteindelijk transformeert de organisatie zelf in een zooitje ongeregeld. We gaan echter niet één op één op de vuist, maar nemen beide een eigen bende mee. Deze strategiegame wijkt geheel af van het stramien en is een welkom tussendoortje.

Toch spendeer ik mijn tijd liever in Kamurocho. De stad is levendiger dan ooit en het is fascinerend om te zien hoe de stad zich heeft ontwikkeld na het spelen van Yakuza 0. Er zijn wederom allerlei activiteiten te ondernemen, zo kunnen we weer honkballen, drinken, karaoke zingen en, wellicht de meest aparte, videochatten met dames. In vergelijking met eerdere games valt het wel op dat er een stuk minder te doen is. Jammer, maar alsnog zijn de activiteiten die er wel in zitten erg vermakelijk. Overigens is het niet absoluut nodig om de eerdere delen te spelen. Je mist hier en daar wel een reverentie en ook de personages zullen je een worst wezen, maar in essentie is het niet nodig. Toch adviseer ik om op zijn minst Yakuza 0 te spelen, zo speel je het begin en het eind. Yakuza Kiwami is daarop een leuke aanvulling. Eer je die games uit hebt gespeeld is Yakuza Kiwami 2 echter al verschenen…