Review: Zelda: Tears of the Kingdom - Een meesterwerk Nintendo Switch

Vijf jaar naar de onthulling van Tears of the Kingdom is de game eindelijk uitgekomen. De game had grote verwachtingen hoog te houden, want diens voorganger Breath of the Wild is een game die zes jaar na release nog steeds heel geliefd is en door velen nog gespeeld wordt. Alex was ook lyrisch in zijn Breath of the Wild review. Ik had in het begin mijn twijfels, maar zoals je in mijn Tears of the Kingdom opinion kan lezen was mijn hype voor de game compleet na de laatste trailer. Ik had ook het geluk dat ik een week voor de release een paar keer bij Nintendo mocht langskomen om mijn avontuur alvast te starten. En dat was nodig ook, want de nieuwe Zelda-game is groter dan ooit tevoren op vele vlakken.

De terugkeer van de Demon King

Nadat ik de game voor het eerst heb opgestart, heeft het voor mij slechts vijftien minuten geduurd om enthousiast te worden. Waarom? De intro. In het beginstuk verkennen Zelda en Link een ondergronds gebied zoals we zagen in de allereerste Tears of the Kingdom-trailer. Hier komen we er al snel achter dat deze locatie zich onder Hyrule Castle bevindt. Na een grote onthulling en door steeds dieper ondergronds te gaan komen Zelda en Link in een kamer terecht met een mummy in het midden. Als Zelda en Link dichterbij komen valt een mysterieuze arm van de mummy af en ontwaakt die. Ja, het is niemand minder dan de Demon King Ganondorf die voor het eerst sinds Twilight Princess terugkeert. En wat een rentree is het! Matthew Mercer doet het geweldig als Ganondorf en ik had niet verwacht dat hij als een zombie al tegen Link en Zelda ging praten. De voice acting in Tears of the Kingdom is over het algemeen goed, de enige die er voor mij er een beetje negatief uitspringt is de stem van Zelda. Ik vond haar stem in Breath of the Wild al niet echt passend bij het personage. In Tears of the Kingdom valt het nog meer op, omdat ze een veel grotere rol speelt. Ik snap dat ze Zelda niet hebben vervangen voor het vervolg, maar wat mij betreft hadden ze dit beter wel kunnen doen.

Ganondorf doet nog meer, want hij vernietigt de Master Sword en verwondt Links arm ernstig. Ganondorf zorgt er dan voor dat hij Hyrule Castle van de grond laat rijzen en er vele eilanden in de lucht opdoemen. Zelda lijkt in een afgrond te vallen, maar verdwijnt door een mysterieuze steen die ze kort voor Ganondorfs ontwaking vindt. Link probeert haar te redden, maar is net te laat. Ik zat met open mond naar mijn scherm te kijken, want dit had ik niet verwacht. In Breath of the Wild werd je met weinig achtergrond in Hyrule gegooid en moest je het verhaal zelf ontdekken. Nu krijg je een hele cinematische cutscene compleet met voice acting en zie je hoe Link nu weer in deze benarde situatie terecht is gekomen. Dit is heel goed gedaan, want het wakkerde mijn nieuwsgierigheid dusdanig aan dat ik zo snel mogelijk aan de tutorial wilde beginnen. Het verhaal in Tears of the Kingdom is echt goed. In vergelijking met Breath of the Wild is alles een stuk beter uitgewerkt. Waar ik in het vorige deel al vrij snel het verhaal doorhad en de twists al van verre zag aankomen was dat in Tears of the Kingdom niet het geval. Daar was ik juist meerdere keren verbaasd over wat er gebeurde. Met name in de Dragon Tears-quest. Hier leer je wat er met Zelda is gebeurd en wat ze allemaal voor Link heeft gedaan om hem te helpen Ganondorf te verslaan. In Breath of the Wild had ik het gevoel dat het verhaal optioneel was om te ontdekken en dat vond ik stiekem toentertijd een beetje jammer. Het verhaal stond in het vorige deel op een lager pitje en de focus lag vooral op de exploratie en het verkennen van Hyrule.

Als een fan die juist de verhalen van de Zelda-games geweldig vindt hoopte ik daarom dat de focus in Tears of the Kingdom meer op het verhaal ging liggen. Gelukkig is die wens voor mij uitgekomen en wordt er vanaf het begin al duidelijk gemaakt wat er op het spel staat door de wederopstanding van Ganondorf. Het voelde in het begin alsof het verhaal van Breath of the Wild opeens verdwenen was. De Sheikah Slate is weg, de reusachtige Divine Beasts en Guardians zijn nergens meer te bekennen, echt alle oude Sheikhah technologie is verdwenen en een antwoord wat er met ze is gebeurd wordt niet gegeven. Ik was even bang dat de Champions ook volledig verwijderd waren uit Tears of the Kingdom. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn en zijn de Champions niet uitgewist in Hyrule, maar is hun verhaal wel officieel afgesloten. Dit is logisch gezien de geesten aan het einde van Breath of the Wild vrede vonden. Toch ben ik wel nieuwsgierig waar de Divine Beasts weggemoffeld zijn en wat er met de Sheikah Slate is gebeurd. Dat de focus in Tears of the Kingdom meer op het verhaal is gelegd hoeft niet te betekenen dat de vrijheid uit Breath of The Wild verdwenen is. Juist niet. Na de tutorial word je losgelaten in Hyrule en mag je gaan en staan waar je wilt. Je hebt een paar quests die als leidraad kunnen dienen, maar de keuze ligt nog altijd bij de speler hoe ze hun avontuur willen vormgeven. Er is in ieder geval genoeg te doen. Van Shrines, Dungeons, overworld bosses, mini games, side quests, main quests en genoeg locaties om (opnieuw) te ontdekken.

Wacht, dit werkt?

Als ik de tutorial moet omschrijven in drie woorden zou het ‘Wacht, dit werkt?’ zijn. De tutorial area in Tears of the Kingdom is The Great Sky Island. Hier maak je als speler kennis met alle vaardigheden en basis mechanieken uit Tears of the Kingdom. In de intro is namelijk te zien dat Link al zijn hartjes en stamina verliest door Ganondorfs aanval en de Master Sword is gewoon verwoest. Hij wordt toegesproken door een mysterieuze stem die zegt dat Zelda op hem wacht bij de Temple of Time en dat de nieuwe arm van Link - die zijn verwonde arm heeft vervangen - van hem is. Dus Link stapt uit de grot, duikt naar beneden en loopt recht naar de Temple of Time om erachter te komen dat hij nu te zwak is om de deur te openen. Daar zien we Rauru, of eigenlijk de geest van de Zonai, voor het eerst en vertelt hij aan de held dat hij eerst drie Shrines moet zien te vinden om toegang te krijgen tot de tempel. Ja, de Shrines zijn terug in Tears of the Kingdom en in eerste instantie werd ik bevangen door een lichte vrees. Ik heb Breath of the Wild meerdere keren gespeeld en na een tijdje was ik de Shrines een beetje zat geworden. Uiteindelijk voelde ze allemaal hetzelfde aan en hoopte ik dat Tears of the Kingdom iets nieuws ging brengen. Al gauw kwam ik erachter dat de Shrines zijn verbeterd in dit nieuwe deel en dat komt met name door de nieuwe vaardigheden die Link in zijn arsenaal heeft. Tijdens de tutorial speel je de eerste vier vrij: Ultrahand, Fuse, Ascend en als laatste Recall.

Even in het kort: Ultrahand geeft Link de mogelijkheid om verschillende constructies te maken voor verkenning, combat en gewoon voor de leuk. Fuse doet ongeveer hetzelfde alleen dan voor wapens en schilden. Ascend laat Link onder bepaalde omstandigheden door plafonds snel omhoogklimmen en met Recall kan de held de tijd een beetje terugdraaien om zo op onbereikbare plekken te komen of dingen die vijanden naar hem gooien terug te kaatsen. Deze vaardigheden zijn totaal anders dan die uit Breath of the Wild en verbeterd ten opzichte van diens voorganger. De enige die ik echt mis zijn de remote bombs, want die waren echt superhandig en bombflowers zijn best lastig om te vinden in Hyrule als je niet weet waar je moet zoeken. Later in de game kun je ook de fotomodus en auto build-vaardigheid vrijspelen waarvan de laatste echt handig is om te hebben als je snel iets moet bouwen. Met name Ultra Hand maakt het puzzelen in Shrines een groot bouwfestijn. Het leren bouwen van nieuwe constructies in de Shrines is echt leuk om te doen en geeft genoeg inspiratie om je eigen ideeën te creëren. De puzzels zetten je ook meer aan het denken, omdat je moet ontdekken welke constructies het beste resultaat opleveren. De motion control Shrines zijn geschrapt in Tears of the Kingdom, dus dat is sowieso een grote verbetering. Met Ultrahand kun je namelijk bijna alles bouwen. Je kunt alle bouwmaterialen 360 graden om hun as draaien totdat je de hoek hebt die je wilt. Ik heb het ruimtelijk inzicht van een hommel, dus het was voor mij wel even wennen om de Ultrahand vaardigheid onder de knie te krijgen. Zodra het kwartje eenmaal valt voel je je als een kind dat losgelaten wordt op het schoolplein. Niks is namelijk te gek voor Ultrahand.

De nieuwe vaardigheden zijn ook essentieel in de combat. Hoewel de combat in de basis hetzelfde is, heeft Nintendo nu Fuse, Recall en Ultrahand gebruikt om de combat een nieuwe dimensie te geven en dat is goed gelukt. Ganondorf heeft er bij zijn wederopstanding namelijk voor gezorgd dat alle wapens in Hyrule verzwakt zijn en als je ze op de normale wijze gebruikt gaan ze veel sneller kapot. Dit nodigt je uit om te experimenteren met nieuwe wapens. Wat gebeurt er als je een Bomb Barrel aan je schild vastmaakt? Of een paddenstoel aan je zwaard of speer? Hoe kan ik het beste een voertuig maken dat monsters mee te overrijden? Tears of the Kingdom geeft je deze vrijheid om dat allemaal uit te zoeken. Recall is ook handig in een gevecht, want hiermee kan je projectielen van monsters teruggooien. Het verbaasde mij hoeveel plezier ik met de combat heb in Tears of the Kingdom en hoe leuk het is om nieuwe bonussen met Fuse voor je wapens en schilden te ontdekken.

Groter en beter

In Tears of the Kingdom is Hyrule groter dan ooit. Naast het vaste land heb je nu ook de Sky Islands en The Depths om te ontdekken. Het luchtruim bestaat uit verschillende eilanden waar schatkisten, Shrines en sidequests zijn te vinden. De vier dungeons die in Tears of the Kingdom zijn ook in het luchtruim te vinden. De puzzels in deze dungeons steken anders in elkaar, waardoor ze niet eentonig aanvoelen. Ook schuilen in ieder van de dungeons unieke bosses om te verslaan. Dit is sterke verbetering ten opzichte van Breath of the Wild, waar je het vooral moest nemen tegen de Blight Ganons. In de lucht moet je vooral manieren zien te ontdekken om nieuwe afstanden veilig te overbruggen. Als je niet oppast stort Link zo zijn ondergang tegemoet. Maar als je je paraglider op tijd gebruikt of in het water valt, kun je vanuit de Sky Islands veilig landen in Hyrule. The Depths is met een woord duister te noemen. Link wordt letterlijk de duisternis in gestort en moet daar de weg in zien te vinden. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan, want The Depths is gevuld met Gloom die Links health letterlijk opeet als die daar te lang mee in contact staat. Om zijn weg te verlichten kan hij Lightroots vinden. Dit zijn grote wortels die een deel van The Depths verlichten. Naast de duisternis zijn er ook een aantal bosses, monsterkampen en een aantal side quests te vinden die Link echt kunnen helpen in zijn avontuur. De belangrijkste is misschien wel de mogelijkheid om de Energy Cells van Link te kunnen uitbreiden. Energy Cells zijn de batterijen die Link nodig heeft om langer gebruik te kunnen maken van zijn Ultrahand-constructies en Zonai-apparatuur. Hyrule is ongeveer hetzelfde, maar is uitgebreid met nieuwe nederzettingen, monsterkampen en nog veel meer. Met Ganondorfs wederopstanding zijn er ook mysterieuze Geoglyphs door heel Hyrule verschenen. Dit zijn een soort mysterieuze graancirkels. Deze punten spelen een hele belangrijke rol als je achter het verhaal van Tears of the Kingdom wilt komen, dus als je daar interesse in hebt zou ik zeker die quest doen.

De npc’s spelen een veel belangrijkere rol in Tears of the Kingdom en groeien ook letterlijk en figuurlijk gaandeweg het verhaal. Zo geven ze net als de Champions Link nieuwe vaardigheden die hem helpen Hyrule te verkennen en de monsters te verslaan. Het is goed om te zien dat de belangrijke achtergrondpersonages meer uitgewerkt zijn in dit vervolg. Door Hyrule heen zijn ook een aantal boss fights te vinden waar je een groep burgers helpt om een monsterkamp te verslaan en over te nemen. Waar je in Breath of the Wild vooral solo acteerde, heb je in Tears of the Kingdom dus veel hulp van npc's. Hierdoor staat Link er niet langer alleen voor. Link lijkt ook gegroeid te zijn in de nieuwe game, hoewel je wel goed moet opletten om dat te zien. Waar hij in Breath of the Wild stoïcijns en stil was, toont hij in Tears of the Kingdom iets meer zijn emoties. Zo lacht hij als hij Sidon weer ziet en moest ik lachen hoe geschokt en verdrietig hij keek toen zijn geliefde Master Sword opeens verdween in een mysterieus licht. De held lijkt ook wat vrolijker te zijn, want als hij kookt heeft hij naast het welbekende deuntje dat hij neuriet ook andere liedjes aan zijn repertoire toegevoegd die veel Zelda-fans vast zullen herkennen als iconische muziek uit de franchise. Link blijft een interessant personage om mee te spelen, maar ik hoop stiekem dat er ooit weer een Zelda-game uitkomt waar zijn achtergrond veel meer is uitgewerkt, zoals in The Windwaker.

Nu kom ik bij de hamvraag: Is Tears of the Kingdom beter dan Breath of the Wild. Ja en nee. Tears of the Kingdom heeft veel aspecten verbeterd en dan met name op het gebied van de openwereld, het verhaal en de uitwerking van de achtergrondpersonages. Toch zijn er een paar kleine punten die naar mijn mening nog beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Zo zijn er een aantal nieuwe monsters toegevoegd, maar had de variatie in mijn ogen nog wat beter gekund. Met name de normale monsters hadden vooral nog iets diverser mogen zijn, vooral omdat je daar het meeste mee te maken krijgt in Tears of the Kingdom. Er zijn een paar nieuwe toegevoegd, maar nog steeds heb je het gevoel dat het vooral Bokoblins zijn die je tegenkomt in je avontuur in Hyrule. De game draait voor het grootste deel geweldig op de Nintendo Switch en ik ondervond vrijwel geen problemen op af en toe een framedrop na, wat een wereldwonder is gezien de grootte van Hyrule in Tears of the Kingdom. De game ziet er ook weer geweldig uit en heeft net als alle andere delen in de franchise een geweldige soundtrack die je meesleept in de game. Om een voorbeeld te noemen haal ik toch even weer het beginstuk aan. De soundtrack begint normaal, maar wordt steeds enger en meer gespannen naarmate Zelda en Link dichter in de buurt van Ganondorf komen. Dit brengt een onheilspellend gevoel met zich mee, waardoor je denkt dat er iets kwaadaardigs aan het einde van de tunnel op je zit te wachten. De muziek in de game is iconisch net als diens voorganger en veel andere games in de franchise. Al met al is Tears of the Kingdom een game waar ik weer honderden uren in ga verliezen en waar ik zeker vaker naar ga terugkeren. Net als bij Breath of the Wild het geval was.