Rue Valley review - Steeds weer opnieuw

Rue Valley is een bijzondere game die je telkens opnieuw laat beginnen, omdat de hoofdpersoon vastzit in een time loop. Het draait om keuzes maken, herhaling en de moeite om jezelf te vinden in een dorpje dat je gevangen houdt. De game haalt inspiratie uit Disco Elysium en dat spat er aan alle kanten vanaf. Is Rue Valley echter ook een leuke game om te spelen en is het verhaal er eentje die je op het puntje van je stoel houdt? Dat lees je in deze review.

47 Ellenlange minuten

Rue Valley gaat over een vaag, maar ook heel specifiek idee: de time loop die 47 minuten duurt. Elke run duurt exact 47 minuten, en die limiet geeft vorm aan alle keuzes. Je plan maakt elke keer kleine stapjes vooruit. Het systeem nodigt je uit om te experimenteren met antwoorden en acties. Je slaat dingen die je ziet en meemaakt op in een soort mind-map en de combinaties van dingen die in je mind-map staan, onthult intenties en mindsets waar je de volgende run iets nieuws mee kunt. Die mind-map voelt als een klein puzzelboek, het helpt je strategisch kiezen wat je wilt vrijspelen en waar je je de volgende dag op wilt richten. De time loop brengt voldoening wanneer nieuwe informatie of een nieuwe reactie op zijn plek valt. Soms leidt dat tot echte aha-momenten en dat voelt enorm bevredigend.

De rol van hoofdpersoon Eugene Harrow laat zien hoe impactvol persoonlijkheidskeuzes kunnen zijn. Aan het begin geef je Eugene persoonlijke eigenschappen die zijn gedrag sturen. Als je hem bijvoorbeeld introvert maakt, kan hij geen aandacht trekken bij de receptioniste die in gesprek is met iemand aan de telefoon. Dat voorbeeld maakt meteen duidelijk dat keuzes niet alleen cosmetisch zijn, maar ook echt invloed hebben op de gameplay en het verloop van het verhaal. De persoonlijkheidstraits bepalen uit welke beschikbare dialogopties en acties je kunt kiezen. De statuseffecten verdiepen dat verder, ze kunnen een gesprek totaal anders maken. Zo kan Eugene bijvoorbeeld het statuseffect thirsty hebben, waardoor hij veel impulsiever wordt, totdat hij wat gedronken heeft. Deze mechanics zijn best slim en trouw aan het thema van zelfbeeld en verandering. Tegelijk merk je wel dat de time loop wel erg veel herhaling brengt als je nog geen nieuwe invalshoek hebt gevonden.

Een dorpje vol interessante figuren

De cast van Rue Valley heeft diepte en de schrijvers hebben erg hun best gedaan om ze gelaagde persoonlijkheden te geven. Je ontmoet mensen die zelf worstelen met van alles en nog wat en die worstelingen voelen echt en natuurlijk aan. Dialogen onthullen stukje bij beetje hun motivaties en zwaktes, wat ze nog menselijker maakt. Door je ontmoetingen met de verschillende personages in je mind-map op te slaan, leer je hun intenties lezen en speel je nieuwe paden en acties vrij. Soms levert dat onverwachte humor op wanneer je een rare mindset kiest. Die momenten werken goed, ze geven de game wat meer lucht en karakter. Rue Valley zet in op emotie en daar scoort het vaak.

Er is wel een kanttekening bij de uitvoering van de dialoog. Het valt namelijk op dat niet alle zinnen zijn ingesproken. Voor een verhaalgedreven titel voelt dat wel een beetje als een gemiste kans. Wanneer sommige belangrijke scènes tekst zonder stem hebben, zakt de impact iets in. Geluidsdesign en muziek ondersteunen wel vaak de toon, maar consistente voice-over zou de beleving nog een stukje sterker maken. Toch blijft de kwaliteit van het schrijfwerk hoog. De personages blijven interessant, zelfs als niet elke zin een stem heeft.

Grafisch heeft Rue Valley een uitgekiende stijl die goed bij het verhaal en de vibe van de game past. De art direction, die erg gebaseerd is op comics, kiest voor een sfeer die melancholisch en vreemd aanvoelt. Scènes werken visueel en de stijl versterkt de thematiek goed. De presentatie draagt bij aan de spanning en het mysterie van de time loop. Toch moet je veel wachten in de game en dat beïnvloedt de vibe wel een beetje. Doordat elke time loop 47 minuten duurt en de tijd niet doorloopt, tenzij je een actie uitvoert of een gesprek voert met een NPC, moet je soms tijd doorspoelen of meerdere keren wachten op hetzelfde moment. Het voelt soms aan als niet-spelbare tijd en dat onderbreekt de flow van de game enorm. Ik begrijp dat dit een ontwerpkeuze is vanwege de tijdstructuur, maar het haalt soms tempo uit de ervaring.