Senua’s Saga: Hellblade II review - Een essentiële beleving

Waar was jij tijdens The Game Awards in 2019? Ik kan mij nog goed herinneren waar ik mij mee bezighield. Als kersvers lid van team Gameliner keek ik samen met onze hoofdredacteur Patrick en ons nieuwskanon Claudia naar de awardshow van Geoff Keighley. Toen Phil Spencer het podium op kwam, wisten we dat we ons mochten klaarmaken voor een spektakel. Ja, de Xbox Series X-console werd aangekondigd, maar wat is een console zonder games? Dat moesten de beste mensen bij Xbox ook gedacht hebben, dus de oplossing leek simpel. Laten we even een vervolgje droppen van een enorm geliefde titel, genaamd Senua’s Saga: Hellblade II. Het publiek ging uit z'n dak en het podium trilde op de grondvesten. Echter, het duurde bijna vijf jaar, totdat we onszelf in de 'andere' wereld van Senua konden verliezen. De tijd is hier en als je houdt van een ware next-gen ervaring met een narratief waarvan je gaat beven, dan ben je aan het juiste adres. Klaar om jezelf tegen te komen? Zet die koptelefoon maar op en bereid je voor op het ware hoogtepunt in het Xbox-klimaat dat de naam Senua’s Saga: Hellblade II draagt.

Sterk, standvastig en sensitief - dat is Senua

Het verhaal van Senua’s Saga: Hellblade II begint op de woeste zee, waarbij Senua als slaaf is ontvoerd door de Northmen. In wellicht wat misplaatst zelfvertrouwen laat ze zichzelf meenemen door de slavendrijvers om zo een einde te maken aan de slachting van haar volk. Ze wil per direct naar de kern van het probleem om het daar de kop in te drukken. Eenmaal op het ruime sop slaat het noodlot toe. Een storm vernietigt de boot en Senua overleeft het lucratieve boottochtje maar net. Alleen, vermoeid en teneergeslagen moet ze de barre excursie door Midgard - het land van de man - maken. Tijdens haar reis ontmoet ze diverse personages en ontdekt ze de daadwerkelijke dreigingen die het land terroriseren. Niks is wat het lijkt en elk verhaal kent twee kanten - om het lekker cryptisch en spoilervrij te houden.

Waarin de eerste game vooral de spotlight zette op de persoonlijke ontwikkeling van Senua, heeft ze in het vervolg een onzelfzuchtiger doel voor ogen. In Hellblade: Senua's Sacrifice werd ze gemotiveerd door het verlies van haar geliefde, ditmaal is ze vooral bezig met het voorkomen van pijn voor anderen. Je merkt dus dat Senua gegroeid is als persoon zijnde, maar nog steeds niet onaantastbaar is. Ja, Senua heeft haar conditie geaccepteerd - de interne stemmen van de Furies en de onwerkelijk beelden van haar psychotische episodes houden geen totale controle meer over haar. Maar het is vooralsnog een aandoening, waarmee ze moet leven - elke dag opnieuw. Ninja Theory dient met Senua’s Saga: Hellblade II één van de meest menselijke protagonisten voor die deze industrie kent. De reis die zij aflegt blijft een beleving die je niet wilt missen. Overigens gaat het in de sequel niet alleen over Senua, want er zijn dit keer meerdere NPC's die het narratief versterken. Je merkt dat de interacties tussen Senua en de andere figuren in het verhaal de ervaring naar een nog hoger niveau tillen middels slim schrijfwerk en gefocuste doelstellingen voor elke medespelende. Overigens wordt dit ook bereikt met dank aan het sterke acteerwerk van iedereen in de cast. Wat gezegd moet worden, gebeurt op passende wijze met de emotionele ontploffingen bij de diverse climaxen.

De mentale strijd die Senua elk moment van de dag met haarzelf moet voeren is er eentje, waarbij je niet anders dan sympathie voor haar kan opwekken. Ninja Theory heeft flink veel tijd besteed om ervoor te zorgen dat ze deze ongrijpbare concepten op een respectvolle en accurate manier kunnen presenteren. De samenwerking met Cambridge University heeft de vruchten afgeworpen, want het narratief kent veel nuances, persoonlijkheid en vooral kennis van zaken. Ik ervaarde met mijn tijd niet alleen de onstuitbare mentale lading die schizofrenie met zich meedraagt, maar ik leerde gaandeweg meer over de interpretatie en de werking ervan. De eerste Hellblade was al een schoolvoorbeeld voor de representatie van psychoses in media en het vervolg borduurt hier stellig en zonder compromissen op voort.

Life-changing art en game-changing tech

Het verhaal komt helemaal tot bloei dankzij de onwerkelijke presentatie van de actiegame. Hellblade II schreeuwt next-gen op meerdere manieren. Om te beginnen is de audio van gruwelijke kwaliteit. Niet alleen is het sounddesign an sich een verwennerij voor de oren - van de onmenselijke monsterkreten tot het serene geluid van het 10e-eeuwse IJsland - maar de manier hoe audio wordt ingezet, is simpelweg het beste in de business. Ninja Theory raadt aan om met een koptelefoon te spelen en ik sta hier vierkant achter. Met wat leuke speakers kom je ook al een eindje, maar de ervaring wordt nóg beter wanneer je even je Beats van Dr. Dre op je oorschelpen klemt. De auditieve hallucinaties bonken achterop je schedel, terwijl je het gevoel ervaart dat je simpelweg nooit ergens vrede vindt. De ene keer fluistert één van de Furies iets bemoedigends in het linkeroor, terwijl er een schreeuw die door merg en been gaat via rechts arriveert. Plak er nog wat muzikale kunsten van Heilung, AURORA en meer bij en je zit gebakken.

Senua’s Saga: Hellblade II laat de ware potentie van Unreal Engine 5 zien. De omgevingen zijn levensecht en de visual fidelity is van ongekend niveau. De omgevingen zijn doorgespekt met de vele Scandinavische geuren en kleuren - al zit er genoeg verrot spul tussen waarvan je maaginhoud toch wat verder omhoog komt. Ja, dit is zonder twijfel grafisch gezien een waar feest. Het zijn niet alleen de spierballen van Unreal Engine 5, maar ook de kunstdirectie van Ninja Theory die voor een waar plaatje zorgen. Daarnaast is de performance trouwens helemaal prima. Ja, op de Xbox Series-consoles krijg je te maken met die 30fps limiet, maar dankzij de filmische presentatie en de stabiele demonstratie merk je hier niks van op. De gameplay is goed te doen, vergeleken met bijvoorbeeld een Redfall, waarbij vloeiende gameplaysystemen juist naar een hogere framerate hunkerde. In Senua’s Saga: Hellblade II is dit niet nodig - het cinematische realisme en het gewicht achter alle acties zorgen ervoor dat je kunt genieten. Dit is overigens naast de grafische hekserij te danken aan het animatiewerk. Hoe de personages zich voortbewegen, hoe zwaardgevechten zich uitspelen en hoe de gezichtsanimaties zijn af te lezen, zorgt voor een heel nieuw niveau aan realisme. Er zijn talloze momenten, waarin de cutscenes niet te onderscheiden zijn met de in-game acties. Oh, moest ik hier zelf bewegen? Sorry, ik was even te verbijsterd door wat ik op mijn scherm te zien kreeg.

Meppen als een madwoman

De indrukwekkende animaties zie je natuurlijk ook terug in de combat van Hellblade II. De confrontaties met de wezens uit hel waren in de eerste game niet het meest verfijnde aspect dat de game te bieden had. Ninja Theory heeft met het vervolg de kans gegrepen om vicieuze combat-scenarios te ontwikkelen. Ik kan met zekerheid zeggen dat het ze gelukt is. Senua is niet meer het bange meisje van de eerste game - zij is een echte Viking-killer geworden. Met bloed aan haar persoonlijke Hellblade gaat ze op pad. Wanneer je de combat helemaal platslaat, dan heb je een systeem dat vrij minimalistisch is. Je hebt een snellere aanval voor de vlugge steek en een zwaardere oplawaai om de verdediging van je opponent te doorbreken. Voor je eigen verdediging vertrouw je vooral op het blokken, pareren en ontwijken van de vijandelijke barrages. Het is simpel doch effectief en door de vele verschillende animaties kom je een heleboel variatie tegen in de 1v1-gevechten - ze lopen allemaal net even anders. Die animaties komen ook terug in de vorm van FINISH HIM. Ja, de combat is aangrijpend en bloedstollend te noemen - helemaal als je ziet hoe je op ijzingwekkende wijze een leven beëindigt.

Het is niet alleen de impact van de combat die de gehele ervaring aangrijpend maakt. Het is ook het design van je opponenten dat ervoor zorgt dat je helemaal erin gezogen wordt. De intimiderende mannen zijn vaak een kop of twee groter dan Senua en je moet absoluut op je passen letten - anders is het een enkeltje naar Walhalla. De tegenstanders zijn meedogenloos en ze willen bloed zien, maar gelukkig heb je je lot in eigen handen. Echter, dat wil niet zeggen dat je er gemakkelijk vanaf komt. Ninja Theory test de moed van haar spelers. Door middel van schrijnend beeldmateriaal probeert de ontwikkelaar je uit balans te brengen. Waarin de eerste Hellblade-game al redelijk spooky voor de dag kwam, is dat helemaal het geval met Senua’s Saga: Hellblade II. Zelfs voor horrorveteranen gaan er genoeg scenario's voorkomen, waarin je moet laten zien dat je je emoties onder controle hebt - of laat je paniek de boventoon voeren? Angst is een slechte raadgever, kan ik je verklappen.

It's not a prison, it is a promise

Het cinematische actie/avonturen-genre draagt wat kanttekeningen met zich mee, wat belangrijk is om te benoemen. Mocht je al gespiekt hebben onderin, dan weet je dat ik Hellblade II hoog heb zitten. Ik denk dat het behoort tot het beste wat dit soort type game te bieden heeft. Ja, big talk - ik weet het. Wil dit zeggen dat er helemaal geen verbeterpuntjes te bespeuren zijn? Zoals bij elke game ooit is er wel iets wat je kan benoemen. In Senua’s Saga: Hellblade II is de interactiviteit soms wat beperkt. Je reist namelijk het lineaire pad af om zo progressie te boeken. Er is echter weinig ruimte voor je eigen exploratie of om de gameplay zelf de hoofdrol te laten spelen. Je bent vooral bezig met de drie primaire gameplaysystemen die Ninja Theory voorschotelt: de wereld rondtrekken middels het uitgestippelde pad, puzzels in een beperkte ruimte oplossen of losgaan met de gruwzame combat. Ninja Theory zegt wanneer je deze dingen doet en wanneer je ze doet - jij als speler zegt ja en amen. Of in Hellblade's geval: wassail!

Ik vind het echter moeilijk Ninja Theory hier op af te rekenen, aangezien het elementen zijn die vasthangen aan het genre. Het is eenmaal waar je rekening mee houdt wanneer je een game van deze soort opstart. Je gaat geen roguelike afbranden op het feit dat je die vaker dan één keer moet spelen. Je gaat geen shooter veroordelen, omdat je te veel mensen moet neermaaien. Zo voel ik mij ook over Senua’s Saga: Hellblade II. Als ik ga muggenziften, dan kan ik inderdaad klagen over de kinderziektes die het genre zelf - en dus ook de game van Ninja Theory - met zich meebrengt. Maar het voelt niet goed om deze miezerig puntjes in hetzelfde kaliber te vergelijken met wat de tweede Hellblade correct doet. Het is vrij simpel: wat Senua’s Saga: Hellblade II goed doet is op het niveau van wereldklasse, maar de punten waar wellicht met een kritisch blik overheen gekeken kan worden, zijn eerder onvolmaaktheden waaruit dit subgenre ook zijn krachten kan putten.