South of Midnight review - Een bijzonder stijlvol, maar simpel sprookje

Wanneer de naam Compulsion Games valt, dan denk je waarschijnlijk aan hun dystopische first-person avonturengame We Happy Few. In deze lugubere versie van Engeland moet je een heleboel drugs achterover gieten om er lekker bij te horen of je moet dealen met de verkniptste nachtmerrie van allemaal: de realiteit. Het was een ambitieuze game met complexe systemen die net als Icarus een tikje te dichtbij de zon vloog. Dit was alweer heel wat jaartjes terug; in 2018 om precies te zijn. Nu zijn we gearriveerd in 2025 en Compulsion heeft het miezerige Engeland ingeruild voor het zonnige zuiden van de Verenigde Staten. Met South of Midnight heeft deze ontwikkelaar wat te bewijzen en hoe ze dat afgaat? Dat vertel ik je in deze dampende review!

Een bijzonder stijlvol sprookje

In South of Midnight staat één personage centraal: de rebelse tiener Hazel. We betreden haar leven aan de aftrap van een catastrofaal evenement. Ze is samen met haar moeder haast aan het maken voor een evacuatie; onderdeel van de dagelijkse kost in het diepe zuiden van Amerika. Ja, er raast namelijk een orkaan over het dorp en tijdens het inpakkken van alle benodigdheden slaat het noodlot toe. Tijdens een conflict stormt Hazel naar buiten, maar moet daarna leven met het feit dat ze haar moeder heeft achtergelaten - en dat terwijl het huis wordt meegesleurd door een op hol geslagen rivier. Hazel heeft vervolgens een duidelijk doel: vind en red haar moeder, maar zo simpel gaat dat natuurlijk niet. Zeker niet wanneer ze realiseert dat ze magische krachten tot haar beschikking heeft en die openbaring moet ze tijdens de reddingsoperatie ook een plek geven. South of Midnight presenteert een ontroerend verhaal over verlies, maar ook genezing. De cast wordt verrijkt met een gros aan memorabele personages en het dialoog onderling is vaak goed geschreven. Hazel heeft in de momenten buiten de verhalende scenes wel de neiging om constant alles hardop te vertellen; wat enigszins als storend kan worden ervaren. Soms mag je wel eventjes stilhouden; ik zie zelf prima wat er op het scherm gebeurt, thank you very much.

Het hoofdverhaal - de zoektocht van een dochter naar de algemene locatie van moederlief - wordt volop afgewisseld in South of Midnight. Het verhaal over empathie en genezing kent vele deelnemers. Hazel helpt met haar nieuwe magische krachten maar al te graag. Als je mijn preview van South of Midnight hebt gelezen, dan weet je wel welke vergelijking ik ga trekken: deze avonturengame heeft overeenkomend DNA met Psychonauts. Dit komt omdat je veel obstakels tegenkomt tijdens je avonturen in het moeras. Deze zijn redelijk goed te overzien, maar daarvoor moet je wel de psycholoog uithangen. Niet eentje die met allerlei medicatie en therapievormen komt aanzetten, maar een professional die alle vormen van pijn uit elkaar rijgt. Je helpt diverse personages, monsters en alles wat ertussenin zit met hun trauma's en je helpt ze vrede te vinden. Toevallig zorgt dit vaak ervoor dat je daarna weer gemakkelijker op pad kan gaan. Deze kleine, intieme verhalen geven South of Midnight een goedaardig karakter. Ze komen soms een beetje uit de lucht vallen en je besteedt wellicht niet altijd genoeg tijd met elk personage, maar aangrijpende onderwerpen worden op een respectvolle manier aangesneden en ze laten een blijvende indruk achter.

En deze emotioneel geladen verhalen ga je allemaal ervaren in de door de zon gekuste moerassen van het diepe zuiden. Audiovisueel is South of Midnight top-of-the-line. Je krijgt te maken met een fantastische, unieke art style en die statement kan je verzilveren op meerdere manieren. Compulsion Games combineert het mythologische zuiden met een smerige gothic-setting, terwijl de stop-motion voor een uncanny gevoel zorgt - een vergelijkbare beleving die je ervaart met het werk van Tim Burton. De atmosfeer druipt er vanaf en elk detail is met liefde ontworpen, waar je de camera ook plaatst. Het lichtgebruik is buitengewoon sterk en de vele lieftallige bosbewoners geven de game een aandoenlijke uitstraling. Thematisch blijft Compulsion Games consistent en wanneer je de visuals combineert met de uitstekende soundtrack, dan is het helemaal genieten geblazen. De bangers van de bayou bestaan uit meerdere muziekgenres: country, orkestmuziek en swing jazz worden door elkaar gemixt en zorgen voor genot uit je Marshall speakers. Compulsion Games heeft zelfs heuse muziektracks erin zitten met teksten die meer vertellen over het verhaal van de game. Uniek, passend en karaktervol; zo kan je de audiovisuele presentatie van South of Midnight wel beschrijven.

Stopping while in motion

Goed, maar wat kan je verwachten van de gameplay? Je kan het grof gezegd onderverdelen in twee secties: verkenning met de nodige platforming en combat in specifieke arena's. Laten we beginnen met het klimmen en klauteren. Zoals ik al eerder benoemde gaat Hazel ontdekken hoe het is om een Weaver te zijn. Een magische hersteller van verbroken banden en geesten word je namelijk niet zomaar. Tijdens je reis door de drassige graslanden ontgrendel je steeds meer vaardigheden die je vervolgens ook weer helpen om (onder andere) te platformen. Ja, je begint met het verplaatsen van logge dozen en het kapot knallen van overbodig GFT-afval, maar uiteindelijk schiet je als een torpedo door de lucht en gebruik je een geestelijk versie van een skydiving jumpsuit om door windtunnels te racen. Het is allemaal zeer degelijk, maar wel veilig. Je gaat niet versteld staan van de opties die je aangereikt krijgt, als het gaat om de mobiliteitsopties. Je moet wat simpele platform-uitdagingen voltooien; vaak voor de prijs dat je dan wat extra upgrades kan veroorloven, maar Compulsion Games toont aan hier niet echt te willen innoveren. Wellicht is na We Happy Few de tolerantie voor risico's opgeraakt.

Echter, er zijn wel momenten dat er ook in het gameplay-gebied interessante onderdelen aan bod komen. Maak kennis met Crouton; je nieuwe favoriete Xbox-mascotte. Deze gevulde zakpop heeft na alle magische chaos een eigen bewustzijn gecreëerd en nu helpt hij Hazel met een aantal puzzeltjes. Je kan dit wezentje inzetten om ondergrondse tunnels door te spitten, die anders net even te krap waren geweest voor een regulier mens. Terwijl je door de aarde wroet kom je een soort Alice in Wonderland-achtige bedoeling tegen; waar de konijnen aan de theetafel met elkaar zitten en de vossen graag een potje klaverjassen. Het is wellicht niet de complexiteit of de scherpzinnigheid van South of Midnight die de doorslag geeft, maar je kan wel rekenen op genoeg diversiteit in de veertien hoofdstukken die de game rijk is - elke keer vind je wel iets nieuws wat toch weer een beetje motiveert om door te spelen.

Geen droom, maar een nachtmerrie

Combat kent veel haken en ogen - no pun intended. Tijdens je wandelingen kom je zo nu en dan in een soort arena terecht. Je moet de verspreiding van de stigma tegengaan door de manifestaties van pijn in elkaar te rossen. In de basis werkt dit prima. Je hebt je eigen melee-aanvallen en die combineer je met specifieke vaardigheden - zoals een push, pull, etc - zodat je gehakt kan maken van de oppositie. De flow zit er redelijk goed in en zeker wanneer je wat upgrades hebt doorgevoerd, dans je tussen demonen alsof het niks is. Echter, er zijn wel wat kinderziektes aanwezig; waardoor combat toch relatief snel gaat aanvoelen als een klusje waar niemand zin in heeft. Om te beginnen is de leesbaarheid van de arena vaak erg slecht. De vijanden zijn op zeer gestileerde wijze vormgegeven, maar dit zorgt er wel voor dat hun aanvallen eigenlijk amper te lezen zijn. Ja, sommige grote barrages worden met de HUD wel voor je getekend, maar de simpele melee-aanvallen van de standaard mobs die de angel uit je eigen combo halen, die zijn maar moeilijk te zien.

Dit is Compulsion Games vergeven, maar iets waar ik moeilijker over moet doen, is de repetitie die opduikt. South of Midnight is geen ellendig lange game, maar kort is het al helemaal niet. De combat speelt een dusdanige grote rol in de gameplay-ervaring, maar waar de platforming-secties kunnen genieten van genoeg diversiteit, gaan combat-fanaten dat niet vinden in South of Midnight. Elke keer word je in dezelfde soort arena's gedumpt en je mag weer hetzelfde liedje aanhoren. Vernietig alle vijanden, ontknoop het stigmanest en ga weer vrolijk verder. Er is simpelweg niet genoeg variatie in de beschikbare vijanden en gameplay zelf om het zo lang interessant te houden. We mogen een kleine uitzondering maken voor de bosses in South of Midnight. Er mag wel gezegd worden dat de eindbazen memorabele onderonsjes presenteren. Alhoewel is dat hier vooral door de visuele presentatie en de narratieve impact die deze eindhaltes bieden, maar eerlijk is eerlijk: deze confrontaties blijven wel hangen.