SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide review - Twee zielen, één gedachte

Als ik de naam SpongeBob SquarePants noem, waar denk je dan aan? Het kan een hele pragmatische gedachte zijn. Het is simpelweg de naam van de hit animatieserie op Nickelodeon. De avonturen van de vrolijke spons en zijn bijzondere vrienden vielen bijzonder goed in de smaak. Het was een show met stijl, inhoud en humor. Of is het meer dan dat? Voor veel mensen - inclusief ondergetekende - is SpongeBob SquarePants instrumentaal geweest voor de opbouw van hun jeugd. De tv-serie was niet alleen verschrikkelijk leuk om naar te kijken, maar het had ook vaak wat te zeggen. Niet per se direct, maar als jong kind is het enorm goed om een voorbeeldfiguur als SpongeBob te kennen. Waarbij zachtaardigheid, samenhorigheid en eerlijkheid altijd werden beloond, en natuurlijk werden hebberigheid, egoïsme en verwaandheid afgestraft. Het is een universum met enorm veel ziel en zaligheid. Het is daarom niet gek dat er genoeg nostalgie te vinden is binnen deze IP. Ontwikkelaar Purple Lamp heeft samen met THQ Nordic hier al optimaal gebruik van gemaakt met SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom - Rehydrated en SpongeBob SquarePants: The Cosmic Shake. Nu is het de beurt aan SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide. Ben je er klaar voor? Hier komt de review!

For the F.A.N.S.

SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide begint in de Krokante Krab, waar een nieuwe kortingsactie plaatsvindt. Geen idee of dit meteen gezien kan worden als canon-breaking, maar goed. De krabburgers worden verkocht als zoete broodjes en dit trekt de aandacht van diverse hoge piefen. De Vliegende Hollander en Koning Neptunus behoren tot deze (spookachtige) royaliteit, maar als twee kapiteins op één schip krijgen ze het al snel met elkaar aan de stok. De confrontatie tussen twee goddelijke wezens brengt echter fikse consequenties met zich mee voor heel Bikinibroek. De explosies aan magie zorgen namelijk voor een verstoorde realiteit en veel inwoners worden omgetoverd tot geesten. Ook SpongeBob is ditmaal de klos, maar gelukkig heeft hij zijn boezemvriend Patrick paraat staan. Dankzij de BFF-ring kan het tweetal wisselen tussen vaste en doorzichtige vormen en ze gaan al snel op een missie om het conflict tussen de twee grootmachten een halt toe te roepen.

Mocht je Battle for Bikini Bottom Rehydrated en The Cosmic Shake hebben gespeeld, dan weet je dat Purple Lamp vol met goofy goobers zit. Ik bedoel dit op de meest positieve manier mogelijk. Wanneer we normaliter denken aan film- en tv-IP's die noodgedwongen de videogamewereld betreden, klopt het vaak voor geen meter. Maar in de recente SpongeBob SquarePants-games is niks minder waar. Je komt in een nostalgisch warm bad terecht, waarin je echt merkt dat deze games worden gemaakt door fans van het bronmateriaal. Bruisend kan ik het verhaal an sich niet noemen, maar het is aandoenlijk en het zit ram vol met referenties naar de meest geliefde episodes van de animatieserie en diens geliefde personages. Kijk maar naar de twee antagonisten zelf; SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide heeft geen enkele moeite om minder bekende figuren in de schijnwerpers te zetten naast de usual suspects.

Het dynamische duo

Over die suspects gesproken - je speelt ditmaal een combinatie van twee personages: SpongeBob en Patrick. Geen afwisselend trio (sorry Sandy) en geen ballon-varianten, maar twee volledig uitgewerkte platform-helden die elkaar afwisselen door te wisselen van vorm uit de etherische vlakte. Titans of the Tide is een 3D-platformer pur sang. Je spendeert het gros van je tijd in uitgestrekte levels, waarbij de platform-uitdagingen centraal staan. Hier zie je vooral de evolutie van Purple Lamp in terug. Het springen en klauteren heeft nog nooit zo scherp gevoeld en de vernieuwde vaardigheden (en terugkeer van enkele vertrouwde moves) geven deze game een frisse persoonlijkheid. De kracht wordt echter verdubbeld in het feit dat je vaak de platform-skills naadloos aan elkaar rijgt, doordat je supersimpel kan wisselen tussen SpongeBob en Patrick. De hele wereld reageert op de protagonist die je op dat moment bestuurt. Specifieke uitdagingen kunnen immers alleen door SpongeBob of Patrick worden voltooid, dus je wordt geforceerd om allebei de movesets onder de knie te krijgen. Terwijl je met SpongeBob door de lucht vliegt via de The Way of Sponge-karate, kanaliseert Patrick zijn innerlijke Scorpion, omdat hij met kunai's loopt te zwaaien alsof er een Fatality vanaf hangt. Als kers op de taart vormt de soundtrack op dynamische wijze. SpongeBob wordt begeleid door een rappe Hawaiian steel-gitaar, terwijl de tuba's de zware moves van Patrick kracht bijzetten. Als je dus snel husselt tussen de twee boezemvrienden, dan creëer je je eigen mixtape die heerlijk door de zeven zeeën gonst.

Purple Lamp heeft rekening gehouden met de uitgebreide movesets, want de levels hebben ook een aanzienlijke upgrade ontvangen. Je hoeft niet meer te rekenen op kleinere, besloten ruimtes, waarin je eigenlijk alleen maar één pad kan volgen naar het volgende doel. De meeste werelden in SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide zijn groter en bevatten meer voor de speler om te ontdekken. De kanttekening hier is natuurlijk dat er niet heel veel waterige omgevingen zijn om te verkennen, maar de levels die je krijgt bieden meer content om te verkennen en bevatten meerdere verdiepingen. Het paleis van Neptunes is bijvoorbeeld prachtig van binnen, maar de uitgebreide tuin (die meer weg heeft van een park) zorgt voor variatie binnen dezelfde context. Daarnaast biedt SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide niet alleen meer actie aan in de vorm van platforming. De combat heeft ook de nodige tweaks ontvangen en de vaardigheden van de personages reageren gepast op de geestachtige dreiging. Ik hoef hier niet lang bij stil te staan, want het is vrij simpel. Meppen zodat er niks meer overblijft en zelf kan je ontwijkingsrollen uitvoeren om zo projectielen en dergelijke te ontwijken. Is het een regelrechte Sponge Souls? Nee, want de uitdaging ontbreekt en het dient meer als een pauze tussen het drukke platform- en verkenningswerk door. Al wil ik wel een pluim uitdelen aan het design van de eindbazen. Wederom niet moeilijk, maar wel memorabel en ze nemen vaak de platformer-gimmicks van de wereld over in het gevecht zelf.

Bijna de Best Day Ever

Bovenal voelt SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide - net als diens voorganger - echt aan als een 3D-platformer van de oude stempel, maar ditmaal wel met de nodige innovaties om het een vers gevoel te geven anno 2025. Tijdens mijn speelsessie moest ik vaak denken aan de vergelijkbare fratsen die bijvoorbeeld Super Mario Sunshine en Rayman 3 vroeger uithaalden. Maar toch kan ik de derde SpongeBob-platformer van Purple Lamp en THQ Nordic niet op hetzelfde niveau beoordelen. Begrijp me niet verkeerd: het is een meer dan prima titel en als je zoekt naar een vrolijke game met je favoriete onderwater-figuren, dan is het een hele makkelijke aanbeveling. Echter, op sommige gebieden merk je wel dat het AA-budget niet alle kosten kan drukken. De presentatie van de game is stijlvol, maar bij vlagen ietwat goedkoop en stijfjes. Je merkt dit vooral in bepaalde animaties en gezichtsuitdrukkingen - voornamelijk de lip-sync is soms volledig afwezig. Op zich geen ramp, maar dan is de performance ook niet geheel foutloos. Meerdere keren kreeg ik te maken met framedrops en in een SpongeBob-game die verder niet heel veel technische eisen stelt, is dat toch een tikje frappant.

Purple Lamp weet op gameplay-gebied een frisse wind te doen opwaaien, maar de User Experience is niet altijd even positief. SpongeBob SquarePants: Titans of the Tide is een 3D-platformer, maar als je dieper inzoomt, is het een Collectathon-platformer. Naast het verhaal krijg je de mogelijkheid om overal geheimen te ontdekken in de vorm van objecten om je HUB meer te versieren, kostuums om aan te trekken, filters voor je fotomodus, enzovoorts. Zodra er in-game eigenlijk geen fatsoenlijke manier is om per level te ontdekken waar die laatste items zich verschuilen, dan zakt de moed in de Squicky Boots om verder te spelen. Ik zeg overigens niet: zeg precies waar het ligt, maar geeft een beetje meer directie. De levels zijn al groot zat, dus er is ruimte voor wat aas om de speler op het juiste pad te krijgen. Tot slot lanceert Titans of the Tide met een Season Pass. Over een matige User Experience gesproken - het kan niet leuk zijn om de game te kopen voor een aardig bedrag, om vervolgens erachter te komen dat er content achterwege blijft. Het zijn grappige levels hoor, die je erbij krijgt, maar Day One DLC geeft toch altijd een nare nasmaak. Zeker gezien het genre is het een opmerkelijke beslissing. Stop er dan nog wat extra moeite in en geef het later uit als een volwaardige uitbreiding. Maar laat dit soort praktijken in de toekomst aan Meneer Krabs over.