The Drifter review - Zo'n game waarbij het gewoon klikt

"Het point & click genre is zo dood als een pier". Het is één van de bekendere uitspraken van een Broken Sword bedenker Charles Cecil, een prominent figuur in het klassieke genre en ronduit toffe peer. In de jaren '90 wees en klikte iedere gamer zich suf in een uitzichtloze zoektocht naar de oplossing op menig vraagstuk. Maar met de komst van action adventure en 3D graphics leek het point & click genre behoorlijk 'dead and buried'. Ironisch genoeg bewijst Powerhoof met The Drifter dat dood en begraven niet het einde hoeft te zijn en dat er leven is na de dood, want met The Drifter blaast de Australische gamemaker een dood genre weer aardig wat leven in.

Die another day

Ironisch hoe? 'Grab a cuppa', dan leg ik vlug aan je uit hoe de vork genaamd The Drifter in z'n steel zit. Zoals ik al zei, The Drifter is een point & click game pur sang. Je weet wel, dat aftakelende, steeds minder relevante genre waarvan iedereen al jaren overtuigd was dat het twee meter diep onder de grond wormenvoer ligt te wezen. Je kon echt zweren dat er geen teken van leven meer in zat. En ineens heeft het weer een hartslag te pakken en loopt het rond alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Een beetje zoals Frank Carter - de protagonist in The Drifter - wiens ellendige leven verre van rooskleurig is wanneer we voor het eerst kennis met hem maken. Tot overmaat van ramp duurt dat prullige zwerversbestaan van Frank ook niet zo heel lang meer vanaf je eerste ontmoeting, want Frank is - zoals ze dat wel eens met een fancy term noemen - 'in the wrong place at the wrong time'. Hij ziet dingen die niet voor zijn ogen bestemd zijn en men zorgt er dan ook voor dat die ogen zich permanent sluiten door hem met een paar loden schoenen in de plomp te sodemieteren. See ya later, Frankie! Say hi to your son for us.

Terwijl Frank zijn laatste momenten in een heerlijk Australisch accent debiteert, introduceert indie-ontwikkelaar Powerhoof tussen neus en lippen door de gimmick van The Drifter. In typisch point & click stijl - enigszins tijdsdruk insinuerend - laat de game je zoeken naar een methode om aan je noodlot te ontsnappen. Naarstig browsend door je inventaris klik je op alles wat bruikbaar zou kunnen zijn om dat touw aan je enkels door te snijden. Bij elke gefaalde actie drukt Frank je op het hart dat de tijd tikt, terwijl vignettering intreedt en het levenslicht immer verder uit je ogen verdwijnt. En toen was er duisternis. Voor even. We flitsen terug om het nog eens te proberen. Na enkele pogingen zijn we eruit en staan we weer op de kade. Nog nat achter de oren krabt Frank zich achter die natte oren, afvragend wat zich hier zojuist heeft afgespeeld. En dan weten we het: Frank heeft op de een of andere manier de gave der onsterfelijkheid toebedeeld gekregen. Of ja, hij sterft wel. Maar hij staat net zo leuk weer op, momenten voordat het noodlot zich wederom manifesteert.

Try another way

Vanaf dat moment gaan er meerdere deuren open voor Frank, die zich op dat moment nog niet beseft waarom hem dit overkomt. Een deur van herkansing, waarnaar hij al jaren op zoek is sinds de dood van zijn zoon en die nu dus op een kier lijkt te staan. Maar ook de deur van constante dreiging, die rampzalig genoeg wagenwijd openzwaait. Franks gave om het tijdelijk voor het permanente te verruilen blijft niet geheel onopgemerkt bij enkele partijen en in zijn zoektocht naar antwoorden zet Frank zich ook nog eens onbedoeld in een verkeerd daglicht bij de lokale arm der wet. Het zit Frank allemaal niet mee. Zo is hij een arme sloeber, naarstig zoekend naar een manier om de uitvaart van zijn moeder bij te wonen, en voor hij het weet is hij een 'enemy of the state' wiens leven niet meer veilig is. En dat zuigt. Want ongeacht Franks semi-onsterfelijkheid blijft loodje leggen een traumatiserende exercitie.

Toch is sterven in The Drifter een zo goed als onvermijdelijk gegeven. Gezien de klopjacht vrijwel constant in volle gang is, blijven dreigende scenario's zich veelvuldig opwerpen. Aan elk scenario valt gelukkig te ontsnappen, al ligt de oplossing niet altijd even voor de hand. Soms komt er wat trial and error om de hoek kijken, waarbij de uitmuntende voice-over hier en daar een subtiele hint dropt. Oftewel, falen hoort erbij en voelt in The Drifter als een integraal iets, zonder dat de game je het idee geeft dat je hebt gefaald. Geen 'game over' remt het verhaal af en verkeerde keuzes worden niet standaard weg gefilterd of onmogelijk gemaakt. Dat je een verkeerde beslissing maakt is niet erg. De narratief werkt respectvol om die verkeerde keuze heen en laat het je simpelweg nog eens proberen zonder je uit de flow te halen. Alsof men er begrip voor heeft dat je die keuze maakte en je subtiel de goede weg in helpt. En dat is iets wat je niet zo heel vaak ziet in dit genre.

Raakt je in je up top en je down under

Wat je dan weer wel vaak ziet in het genre is een ijzersterk uitgewerkt verhaal. En dat moet ook wel. Point & click games zijn per definitie sterk afhankelijk van een goed plot en een aangrijpende narratief. Gelukkig heeft Powerhoof in dat aspect ook z'n zaakjes prima voor elkaar. The Drifter wordt gepresenteerd als een duistere psychologische thriller, waarin de invloeden van auteurs als Stephen King en John Carpenter diep in de vezels zitten verweven. Ook daaraan is geen woord gelogen. The Drifter zit verhaaltechnisch solide in elkaar, gooit met aardig wat regelmaat een nieuwe plotwending op je pad en laat je ondanks dat toch tot het laatste moment gissen naar de daadwerkelijke crux in dit alles. En dat is ergens best knap. Als er namelijk een valkuil is waar veel verhalende games met beide benen intrappen, dan is het voorspelbaarheid, gebrek aan mysterie of alles ruïnerende plotgaten.

Ik kon na zeven uur wijzen en klikken alleen maar tot de conclusie komen dat The Drifter me zeer aangenaam heeft verrast. Ik stapte erin met het idee van "weer nog zo'n typische point & click die wellicht leuk kan zijn vanwege het King/Carpenter ding en een darksynth soundtrack", maar uiteindelijk sloot ik na het rollen van de credits The Drifter af met het gevoel dat ik eindelijk weer eens een zeer geslaagde game met een blijvende indruk heb mogen ervaren. In-game mag ik dan aardig wat discutabele keuzes hebben gemaakt - waarvoor ik zeer subtiel op de vingers ben getikt - maar de keuze om The Drifter te spelen is in een keer de goede gebleken.