The Lonesome Guild review - Vriendschap en simpelheid staan centraal

Tiny Bull Studios en DON’T NOD komen met The Lonesome Guild. Een handgetekende game die het belang van vriendschap moet overbrengen. Mijn aandacht was vooral gericht op de kleurrijke artstijl en de dierlijke wezens die er geen moeite mee hebben om vijanden een kopje kleiner te slaan. De vriendelijke en schattige uitstraling wist ook tijdens mijn speelsessies de aandacht te behouden, maar het werd steeds duidelijker dat diepgang en uitdaging geen onderdeel zijn van The Lonesome Guild. In de review lees je er alles over.

Vriendschappen laten eenzaamheid verdwijnen

Het sprookje van The Lonesome Guild begint met een vallende ster waar een klein wezentje in zit verstopt. Hij komt terecht in de wereld Etere, waar een mysterieuze mist zorgt voor problemen. De mist verspreidt namelijk eenzaamheid en wanhoop, en daardoor zijn de Champions van de volkeren corrupt geraakt. Zij zijn ooit gekozen door de Only One, maar ze draaien door in hun rol om hun volk te beschermen. Per ongeluk komt het vliegende konijn Davinci in aanraking met de vliegende ster, die hij de naam Ghost geeft. Het kleine wezentje heeft de kracht om zich te mengen met de ziel van een ander en versterkt de intenties. Daarom is het zijn taak om samen met zijn nieuwe vrienden de Champions te vinden, ze te helpen en ervoor te zorgen dat de Only One zes nieuwe Chosen Ones uitkiest. Ghost wil vooral weten wat voor iemand hij was en is dringend op zoek naar meer informatie. De Herald van de Only One wil hem echter niet helpen, waardoor Ghost zich volledig stort op zijn taak. Hetzelfde geldt voor de optimistische uitvinder Davinci, maar Mr. Fox heeft een realistischer en pessimistischer kijk op de reis en de wereld. Hoewel je als eerste kennismaakt met deze drie personages, komen er later nog nieuwe gezichten bij.

De relaties tussen Ghost en zijn vrienden spelen een grote rol in het verhaal. Elke keer wanneer je een kamp bezoekt, krijg je de mogelijkheid om een gesprek te starten. Het antwoord dat je geeft op de vraag van een van je vrienden bepaalt wie er de relatiepunten krijgt. Deze relatiepunten heb je uiteindelijk nodig om de skill tree volledig vrij te spelen, zodat je de skill points kunt inleveren. Het verhaal draait dus om de vriendschappen die ontstaan en het redden van Etere. Het is daarom jammer dat het verhaal redelijk aan de oppervlakte blijft en dat de dialogen regelmatig kinderlijk overkomen. Of misschien is het beter om te zeggen dat de dialogen wat geforceerd en naïef overkomen. De zware onderwerpen zoals eenzaamheid en het accepteren van je fouten worden daardoor wel aangehaald, maar niet volledig behandeld. Al in een van de eerste gebieden moet je een verlaten kasteel verkennen en daar kom je meerdere muurschilderingen tegen. Deze vertellen het verhaal van een specifiek volk en de religie van het land. Die lore wordt echter niet volledig benut, waardoor het op dat punt aanvoelt alsof je in het diepe wordt gegooid. Het belang om de wereld te begrijpen komt niet overeen met de doelen van de personages, waardoor ook jij die informatie niet krijgt.

Mist de diepgang en uitdaging

De wereld is onderverdeeld in verschillende kleine gebieden die qua natuur nogal wisselend zijn. Je begint in een bos dat uiteindelijk leidt naar een dorp om daarna helemaal naar de woestijn te trekken. Het verhaal wordt vooral verteld via getekende scènes met dialogen, waardoor de game geen voice acting heeft. Deze afbeeldingen zien er mooi uit en passen netjes bij de 3D-wereld die je verkent. Wat opvalt is dat de gehele game nogal kleurrijk is met hier en daar de nodige details om het gebied levend te laten ogen. Grafisch gezien is The Lonesome Guild niet hoogstaand, maar aangezien het goed past bij de sfeer en het verhaal is dat geen probleem. Het ligt aan je eigen speelstijl, maar Ghost en zijn vrienden zijn nogal behulpzaam. Ze hebben er geen problemen mee om vreemde zijmissies te accepteren. Als beloning krijg je dan een item dat je kunt dragen, waardoor de attributen van het personage worden verhoogd. Veel van deze zijmissies zijn echter typerende fetch quests. De wezens zijn altijd spullen kwijt en die moet je terugvinden. Hierdoor moet je naar een gebied terugkeren en dit nogmaals doorlopen. De zijmissies worden namelijk niet getoond en zijn ook niet terug te vinden op de mappen die in de wereld liggen.

Dat je geen permanente map hebt, draagt bij aan de gameplay, want op die manier moet je telkens een route uitstippelen. Als je tenminste het gehele gebied wilt verkennen. Het is echter wel vervelend om telkens heen en weer te rennen om er vervolgens achter te komen dat je door bepaalde struiken wel kunt lopen. En die struiken leiden natuurlijk naar een geheim hoekje met een kist. De quests inleveren is een compleet ander drama. Er wordt netjes aangegeven in welk gebied de opdrachtgever zich bevindt, maar waar deze op de map staat is een raadsel. Je zult dus door het hele gebied moeten lopen om iemand te vinden met een gele diamant boven zijn hoofd. Het loont om de wereld volledig te verkennen door de vele kistjes die je kunt vinden en de bloemen die een permanent effect geven. Het werd mij wel duidelijk dat de game eerder gericht is op nieuwkomers van het genre of wat oudere kinderen. Met het genre bedoel ik niet action-RPG, want het doet mij eerder denken aan een simpele JRPG. Met bepaalde items kun je de attributen permanent ophogen, de spullen die ze dragen hebben invloed en je kunt extra experience krijgen.

Het is vooral de combat die me dat idee geeft, want Ghost kan zich mengen met een van de andere companions en die is dan een stuk sterker. Tijdens het vechten geven je compagnons aan wanneer ze Ghost willen hebben. Het is dan aan jou om te switchen naar dat personage. Het belangrijkste is dat ze op dat moment de resistentie van een vijand negeren. Het vliegende konijn is gericht op fysieke schade, terwijl Mr. Fox magische schade toebrengt. Het is daardoor handig om een gemixt team te hebben. Ghost heeft daarnaast een aanval waarmee hij bijna elke vijand van het bord veegt. Ik moet dan ook zeggen dat ik de game te makkelijk vond en daardoor veel items niet eens gebruikte. Nu is er helemaal niets mis met een simpele game, maar een echte uitdaging kan je dus niet verwachten. Hetzelfde geldt voor de puzzels die je gaat tegenkomen. Het merendeel is gebaseerd op het feit dat je vier personages kunt besturen. Hierdoor moet je Mr. Fox een hendel laten vasthouden, zodat Davinci door een hek kan lopen. Uiteindelijk zul je met twee personages op een drukplaat moeten staan of ze allebei achter een hendel zetten. Op weer een ander moment moet je met meerdere personages een zware kist wegduwen, zodat er een opening verschijnt. Dit past absoluut bij het thema vriendschap en het hele compagnonsysteem, maar je hoeft niet na te denken.