The Mortuary Assistant: Definitive Edition review - I lijk it!

Het leven van een mortuarium medewerker is doorgaans nogal een dooie bedoening. Dag in, dag uit kadavers balsemen is nu niet bepaald iets waar de gemiddelde Nederlander het warm van krijgt. Tenzij je nachtelijks bezoek krijgt van een demonische entiteit. Dan wordt het een ander verhaal. En dat verhaal heet The Mortuary Assistant: Definitive Edition.

Koud kunstje

Want Rebecca Owens - de protagoniste in The Mortuary Assistant - moet daar dus mee zien te dealen. Nog nat achter de oren van haar opleiding aan de MOI (Mortuarium Opleidings Instituut) mag Rebecca aan de slag bij Raymond Delver van het River Fields Mortuary. Daar leer je in vogelvlucht de kneepjes van het vak: kenmerken en afwijkingen identificeren, gegevens inkloppen in de database en uiteindelijk stap voor stap inbalsemen. Sneetje hier, klemmetje daar, liters bloed aftappen en holtes vullen met vloeistof; de hele kit en kaboodle. Je zou dan ook denken dat hier naar verloop van tijd geen reet aan is.

Maar dat verandert al vlug zodra Rebecca solo aan de slag mag. Na een verontrustend belletje van baas Raymond kom je al snel te weten dat er wat demonische activiteit aan je kleeft (wat achteraf gezien een reden heeft) en het is imperatief dat je jezelf hier eerst van ontdoet voordat je uitklokt. Daarvoor moet je alleen wel even achterhalen welk kadaver in je mortuarium de host is en hoe de demon zich identificeert. Daarna is het een kwestie van het lijk in de oven schuiven en hopen dat je het juiste demonische naamplaatje erop hebt gelegd. Koud kunstje, zou je zeggen.

Het is identi-tijd

Zij het dat het dat dus niet is. Want geloof het of niet, die demon is erop gebrand (no pun intended) om zich in je te manifesteren en doet er dan ook alles aan om je ervan te weerhouden deze te verbannen. Sterker nog, hoe langer jij erover doet om de demon te benoemen en hem de laan uit te sturen, hoe groter de kans dat je zelf ten prooi valt aan bezetenheid. En dat levert bijzonder veel spoopy taferelen op. Alles begint allemaal nog relatief onschuldig. We kennen het allemaal wel. Knipperende lampen, geklop op de deuren, af en toe een fluisterzachte stem die je er vriendelijk op attendeert dat je binnenkort een enkeltje naar de hel krijgt en dat alle misère in je leven jouw schuld is. Textbook demonische activiteit.

Maar daar blijft het niet bij. Zodra de aanwijzingen rondom de identiteit van de demon beginnen op te stapelen, neemt ook de intensiviteit van de verstoring exponentieel toe. Je kadaver begint met een beetje pech tegen je te praten of staat zelfs van je snijtafel op om even een rondje mortuarium te maken, dode familieleden duiken uit het niets op en vreemde kwibussen dagen je uit voor een paranormaal potje verstoppertje, terwijl men met de lichten klooit. En ja, wanneer dat soort fratsen worden uitgehaald, wordt het wel heel lastig om je klembord correct in te vullen en je werk vlekkeloos uit te voeren. En dan hebben we het nog niet eens over al het koppie-koppie puzzelwerk dat vereist is om je demon te indentificeren, want dat luistert bijzonder nauw, kan ik je mededelen. Zero foutmarge.

Gedoodverfde jumpscares?

Nu zou je verwachten dat ontwikkelaar DarkStone Digital je dan ook helemaal doodgooit (no pun intended) met quasi-verplichte jumpscares. Want laten we eerlijk zijn, dat doet echt iedereen tegenwoordig. Maar het zal je uiteindelijk verbazen hoe subtiel DarkStone Digital hiermee omgaat. In plaats van die pontificale jumpscares - en we kennen ze allemaal - springt The Mortuary Assistant daar heel spaarzaam mee om en laat het de demonische terreur van een afstand besluipen. Het zijn vaak subtiele activiteiten op de achtergrond die beangstigen. Een deur van een koelcel die twee ruimtes verderop ineens opent, een schim die nergens meer te bekennen is wanneer je op onderzoek uit gaat, dat soort ongein.

Dat betekent niet dat The Mortuary Assistant nooit 'in your face' spoopy wordt. Want geloof me, dat doet het dus welzeker. Er zijn genoeg bloedstollende momenten waarop de paranormale activiteit verdomd dichtbij komt en zodra die momenten zich voordoen, zijn ze bijzonder effectief. Maar DarkStone Digital overdoet het niet en gaat er respectvol mee om. En dat is iets waar men het ontwikkelteam wel voor mag bejubelen, want als er één ding is waar de huidige first-person horror games echt door verkwanseld worden, dan is het wel goedkope scares die je vaak van mijlenver ziet aankomen en daardoor volledig hun doel voorbij streven.

Post-mortem laesie

Het is dan ook spijtig dat ik tijdens het ontleden van The Mortuary Assistant wat imperfecties ben tegengekomen die lastig te maskeren zijn. Zo is de besturing soms je grootste vijand, vooral wanneer je kadavers moet verplaatsen op een brancard. Die brancard laat zich namelijk lastiger handelen dan een Reliant Robin en die heeft maar drie wielen. En laat dat nou juist een vrij significante handeling in de game zijn. Want elk lijk moet van de koelcel naar de onderzoekstafel en weer terug, en wanneer je constant wordt geterroriseerd door een demon met een nader te bepalen naam, wil je dat zoiets snel en vlekkeloos gebeurt. Vooral gezien tijd niet je beste vriend is.

Daarnaast bevat The Mortuary Assistant ook best veel bugs en glitches, wat toch wel erg teleurstellend is voor een Definitive Edition. Waarschijnlijk lokte ik ze zelf uit door mijn gehaaste speelstijl (want tik-tok you're on the clock, maddafakka). Maar een demon die recht voor mijn ogen spawnt en stokstijf blijft staan - wachtend op trigger actie die maar niet komt - dat breekt een beetje de immersie. Ook vond The Mortuary Assistant het ook niet echt heel leuk dat ik op een super-ultrawide monitor speelde, wat zich manifesteerde in tekst en laadbalken die dwars door elkaar heen liepen.

Dezelfde teleurstelling sloeg helaas ook toe toen ik mijn verwachtingen van het grafische niveau wat naar beneden moest bijstellen. Hoewel The Mortuary Assistant over het geheel genomen best prima aan te gluren is, sprongen zaken als houterige lip sync en zwaar achterhaalde graphics buiten de muren van het mortuarium wel in het oog. Doet dat af aan de ervaring? Je zou zeggen van niet. Maar wanneer je een game twee jaar na diens originele release opnieuw aanbiedt onder de noemer Definitive Edition, dan ga ik er gemakshalve even vanuit dat je sinds de release ook bezig bent geweest met dit soort zaken, vooral omdat consumenten deze toen ook al benoemde. Dat had ik liever gezien dan de 'embalming only' modus, waarvan ik het nut niet zo zie.