The Outlast Trials review - Voor mensen met stalen zenuwen

Alle fans van horror games die ook graag eens met vrienden samen griezelen, zijn waarschijnlijk wel bekend met The Outlast Trials. Uiteraard gebaseerd op de heftige games van ontwikkelaar Red Barrel. In tegenstelling tot hun eerste twee Outlast-games gaat het dit keer om een coöperatieve game. Een logische keuze, aangezien coöperatieve horror games het erg goed doen in deze tijd. Maar is de uitvoering ook net zo goed als die van vergelijkbare games? Dat lees je in deze review van The Outlast Trials!

Dit is niet oké

Outlast en Outlast 2 waren voor veel mensen een stuk te grimmig of te heftig om echt van de game te kunnen genieten. Dat was knap gedaan van de ontwikkelaar, maar er knapten ook veel mensen op af. Het kan echter al een hoop schelen als je die grimmige sfeer niet alleen hoeft te trotseren. The Outlast Trials speelt zich af tijdens de koude oorlog. Jouw personage wordt proefkonijn voor een lange reeks verschrikkelijke experimenten binnen de Murkoff Facility. Als je de eerdere Outlast-games niet gespeeld hebt, kan het even schrikken zijn, maar degenen die bekend zijn met de gameserie kijken inmiddels nergens meer van op. Ik weet er alles van.

Het doel van de experimenten is om ‘slapende soldaten’ te creëren die op ieder moment geactiveerd kunnen worden. Om dit te bereiken worden de proefkonijnen psychisch afgebroken, gemarteld, gekweld en vervolgens gehersenspoeld. Ja heftig, maar dat was natuurlijk te verwachten. De experimenten spelen zich af op grote maps, waaronder een kermis en een politiebureau. Als je begint met spelen, kun je kiezen tussen diverse beproevingen, die je alleen kunt aangaan of met een groep van maximaal vier spelers. Bij ieder experiment moet je een aantal doelen voltooien, zonder gevangen te worden door de afgrijselijke monsters die er rondlopen. Dat betekent dat jij je regelmatig moet verstoppen, want vechten is geen optie.

Solo spelen is geen good time

De gameplay zelf is redelijk repetitief, maar dat heb je natuurlijk met een Dead by Daylight ook wel. Gelukkig zijn de maps erg groot en zijn de omgevingen wel lekker afwisselend. De details van de maps zijn zo goed uitgewerkt dat je iedere keer weer nieuwe dingen ziet als je speelt. Hierdoor voelt het niet per se alsof je steeds dezelfde maps speelt. Daarnaast vermindert het multiplayer element het langdradige gevoel, aangezien je iedere keer weer met een ander team speelt en dus verschillende strategieën uit kunt proberen. Het blijft ook erg spannend, doordat je constant je omgeving in de gaten moet houden en je op tijd moet verstoppen. Voor een groot deel van de tijd heb je dus niet eens tijd om het gevoel te krijgen dat je met herhalende gameplay bezig bent. Zeker niet als je ook nog eens onder een psychose raakt en blijft hallucineren totdat je een tegengif hebt gevonden.

Het is duidelijk dat de game voornamelijk focust op coöperatieve gameplay. Je kunt ervoor kiezen om The Outlast Trials solo te spelen, maar daar ben ik persoonlijk niet zo’n fan van. Sowieso aangezien het multiplayer element het enige aspect van de game is dat de ervaring minder traumatiserend maakt dan de ervaring in de eerdere games. Daarnaast gaan de doelen erg snel repetitief aanvoelen als je solo speelt, aangezien je ze niet kunt verdelen over meerdere spelers. Gelukkig hoef je niet bang te zijn dat je niemand hebt om mee samen te spelen, want het matchmaking systeem werkt prima en vlot. Als al jouw vrienden lafaards zijn, kun je deze game dus alsnog makkelijk met andere mensen spelen.

Een beetje zelfhaat is wel nodig

Je moet jezelf wel een beetje haten om veel uren in deze game te steken. Als je al ooit de Outlast-games hebt gespeeld, weet je precies wat ik bedoel. Ik kan The Outlast Trials onmogelijk beschrijven als een ‘leuke’ game. Daar is hij te ziek, heftig en meedogenloos voor. Dit is dan ook de reden dat ik zeker gezegd wil hebben dat de game niet voor iedereen is, zoals bijvoorbeeld Dead by Daylight. Niet dat die game nu alleen maar zonneschijn en regenbogen is, maar het is niet te vergelijken met de zieke taferelen die je in The Outlast Trials moet ondergaan. Er waren een hoop momenten waarop de gameplay een beetje te echt aan begon te voelen en ik me echt ging inbeelden hoe het zou zijn om vast te zitten in zulke zieke experimenten. Geen uitweg, geen licht aan het einde van de tunnel, alleen een verschrikkelijk lot dat op je wacht.

Het enige dat me soms echt irriteerde in de gameplay, was dat ik voor mijn gevoel echt doelloos rondliep op sommige momenten. Je hebt geen kaart van je omgeving, waardoor je nogal snel in rondjes aan het lopen bent. Daar komt nog bij dat het soms lastig is om je volgende doel te vinden. De game geeft namelijk pas aan waar je precies moet zijn, als je al in de buurt bent. Het komt dus voor dat je voor je gevoel al lang rondjes rent zonder echt verder te komen. Er blijft immers weinig tijd over om goed te zoeken als je constant monsters en psychopaten moet ontwijken en afschudden. Dit is nog extra vervelend als je rondloopt met voorwerpen waar je niet mee kunt rennen, zoals jerrycans. Op zo’n moment speelt de frustratie bij mij wel behoorlijk op.