Towa and the Guardians of the Sacred Tree review - Meer stijl dan inhoud

Towa and the Guardians of the Sacred Tree presenteert zich als een kleurrijke roguelite vol Japanse mystiek, emotionele banden tussen interessante personages en strategische gevechten. De game weeft een mix van mythologie, kleurrijke personages en artistieke flair die mij meteen aansprak. Maar schuilt er achter de fraaie presentatie ook een ervaring die weet te overtuigen, of is Towa and the Guardians of the Sacred Tree de zoveelste roguelite-ervaring die we na een week alweer zullen vergeten?

Een verhaal dat ademt

De kwaadaardige god Magatsu dreigt de wereld te omhullen in een miasma. Het is aan de beschermer Towa en de acht Prayer Children om hem een halt toe te roepen. Dit moeten ze doen door naar verschillende delen van de wereld af te reizen en in elke wereld de mana te herstellen door de Magatsu-Hi van die wereld te verslaan. Het verhaal en de wereld van Towa zijn zonder twijfel de sterkste punten van de game. Shinju Village en de omliggende gebieden zijn gevuld met kleurrijke personages die allemaal hun eigen karakter en achtergrond hebben. Tijdens runs kom je veel cutscenes en dialogen tegen die het verhaal verder uitdiepen, en ook in het dorp zelf krijg je veel dialogen voorgeschoteld tussen Towa en de vele kleurrijke personages. Voor spelers die graag volledig in een wereld duiken, is dat aantrekkelijk. Toch is de uitvoering niet altijd even sterk. De cutscenes zijn vaak traag, de dialogen voelen op punten wat vlak en voegen weinig toe aan de dynamiek van de personages. Daardoor word je regelmatig uit het momentum van je run gehaald, wat vooral in een roguelite natuurlijk storend werkt.

Visueel weet de game wel goed indruk te maken. De waterverfachtige tekenstijl geeft elke omgeving een unieke sfeer die perfect past bij de lore en de setting van de game. De muziek van Hitoshi Sakimoto vult dit perfect aan en brengt de juiste balans tussen spanning en hoop. Ook de Japanse voice-acting draagt bij aan de geloofwaardigheid van de wereld, al klinkt de Engelse vertaling vaak ongemakkelijk en minder overtuigend. Voor wie de juiste toon wil ervaren, is spelen in het Japans met ondertiteling eigenlijk de enige juiste optie. Ik moet hier echter wel als kanttekening bij vermelden dat ik Engelstalige voice-acting in Japanse games altijd hevig inferieur vind aan de Japanse voice-acting, maar voel je vooral niet bezwaard als je liever de Engelstalige stemmen wilt horen.

Niet alles is een klus voor twee

De combat in Towa and the Guardians of the Sacred Tree draait om de samenwerking tussen Tsurugi en Kagura, waarbij je in singleplayer de Tsurugi bestuurt en de Kagura door de AI wordt aangestuurd. De Tsurugi is een melee-personage dat twee verschillende zwaarden gebruikt en de Kagura is een support-personage dat twee verschillende spreuken kan gebruiken om aan te vallen of de Tsurugi te ondersteunen. Als Tsurugi heb je twee zwaarden die elk hun eigen unieke aanval hebben. Hoe vaker je met een zwaard aanvalt, hoe verder de durability ervan achteruit gaat. Wanneer een zwaard breekt, doe je flink minder schade met het zwaard. Je moet dus op tijd wisselen van wapen om door te kunnen blijven aanvallen en je combo chain in stand te houden. Het systeem klinkt op papier diepgaand, met twee zwaarden die je constant moet wisselen om je combo’s levend te houden. In de praktijk voelt het echter al snel herhalend aan. Je valt een paar keer aan, wisselt van zwaard, valt opnieuw aan, en herhaalt dit patroon eindeloos. Er zijn geen echte movesets of variatie in de aanvallen, waardoor het systeem na korte tijd voorspelbaar en zelfs wat saai wordt. De Ultimate-aanvallen per personage bieden enige afwisseling, maar redden het geheel niet.

De Kagura voegt daar weinig gewicht aan toe. Hun melee-aanvallen zijn zwak en nauwelijks noemenswaardig, en de magische aanvallen draaien om simpele cooldowns. Je kunt ervoor kiezen om met de rechterstick hun positie te bepalen, zodat je niet afhankelijk bent van de AI die hersenloos achter je aan loopt, maar dat blijft beperkt micromanagement. In co-op krijgt een tweede speler de rol van Kagura, wat iets meer controle geeft, maar vaak ook een vrij saaie ervaring oplevert. De speler in die rol is meer bezig met ontwijken en wachten tot de cooldown timers van hun spreuken zijn verstreken dan met actief vechten. Leuk als instapmogelijkheid voor bijvoorbeeld je partner die geen gamer is, of een wat ouder kind, maar weinig aantrekkelijk voor ervaren spelers.

Er valt nog veel meer te doen

In totaal zijn er acht Prayer Children waar je uit kunt kiezen en die je elk zowel als Tsurugi en als Kagura in kunt zetten. Ze hebben dus elk twee unieke movesets, afhankelijk van de rol die je ze geeft. De verschillende personages voelen alle acht wel uniek aan, maar door de beperkte mogelijkheden als zowel Tsurugi als Kagura, is de variatie in movesets wel redelijk minimaal. Je kunt de verschillende personages wel individueel sterker maken middels grondstoffen die je tijdens runs verzamelt. Ook kun je nieuwe zwaarden smeden in het dorp. Het smeden van zwaarden gebeurt door middel van minigames die gebaseerd zijn op Quick Time Events. Hoe beter je de QTE's doet, hoe beter de stats van je zwaard uiteindelijk worden. Ik begrijp waarom ze die mechanic erin hebben gedaan, maar het voelt voor mij als onnodige extra opvulling. Het smeden van een zwaard duurt daardoor ook onnodig lang.

Gaandeweg smeed je dus meer zwaarden, verzamel je steeds meer grondstoffen die je in je personages kunt investeren en speel je uiteindelijk ook nieuwe spreuken voor je Kagura vrij. Zo heb je dus best wel veel customisatie-opties die je vrij kunt spelen voor je personages. Dat is best fijn, daar je in essentie vrij beperkt bent in je opties voor combat. Het interessante aan dit alles is dat je, nadat je een Magatsu-Hi hebt verslagen, je Kagura moet opofferen om de mana in dat land te herstellen. Voor je volgende run en de jacht op de volgende Magatsu-Hi moet je dus een nieuwe Kagura uit de overgebleven Prayer Children kiezen. Dit zorgt er enerzijds voor dat je gedwongen wordt te experimenteren met alle verschillende personages, maar zorgt er aan de andere kant ook voor dat de resources die je in een personage hebt gestoken, uiteindelijk voor niets zijn geweest, daar je elk personage individueel moet upgraden. Interessante designkeuze.