Review: Warhammer 40,000: Chaos Gate - Daemonhunters - Geen groot succes Pc

Officieel zou Claudia deze game reviewen, maar door drukte is de game uiteindelijk bij mij beland. Ik ben absoluut geen kenner van de Warhammer 40k lore, want een aantal games hangen rond in mijn backlog. Warhammer 40.000: Dawn of War III heb ik wel gespeeld, maar dat is een compleet andere strategische ervaring vergeleken met de game waar ik mee aan de slag mocht. Ik stapte namelijk in de schoenen van een Grey Knight Commander in Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters.

Ontmoet de helden

In deze game draait alles dus om de Grey Knights, een elitaire en gepantserde groep Space Marines. Tijdens de tutorial komt de Commander om het leven, waardoor jij zijn rol overneemt en de beslissingen moet nemen. Dat levert de nodige problemen op, want het schip is zwaar beschadigd waardoor het de bedoeling is dat je terugkeert naar de Titan. Dat gaat echter niet door, want Inquisitor Vakir gebruikt haar speciale rechten om het schip in beslag te nemen voor haar missie. Volgens haar worden de planeten in dit zonnestelsel bedreigd door een nieuw gevaar. Een soort plaag weet zich te verspreiden door middel van Seeds en ze wil dit verder onderzoeken. Het is dan ook de taak van de Commander om de planeten te bezoeken, wanneer de met plaag geïnfecteerde vijanden daar hun missie uitvoeren. Met behulp van de Seeds weet Vakir meer informatie te verzamelen en zorgen haar onderzoeken ervoor dat je steeds beter bent voorbereid op de missies. Hoewel Vakir er van overtuigd is dat de Plague God Nurgle dit allemaal heeft veroorzaakt, heeft Grand Master Vardan Kai er geen vertrouwen in. Hierdoor worden er geen extra troepen gestuurd en sta je er alleen voor.

Wat opvalt aan het begin van Warhammer 40.000: Chaos Gate- Daemonhunters, is dat er veel aandacht is besteed aan de voice-acting en muziek. Vakir wordt namelijk ingesproken door Robyn Addison en Vardai Kai door Andy Serkis. Daarnaast zijn ook de stemmen van Lunete en Ectar van hoge kwaliteit wat de cutscenes en onderbrekingen van een hoger niveau maakt. Dit is belangrijk, want in het eerste uur krijg je ontzettend veel cutscenes voor je kiezen. Wanneer je aanwezig bent op je ruimteschip kun je met Vakir, Lunete en Ectar praten om meer informatie te krijgen over de gang van zaken op het schip zelf. Vakir geeft dan meer informatie over haar onderzoeken en haar gedachtes, terwijl priester Lunete zich bezighoudt met de staat van het ruimteschip. Tijdens het vechten, de cutscenes en de kleine onderbrekingen kon ik niet anders dan opmerken dat de game ontzettend cinematisch is. 

Strategisch inzetten van alle middelen

Op deze gebieden scoort Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters dus goed, maar hoe zit het met de gameplay? Voor het gemak deel ik de gameplay op in twee delen. Het managen van alle middelen en de missies. Het eerste vindt vooral plaats op het schip zelf. In de Libris Malleus kun je bij Vakir beslissen welke onderzoeken ze moet gaan uitvoeren. Hiervoor heb je Seeds nodig die alleen te verzamelen zijn tijdens de missies. Omdat je de specifieke vijanden alleen met een zwaard mag neerslaan en het meerdere dagen duurt voordat een onderzoek is afgerond, moet je de Seeds strategisch inzetten. Een voorbeeld van een onderzoek is dat de Grey Knights beter bestand zijn tegen de giftige gassen. Het repareren en upgraden van het schip doe je dan weer bij Lunete. Om upgrades te installeren heb je de zogenoemde Servitors nodig. Deze zijn te verdienen met de missies, maar wanneer je de Augmentation Chamber repareert worden er Servitors genereert. Dit zorgt ervoor dat je sneller vooruitgang boekt, maar je moet de Servitors nog steeds strategisch inzetten. Je kunt echter niet alle onderdelen van het schip direct repareren of upgraden, want soms moet je eerst een bepaalde upgrade of reparatie al hebben gedaan. Net zoals het onderzoek duurt het enkele dagen, voordat een onderdeel van een schip is gerepareerd. Naast de missies is er dus genoeg strategie te vinden op het ruimteschip zelf. Toen ik eenmaal gewend was aan de menu’s in deze twee onderdelen, kon ik het steeds meer waarderen.

Maar dat is nog niet alles. Het schip kent ook nog de barakken waar de Grey Knights te vinden zijn. Hier kun je zien hoe heftig ze gewond zijn en krijg je allerlei opties om ze aan te passen. Op cosmetisch gebied kun je de stem, naam en de armour aanpassen. Ik vond dit zelf niet interessant, maar het kan wel een manier zijn om de verschillende klassen visueel beter van elkaar te onderscheiden. Tijdens de missies is het namelijk niet eenvoudig om te zien wie nu precies wie is. In totaal zijn er vier klassen: Purgator, Apothecary, Interceptor en Justicar. Ze hebben allemaal hun eigen vaardigheden en wanneer ze een hoger level behalen, krijg je Ability Points die je kunt inzetten om deze actieve en passieve vaardigheden te upgraden. Grey Knights worden dus sterker naar mate hun level stijgt. Hierdoor is het belangrijk dat je ook de minder sterke Grey Knights inzet, want anders moet je een moeilijke missie voltooien met een Grey Knight die er eigenlijk nog niet klaar voor is. Om de Grey Knights nog wat sterker te maken kun je ze nieuwe wapens en bepantsering geven. Met de hulp van Vardai Kai speel je namelijk de mogelijkheid vrij om dit te verdienen na een missie. Daarnaast kun je bepalen welke items een Grey Knight meeneemt. Zo is er een Servo Skull die een Grey Knight op lange afstand kan healen. Maar betekent dit ook dat de Grey Knight die de Skull bij zich draagt geen granaten kan meenemen. Het balanceren van je eigen squad vereist dus genoeg strategie.

Tijd voor het echte werk: De missies

Je hebt in deze game geen vaste missies, waardoor je enkele in-game dagen moet wachten voordat er een missie op de map verschijnt. Hierdoor heb je altijd wat speling om een onderzoek of reparatie af te ronden. Meestal krijg je drie missies tegelijkertijd, maar kun je er maar eentje doen. Het schip is in het begin simpelweg niet snel genoeg om nog naar een tweede planeet te reizen. Hierdoor groeit de plaag op een aantal planeten snel en moet je dit in de gaten houden, want anders is de planeet verloren. Het kiezen van de missie vereist dus een bepaalde tactiek, wil je niet in de problemen komen. De locaties waar je in terechtkomt zijn niet al te groot en verschillen eigenlijk weinig van elkaar als het gaat om gameplay. Je kunt namelijk de omgeving gebruiken om schade aan te richten dankzij explosieve flessen en pilaren die je kunt omduwen. Verder is er niets interessants te vinden op de map en beweeg je zo snel mogelijk naar het doel toe. Je bent daar dus puur om je missie te volbrengen en hopelijk zonder al te veel kleerscheuren weer thuis te komen. Dat is geen gegeven, want geluk speelt een te grote rol. Het gevechtssysteem is te vergelijken met XCOM, waarbij het dus gaat om een turn-based systeem. Elke Grey Knight heeft 3AP, wat betekent dat hij drie acties kan doen. Je kunt dus 2AP gebruiken om te lopen en vervolgens met de laatste AP een Overwatch opzetten. Sommige speciale wapens gebruiken meer AP of juist meer Willpower. Niet geheel anders dan de andere games uit dit genre, zei het niet dat het in de praktijk onduidelijk wordt afgebeeld. De interface en de menu’s in de game zijn namelijk niet bepaald gebruikersvriendelijk, waardoor er veel klikken vereist zijn om de benodigde informatie te zien.

Wat Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters wel anders doet, is dat het agressiviteit beloont en aanspoort. Dit is op zich geen ramp, maar het frustreerde mij nogal. Je komt namelijk niet alleen vijanden tegen op de map, maar strijdt ook tegen de Warp Surge meter. Deze meter vult zich per zet met tien tot zelfs dertig procent per beurt. Daarnaast blijken de speciale aanvallen van de Grey Knights ook effect te hebben op de Warp Surge meter, waardoor het nog sneller volloopt. Wanneer de meter de honderd procent bereikt, ontstaat er een negatief effect. Dit kan zijn dat de Grey Wardens minder willpower of gezondheid krijgen, of dat er giftige planten op de map ontstaan. Dat zijn nog de effecten die de game een beetje uitdaging geven, maar er zijn er genoeg die ervoor zorgen dat het oneerlijk aanvoelt. Het gebeurt maar al te vaak dat er meerdere portalen vol vijanden verschijnen of dat vijanden weer tot leven worden gewekt. De game heeft er sowieso al een handje van om genoeg vijanden op de map te plaatsen, waardoor de portalen in de meeste gevallen je dood betekenen. Een belangrijk onderdeel van strategie games is dat je strategisch vecht en anticipeert op de vijanden. Dat gaat lastig als je geen idee hebt wat er gebeurt wanneer de meter de honderd procent bereikt. In sommige gevallen is het dan beter om de gehele missie opnieuw op te starten. Het andere probleem is namelijk dat een gefaalde missie niet meer opnieuw te spelen is. Je beloning is dan vier gewonde Grey Knights en een planeet waar de plaag zich verder heeft kunnen uitbreiden. Gelukkig word je na het behalen van de missie wel direct naar het schip getransporteerd. Je hoeft dus niet eerst nog naar een extractiepunt te lopen.

Een negatief tintje

Gameplay is het allerbelangrijkste bij dit soort strategie games en tijdens de missies weet Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters nogal wat teleurstelling te brengen. Het gevechtssysteem ziet er op papier aardig goed uit, maar je hebt al kunnen lezen dat het niet optimaal is. Dit heeft ook nog eens met de moeilijkheidsgraad te maken. Ik kan namelijk niet zeggen dat de missies goed in balans zijn. De moeilijkheidsgraden zelf ook niet trouwens. Ik kon gemiddeld al snel gedag zeggen, omdat ik na twee missies geen gezonde Grey Knights meer had. Dan maar opnieuw beginnen en de gemakkelijke modus kiezen. Ik hoor je al denken, hoe slecht heb je dan gespeeld? Niet eens zo heel slecht. Eén van de grootste minpunten is dat de Grey Knights nogal watjes zijn. Wanneer ze gewond raken duurt het gerust tussen de tien en twintig dagen, voordat ze weer gezond zijn. Mocht het gebeuren dat een Grey Knight in kritische staat terugkeert naar het schip dan kun je gerust een dag of veertig wachten. Dat kun je in de praktijk echter niet, want dan weet de plaag zich verder te verspreiden over de planeten. Tenzij je het geluk hebt dat je flink wat dagen moet wachten op een nieuwe missie. Ik benoem nogmaals even dat Grey Knights een elitaire groepering van de Space marines zijn en volop gepantserd zijn. Het klinkt niet logisch om zo gewond te raken van wat geweren of zelfs vuur. Tijdens de missies voel je je ook niet sterker dan de vijand, want de vijand doet flink veel schade als je het vergelijkt met de gezondheidsbalken van de Grey Knights. Daarnaast heb ik meerdere keren meegemaakt dat de vijand vanaf zijn beschutte plek door een grote stalenpijp mijn Grey Knight wist neer te schieten. Vraag me niet hoe, want dat weet ik niet. Het duurt even voordat je alles onder de knie krijgt, omdat er veel onduidelijk is. Daarna wordt het eenvoudiger om de missies te voltooien, maar blijft het frustrerend.

Op de makkelijkste moeilijkheidsgraad kun je dus nog plezier uit het begin van de game halen. Maar de game heeft ten tijde van het schrijven van deze review nogal last van technische problemen. Sommige vijanden vallen dood door de map heen. Tijdens het schieten gebeurt het nog wel eens dat de camera een rare hoek gebruikt, waardoor niet alles goed zichtbaar is. En de game heeft last van fps-drops. Er is ondertussen een update geweest die het wat stabieler maakt, maar het is nog steeds niet optimaal. Wanneer de vijanden aan de beurt zijn, krijg je te maken met tien fps, waardoor de game heerlijk aan het laggen slaat. Momenteel zit het ongeveer tussen de dertig en vijftig fps. Hetzelfde geldt voor de cutscenes, terwijl de fps op sommige momenten weer naar honderd schiet. Er zijn dus nog wat updates nodig om de game goed te optimaliseren. Omdat het een strategie-game is, zorgen de fps-drops niet voor grote problemen. Het laatste minpunt dat ik nog wil benoemen, gaat over de interface en het menu. Je moet namelijk flink wat klikken, wil je snel wat veranderen aan je Grey Knights. Wat er ook voor zorgt dat je bepaalde dingen over het hoofd ziet. Het is niet zo dat de menu’s en interface zeer onduidelijk zijn, maar echt gebruikersvriendelijk zijn ze niet. Ik vind het in ieder geval fijn om in een oogopslag op het slagveld te zien wat er gebeurt en wat bepaalde acties zijn, maar dat mist Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters.