Wild Bastards review - The Good, the Bad and the Sluggy

Howdy, partner! Ben ik eens eventjes blij om je te zien. Nee, ik heb het niet tegen jou, maar tegen ontwikkelaar Blue Manchu. In 2019 brachten ze hun debuuttitel uit, genaamd Void Bastards. Het toppunt van een ondergewaardeerde titel en tot deze dag vervloek ik de god die deze first-person shooter niet in de schijnwerpers heeft gezet. Void Bastards was geen foutloze ervaring, maar wel eentje die nog zo nu en dan in mijn gedachten rondspookt. Hoe het op een sublieme manier strategie-, shooter- en roguelike-elementen wist te combineren en qua presentatie een atmosfeer aanbood waar je u tegen zei - ja, ik denk er met veel lof aan terug. Je kan je dus wel voorstellen dat ik stond te trappelen in mijn cowboylaarzen, toen ik te horen kregen dat de spirituele opvolger eraan kwam. Wild Bastards is wederom een eigenaardig pakketje met vele invloeden van diverse genres, maar weet het na de verschillende showdowns als winnaar terug het paard op te stappen? Je leest het in onze review - giddyup!

Lost in the Void, Bastards

In Wild Bastards begint het verhaal met twee outlaws: Doc Casino en Spider Rosa. Deze twee bandieten zijn op de vlucht en ze zijn de enige twee leden over van de notoire organisatie, genaamd de Wild Bastards. Ze worden op de hielen gezeten door de tirannieke magnaat Jebediah Chaste en zijn kroost. Eventjes lijkt de situatie niet te redden, totdat Casino en Spider Rosa het zadel in geholpen worden door het legendarische schip, genaamd de Drifter. Deze zilveren engel brengt het tweetal in veiligheid, maar controle over het stuur krijgen ze niet. Ze worden met een quest opgezadeld: red alle dertien om zeep geholpen Bastards uit het intergalactische graf en baan je een weg naar het mythische Homestead. Echter, dat is niet om de hoek en spelers krijgen dus de taak om door diverse melkwegen heen te banjeren op zoek naar de gevallen kameraden en uiteindelijk het beloofde land.

De setting van Wild Bastards is vrij simpel uit te leggen. Het is een mix van het Wilde Westen en de sci-fi ruimte-exploratie. Blue Manchu weet herkenbare omgevingen, zoals de typische pioniersdorpen of de listige bayou, te verrijken met Cyberpunk-achtige toevoegingen. Het komt vast niet als een verrassing, maar er wordt veel gespeeld met hologrammen en neon-verf. Afijn, hoewel Wild Basterds een interessante variatie van het welbekende Wilde Westen presenteert, zijn het vooral de Bastards zelf die voor kleur op de wangen zorgen. Kijk, het verhaal is simpel genoeg: redden en rennen. Het zijn écht de goed geschreven personages die ervoor zorgen dat je begint te geven om deze mensen/robots/mutanten. Waarbij ik vaak met affectie heb geluisterd naar het enthousiast geratel van het jongste lid van de Wild Bastards, was het ook weer de norse leermeester die verschillende gedachtes en gevoelens bij mij omhoog riepen. Gezegdes, zoals: "Judge, you asshole!". Kortom, in voor- en tegenspoed maken deze personages iets los bij je. En dat is in mijn interpretatie het recept voor succes door een aangrijpend personage-design en het gevatte schrijfwerk.

Run with bandits, hang with thiefs

De bastaards zijn overigens niet alleen qua persoonlijkheid uniek te noemen. In de combat van Wild Bastards spelen ze elk een cruciale rol. Echter, voordat we zo ver komen, moeten we eerst de diverse planeten zien te betreden. Je kiest elke keer een aantal van jouw outlaws om de cowboy-boots on the ground te krijgen. Eenmaal gearriveerd krijg je te maken met een turn-based strategiesysteem. Er zijn vaste blokkades en bewegende patrouilles op de kaart aanwezig en het is aan de speler om slim gebruik te maken van de middelen die de map aanreikt. Zo kun je langs winkels gaan om betere gear aan te schaffen, wip je voorbij de dokter om je health te genezen en kun je langs de smid om je pantser te laten repareren. Maar je bent niet alleen bezig met jezelf. Zo kun je ook wat stieren loslaten op de map, zodat de blokkades vrij willekeurig omver gelopen worden. Of luid gezellig de etensbel, zodat de helft van de vijanden vertrokken zijn voor supper time. Wanneer je strategisch gebruik maakt van de opties die je hebt, dan word je ervoor beloond, wat natuurlijk zorgt voor een fijne dopamine-boost.

Hoe dan ook, aanvaringen met de oppositie zijn niet uit te stellen. Eenmaal in de showdown-modus moet je een aantal vijanden uitschakelen op een soort arena-map. Ondanks het feit dat de arena-maps zelf niet heel spannend zijn en kampen met de repetitieve issue, pakken de personages van Wild Bastards wederom de verantwoordelijkheid om er iets moois van te maken. Elke bastaard heeft zo zijn/haar specialiteiten die gepaard gaan met de solide, maar ietwat stroeve gunplay. Kijk bijvoorbeeld naar onze bonenverslaafde Smokey. Met zijn vurige vingers brandt hij de boel plat en veroorzaakt hij veel damage over time vanwege de brandwonden. Echter, directe confrontaties zijn wellicht niet zijn strongsuit. Gelukkig is Hopalong in de buurt! Met zijn lasso is dit reptiel juist een kei in het uitschakelen van belangrijke doelwitten, al heeft hij juist weer meer moeite met grote groepen opponenten. Wellicht moeten we dan toch maar Preach inschakelen. Deze fanatieke non heeft een minigun tot haar beschikking, waardoor ze makkelijk hordes mindere vijanden neermaait. Maar ja, die herlaadtijd is ook niet niks, hé.

Elke bastaard heeft zijn/haar sterke punten, maar ook valkuilen. Hierdoor krijg je een vermakelijk mix van strategie en real-time FPS-combat. Je moet namelijk bepalen wie je meeneemt en hoe ze elkaar aanvullen. Op de meeste worldmaps kan je met maximaal vier personages tegelijkertijd rond waggelen, maar in combat kun je twee tegelijkertijd inzetten. Zo switch je tijdens de schietpartij tussen de twee outlaws, alsof je vrij letterlijk tussen twee wapens husselt. Het is niet alleen belangrijk om te weten welke combinaties je inzet, maar ook welke personage je aankleedt met gear. Aan de start van elke sector krijg je namelijk een kistje vol met equipment voor de neus geschoven. Deze kunnen de gameplay aanzienlijk beïnvloeden, zoals een vampire-effect op je kogels voor extra genezing of je neemt voor de grap gewoon een grizzlybeer met je mee tijdens elke confrontatie. De upgrades, speciale vaardigheden en gear die je vrijspeelt voor de driftige deugnieten geven Wild Bastards dat extra laagje aan diepgang en het is ook waar de roguelike-inspiratie het sterkte uit de hoek komt.

Do you feel lucky, punk?

Wild Bastards is dus een game die vele genres weet te combineren voor vermakelijke gameplay-taferelen. Ondanks dat sommige elementen juist goed uit de verf komen, zijn er een aantal onderdelen die onderontwikkeld voelen. Relatiemanagement is daar één van. Kijk, als je dertien outlaws in het krappe ruimteschip propt, dan snap ik dat ze wel eens tegen elkaar kunnen uitvallen. Wanneer een tweetal ruzie staat te maken om de meest onbenullige dingen, dan loop je het risico dat de relatie dusdanig verslechtert, waardoor ze weigeren om samen naar een planeet te reizen. Laat ik voorop stellen dat ik begrijp waarom Blue Manchu deze keuze heeft gemaakt. Hiermee forceer je de speler om diverse bastaards te gebruiken in het heetst van de strijd, in plaats van dat je blijft vertrouwen op de personages die jij persoonlijk fijn vindt spelen. Echter, ik had veel liever gehad dat het een nudge was, in plaats van een vereiste keuze. De manier hoe deze malloten namelijk ruzie met elkaar maken, is volstrekt willekeurig. Je kunt een succesvolle expeditie hebben gehad met geen vuiltje aan de lucht en opeens vindt Roswell het nodig om de religie van Preach belachelijk te maken. Relatie verpest, fijn. Hoe lossen we het op? Nou, dat is ook vrij random, want je kunt relaties verbeteren door bastaards te vinden die tijdens de drop zijn verspreid over de map. Ze waarderen dat, maar het probleem is dat dit dus ook lukraak gebeurt. Als laatste redmiddel kun je nog ervoor kiezen om achter de bonen te jagen, maar met alle upgrades, gear en simpelweg betere items op je pad, ga je absoluut nooit en te nimmer de hele course omgooien vanwege wat onzinnig gekibbel.

Tot slot kent Wild Bastards nog één grote uitdaging die het moet zien te overwinnen, voordat ik met alle zekerheid kan zeggen dat het Void Bastards is overstegen in kwaliteit. De pacing van deze first-person shooter is een probleem. Ik ga niks spoilen natuurlijk, maar in de campaign kom je zo vaak tot stilstand, wat op een gegeven moment echt impact heeft op je motivatie om door te spelen. Het probleem is vooral dat je op elke planeet die voorbij komt iets moet doen, terwijl de items die je daar vindt eigenlijk altijd optioneel zijn. De vergelijking is mooi te maken met Void Bastards. In die game werd je op een subtiele manier gepusht om de verlaten schepen te doorzoeken. Niet alleen voor de noodzakelijke plot-items, maar ook juist om ervoor te zorgen dat je genoeg benzine en verpakte boterhammen had om comfortabel verder te spelen. In Wild Bastards forceert de game je om op elke planeet te landen, het gebouw te verwoesten dat de Drifter klemzet en dan kan je pas verder. Maar dit betekent dus ook dat je altijd de confrontatie aan moet gaan met de lokale bevolking. De eerste keer is dat leuk, de tweede keer ook nog wel - maar op een gegeven moment is het moeilijk om telkens de motivatie te vinden, aangezien de keuze voor je wordt gemaakt, in plaats van dat je zelf de regie hebt. Na het uitspelen van de campaign - wat zeker een uurtje of tien/twaalf geduurd heeft - had ik nog de moeite genomen om de challenge mode en de willekeurige gegenereerde campaign met de Iron Man-modus op te starten. Maar ik moet eerst eventjes weer goed resetten van Wild Bastards, voordat ik met de additionele content aan de haal kan gaan. Het is zonde, want als Wild Bastards klikt, dan is het geweldig, maar de tempoproblematiek zorgt ervoor dat ik er voorlopig niet meer tijd in ga steken.