Winter Burrow review - Wisselt de charme af met frustratie

Een survivalgame met een muis in de hoofdrol is lastig te negeren. En dat werd nog erger toen de trailer van Winter Burrow aantoonde hoe schattig die muis is. Vanaf het begin straalden de trailers en screenshots een soort charme uit. Tijdens gamescom mocht Claudia al even met de titel aan de slag en ze haalde dan ook wat problemen aan in de preview van Winter Burrow. Dat is ondertussen een jaar geleden en de game heeft grote veranderingen doorgemaakt. En toch zijn de frustrerende elementen nog steeds aanwezig, waardoor de schattigheid en charme niet tot zijn recht komen.

Het verhaal van een dappere muis

In Winter Burrow volg je het verhaal van een dappere en schattige muis die besluit om terug naar huis te gaan. De muis is samen met zijn ouders naar de stad vertrokken voor werk, maar hij verlangt naar het bos. Geen vreemde gedachte, want het oude muizenhol zit verscholen in een boom en heeft daardoor meerdere verdiepingen. Bij aankomst blijkt het huis echter volledig vervallen te zijn, waardoor het je taak is om deze te repareren en te decoreren. Het is alleen vreemd dat je oude huis in deze staat verkeert, want je tante zou er goed voor zorgen. Hoewel je reünie met haar in eerste instantie vrolijk is, wordt ze gepakt door een uil. Onze dappere muis maakt het daardoor zijn missie om haar te vinden en heelhuids terug naar huis te brengen. De muizen zijn echter niet de enige bewoners van het bos en daardoor ontmoet je onder andere een pad en een eekhoorn. Ze hebben niet echt een diepgaande persoonlijkheid, maar zijn wel aandoenlijk. Daarnaast hebben ze allemaal een probleem en vragen ze je om hulp. Om uiteindelijk verder te komen in het verhaal ben je verplicht om ze te helpen. Wat Winter Burrow zo bijzonder maakt, is de handgetekende tekenstijl. Eentje die veel details kent, want je voetstappen blijven achter in de sneeuw en lichtbronnen hebben een warme gloed. Daarnaast is de natuur zo levendig getekend dat het gevoel van een boswandeling zo wordt opgewekt. Door de tekenstijl zie je de muis vanaf een schuine bovenhoek, waardoor er een 2,5D-stijl ontstaat. Dit betekent wel dat je decoraties en meubelstukken in je huis niet volledig kunt roteren en dat het soms lastig is om te zien waar je heen moet.

De wandelpaden naar de grote gebieden worden duidelijk aangegeven met bladeren op de grond en de overgang naar een ander gebied zit vol met zwarte strepen. De begrenzingen van deze gebieden zijn hetgeen wat niet helemaal duidelijk is. Het is lastig om te zien of je langs een sneeuwhoop kunt lopen en of een stuk steen kapot te hakken is. Zo heeft het uren geduurd voordat ik de quest van de pad kon voltooien, omdat ik niet in de gaten had dat een gebied nog een zuidelijke uitgang had. Het grote frustratiepunt van de game is dan ook dat je geen map hebt. Ik kan begrijpen waarom de ontwikkelaars hiervoor hebben gekozen, want het draagt bij aan de beleving. Het levert echter onnodig veel frustratie op. Een ruige schets met de namen van de gebieden en eventueel het dier dat hier leeft, was al fijn geweest. Om het volledig te laten passen bij de survivalgameplay en het bestaan van het muisje, hadden ze er ook voor kunnen kiezen om ons een map te laten maken, zodat de muis erop kan tekenen. Het progressiesysteem is zo verbonden aan het verhaal en de quests dat je heel veel aan het rondrennen bent. Op een gegeven moment ben je daar een beetje klaar mee, omdat er weinig te verkennen valt in de wereld. Je kunt brieven met recepten vinden en tassen met handige spullen, maar daar blijft het bij. Daarnaast zijn eigenlijk alle quests gewoon fetchquests, waardoor je op zoek moet naar verloren voorwerpen of materialen. Met een map werkt dit een stuk vloeiender dan nu het geval is.

Overleven in het bos

Ondanks de schattige bosbewoners en het cozy gevoel is Winter Burrow toch echt een survivalgame. Het moment dat je muis terug naar het bos vertrekt, is niet heel handig uitgekozen, want het is midden in de winter. Hierdoor kun je niet al te lang buiten rondlopen, want anders bevries je. Om dit te voorkomen, kun je een kampvuur bouwen en betere kleding breien. Dit is trouwens ontzettend schattig om te zien. De grote stoel in het midden van je huiskamer dient namelijk als crafting station. Je muisje gaat daar op zitten om zo nieuwe kleding te maken. Wanneer je het muizenhol hebt gedecoreerd, kun je ervoor kiezen om op een andere stoel te zitten.

Daarnaast moet je regelmatig eten om niet te sterven van de honger. Door zaden en bessen te verzamelen en paddenstoelen om te hakken, kun je simpele en uitgebreide gerechten maken. Een simpel gerecht is minder voedzaam en levert geen bonussen voor de staminameter op. Er zijn ook speciale dranken, waardoor je direct opwarmt. In de praktijk heb je veel van deze gerechten en dranken niet nodig, want Winter Burrow is geen lastige game. Je moet het eerder zien als een cozy survivalgame, waar het verhaal centraal in staat. Hierdoor heeft de game een duidelijk begin en einde en heb je niet de typische sandbox-ervaring. Om verder te komen ben je regelmatig bezig met het maken van nieuwe spullen, maar dit doe je bij dezelfde drie werkbanken. Naast de stoel is er nog het kookfornuis waar je op kunt koken en op de werkbank kun je nieuwe gereedschappen en meubelstukken maken. Het is lekker simpel, maar je moet tijdens het craften niet per ongeluk de muis van de knop halen, want dan wordt je opdracht geannuleerd. Heel gebruiksvriendelijk is het menu dus niet.  

Je bent gebonden aan het verhaal

Het gehele progressiesysteem is verbonden aan de quests van de bosbewoners. Wanneer je net in het bos aankomt, heb je nog geen gereedschappen, waardoor je alleen takken en stenen van de grond kunt rapen. Dankzij de eerste quests kun je al snel een fatsoenlijke hakbijl, schep en pikhouweel maken. Dit betekent dat je gevallen boomstronken kunt weghalen, zodat het eenvoudiger is om hout te verzamelen voor de houten planken. Elk gebied in het bos heeft zijn eigen materialen en daardoor ga je te maken krijgen met verschillende houtsoorten, paddenstoelen en zaden. Toch ga je merken dat je niet altijd vrij door een gebied kunt wandelen. Grote doornstruiken zijn alleen met een bepaalde houthakkersbijl kapot te maken, waardoor je verplicht bent om eerst de juiste quests af te ronden. Ik snap dat de progressie daaraan verbonden is, maar het mag iets duidelijker worden aangegeven. Doordat er geen map aanwezig is, zijn er namelijk geen quest markers. Aangezien Winter Burrow een lengte van ongeveer tien uur heeft, beperkt dit systeem de vrijheid die je hebt als speler. Natuurlijk besluit je zelf in welke mate je het kleine huis decoreert, maar dat is de enige keuze die je hebt. Ik kon het in ieder geval niet laten om telkens de meubelstukken te verwisselen voor mooiere varianten.

Hoewel je in het begin ervoor kunt kiezen om de torren en mieren met rust te laten, ben je later verplicht om te vechten. De mieren zijn trouwens niet vredelievend en zullen achter je aan komen rennen. Deze zijn nog makkelijk te verslaan, maar dat geldt niet voor de spinnen. Ze zijn een stuk sneller en kunnen meer schade incasseren. Even rustig hun webben kapot slaan om spinrag te verzamelen is niet aan de orde. Als je doodsbang bent voor spinnen, dan is er een arachnofobie-functie. Dat kan ik aanraden, want het zijn enge en grote kruispinnen. Het vechten doe je altijd met de houthakkersbijl en daardoor voelt dit nogal ongemakkelijk aan. Je bent gewoon rondjes aan het rennen om vervolgens snel met je bijl te zwaaien. Wanneer je door een spin wordt vermoord, word je wakker in je huis. Vervolgens moet je terugrennen naar de locatie om daar je spullen op te rapen.