Review: World of Final Fantasy PlayStation 4

Vrijwel alle officiële Final Fantasy-delen zijn door mij gespeeld. Met officiële delen bedoel ik natuurlijk alle Final Fantasy's waar een cijfertje achter staat. Spin-offs laat ik meestal links liggen aangezien ik de serie daar niet direct mee associeer. Toch heb ik dit keer een kansje gewaagd met World of Final Fantasy. Het valt te betwijfelen of ik hierdoor vaker een Final Fantasy spin-off ga spelen. Ja, ik heb me ermee weten te vermaken, maar uiteindelijk is het gewoon niet mijn ding. Dat het niet helemaal mijn ding is, wordt bepaald door meerdere factoren. Benieuwd waar ik het over heb?

De onvermijdelijke vergelijking

World of Final Fantasy draait volledig om de avonturen van hoofdrolspelers Lann en Renn. Deze tweeling weet niets meer van het verleden en hebben beiden een vreemde tatoeage op de arm. Uiteindelijk blijken ze de meest machtige 'Mirage Keepers' ooit te zijn. Tenminste, dat waren ze voordat ze hun geheugen verloren. Nu moeten ze weer van voor af aan beginnen met het verzamelen van deze Mirages. Het lot van Grimoire (de spelwereld) staat namelijk op het spel. De Mirages zijn niets meer dan de monsters die we in de Final Fantasy-franchise voorbij hebben zien komen. Dat betekent dus dat er honderden van deze rakkers te vangen zijn, want de bestiary van alle delen zijn in World of Final Fantasy meegenomen (denk aan Cactuar en de schattige Moogle). Dit keer vecht je echter niet alleen tegen ze, maar probeer je ze ook te vangen in vierkante objecten, genaamd 'Prisms'. Nadat je deze monsters hebt gevangen, kun je ze zelf gebruiken tijdens gevechten.

Klinkt bovenstaande bekend in de oren? Dat mag ik hopen, want Pok'mon heeft eenzelfde concept. Nu is het natuurlijk geen directe kopie, maar de overeenkomsten zijn meer dan duidelijk. Enfin, World of Final Fantasy doet ook veel anders, maar daarover later meer. Gaandeweg het verhaal bezoek je meerdere unieke locaties die een bepaald soort Mirages huisvesten. Wanneer je door een kerker, bos of ander soort niet-stad loopt, word je zomaar, à¡ la Pok'mon, naar een strijdveld getransporteerd. Hier ga je de strijd aan en krijg je de mogelijkheid om deze Mirages te vangen, mits je aan de gestelde eisen voldoet. Sommige Mirages moeten enkel worden verzwakt, maar sommigen vereisen speciale handelingen. Zo moet je sommige Mirages aanvallen met vuur of een bepaald type Mirage voordat je de zogeheten 'Prismtunity' krijgt.

Als een totempaal boven water

Het strijden doe je in een vaste battle-formatie. Voordat je de wereld van Grimoire betreedt, is het belangrijk om je 'Prism Case' te optimaliseren. Je kunt namelijk maar een beperkt aantal Mirages meenemen en gebruiken in de gevechten. De Mirages die je meeneemt, ontvangen na ieder gevecht experience points. Deze experience points levellen zowel je mirages als Lann en Renn zelf. Dit resulteert in sterkere personages en Attribute Points. Deze punten kun je weer uitgeven op het zogeheten 'Mirage Board'. Op dit bord geef je AP uit aan nieuwe skills en betere stats. Op een bepaald Mirage-level krijg je ook nog eens de kans om de desbetreffende Mirage een 'transfiguration' te laten ondergaan, wat weer een duur woord voor evolutie is.

Nu denk je misschien: "Ja Rudy, de game lijkt op Pok'mon, we snappen het", maar er zijn wel degelijk onderdelen die echt anders zijn. Zo is de manier van vechten origineel en vooral tactisch in een later stadium. Je party bestaat altijd uit zes leden. Twee hiervan zijn Lann en Renn en de vier anderen zijn Mirages. De party staat echter niet altijd naast elkaar. Nee, je begint standaard als een soort totempaal van maximaal drie personages. Iedere Mirage heeft een S, M of L-rating. De positie van de Mirage hangt af van het formaat. Grote personages staan onderop en kleine personages vormen de top. De opstelling van de stack is overigens erg belangrijk. Zwaktes van 'n Mirage worden namelijk meegenomen en gelden voor de gehele stack. Ditzelfde geldt overigens ook voor de sterke punten en als twee Mirages eenzelfde skill delen, verandert deze skill van vorm. Zo heeft een stack met 'n vuurtype de skill fire, en een stack met twee vuurtypes de skill Fira. Een leuk systeem dat daadwerkelijk een tactisch aspect toevoegt. Deze 'stacks' zijn overigens optioneel. Het is namelijk ook mogelijk om te 'unstacken', maar dan heb je minder HP en ben je makkelijker neer te halen. Soms doe je er echter wijs aan om snel te unstacken. Stacks kunnen bijvoorbeeld instabiel zijn waardoor je na een x aantal aanvallen omvalt.

Apart sausje

Grafisch gezien doet World of Final Fantasy het erg goed. De kleuren zijn lekker helder, de verschillende gebieden zijn divers en ook op het gebied van audio doet deze spin-off het geweldig, zoals dat altijd het geval is met Final Fantasy. Het is jammer dat omgevingen zelf weer vrij lineair zijn. De dungeons bestaan voornamelijk uit smalle gangetjes en leiden veelal van punt A naar punt B. Hoewel ik het er grafisch erg mooi uit vind zien, kan ik de gekozen stijl zelf minder waarderen. Grimoire bestaat namelijk uit twee types mensen, namelijk de Lilikin en Jiants. Al jouw bekende helden verschijnen in de vorm van Lilikin, maar Lann en Renn kunnen on-the-go switchen tussen de twee vormen. Voor iedere vorm kun je een eigen stack opzetten wat er uiteindelijk voor zorgt dat je meerdere tactieken kunt hanteren zonder teveel regelwerk. De Lilikin zijn een soort Chibi-achtige wezentjes die er gigantisch schattig uitzien. De Jiants doen mij meer denken aan de vormgeving van Kingdom Hearts, alleen dan iets minder overdreven. Waar ik de Jiants mooi vind vormgegeven, vind ik de Lilikin niet echt binnen de Final Fantasy-franchise passen. Hoewel de game doorspekt is met volwassen humor en hilarische momentjes, doet het kinderachtige van de Lilikin, naar mijn mening, afbreuk aan de game en immersie. Wellicht behoor ik niet tot de doelgroep, maar het is jammer dat de stijl zo anders is, de game zelf is namelijk gewoon onwijs leuk.

Dat ik niet behoor tot de doelgroep kan ik nog begrijpen, maar ik kan ook niet 1, 2, 3 zeggen wie er wel tot behoort. De vele menuutjes, zoals we van Final Fantasy gewend zijn, maken de game lastig voor kinderen. De mannelijke gamer valt ook snel af door de ietwat kinderachtige stijl. Dat betekent dat de vrouwen alleen nog overblijven. Hoewel ik nu zeg dat de game vooral voor vrouwen is, heb ik me overigens wel een goed aantal uur weten te vermaken. Het verhaal is werkelijk waar gigantisch, maar na dertig uur had ik het eigenlijk wel gezien. Het vechten wordt na verloop van tijd eentonig en ik denk dat de ontwikkelaars dit zelf ook wisten. Gelukkig kan je met behulp van de R2-toets de tijd versnellen waardoor de turn-based gevechten sneller eindigen. Ook is deze toets te gebruiken tijdens de vele cutscenes die de game rijk is, alleen zijn deze scenes juist weer het sterkste punt van de game.