Review: Xenoblade Chronicles X Nintendo Wii U

April 2015, dat was de maand waarin ik de tijd verloor met het spelen van Xenoblade Chronicles 3D voor de New 3DS. Behoorlijk wat uren zijn daarin gestoken en nu moet je kunnen raden wat er dit keer met Xenoblade Chronicles X is gebeurd. Precies, exact hetzelfde. Er zijn weer vele uren in de game gestoken, maar het zijn wel enorm goed bestede uren. Waarom? Dat laat ik je maar al te graag weten in deze review.

De planeet Mira

Een intergalactisch gevecht tussen twee buitenaardse rassen is ontstaan nabij de planeet Aarde. Het tragische gevolg van dit gevecht is dat de Aarde daarbij opgeblazen wordt. Een selecte groep van de mensheid weet te ontsnappen via een gigantisch ruimteschip met een kleine stad aan boord. Na enige tijd rondgezworven te hebben in te ruimte wordt het schip geraakt door een buitenaards ras en stort het schip neer op planeet Mira. De stad weet op miraculeuze wijze via een noodlanding zijn overleving te garanderen en nu is de stad gevestigd op Mira. Jij, de hoofdrolspeler, zat in een ruimteslaap en jouw pod is buiten de stad in het wild terecht gekomen. Vanuit daar begint het meeslepende en zéér uitgebreide verhaal.

Betoverend en groot, echt groot

Over het verhaal wordt verderop nog wel een alinea aan gewijd, maar nu wil ik het eerst over de omvang en pracht van Mira hebben. Om even de vergelijking aan te halen met een andere grote RPG van dit jaar, Fallout 4, is Xenoblade Chronicles X qua omgeving minstens twee keer groter. Mira telt vijf speelbare continenten, die elk tot in de kleinste hoekjes verkenbaar zijn. Met die vijf continenten beloofd dat al, buiten de verhaallijn om, uren aan speelplezier voor de verkenners onder ons. De planeet kent rotspartijen die te beklimmen zijn, grotten die uitgeplozen kunnen worden en gigantische weides waarin je kan rondbanjeren. E'n grote heerlijkheid. Naast de gigantische speelomgeving is ook de styling van de game om van te smullen. Even buiten het feit om dat de Wii U geen powerhouse is, kan ik gerust zeggen dat deze game er subliem uit ziet. De planeet is kleurig, levendig en uitgebreid in de breedste zin van het woord. Je krijgt werkelijk het idee dat de planeet kan bestaan, iets wat niet elke game voor elkaar weet te boksen.

Eindelijk, de verhaallijn

Naast de immense indruk die achtergelaten is door de pracht en praal van de omgeving, bestaat er ook nog een verhaallijn. Daarbij is dit een verhaallijn die niet te missen is. Voor een JRPG zit er weinig Japanse flair in en voelt het verhaal behoorlijk Westers aan. Of dit een echt gemis is, laat ik in het midden. De game bereikt zo een breder publiek dan voorheen, al is de echte schwung van de vorige delen wel een beetje verdwenen. Desalniettemin laat het verhaal zich leiden door de keuzes die de speler maakt. Zo kan je een bepaalde factie kiezen waarin je wil opereren. Ga je liever materialen verzamelen, dan voeg je je toe bij de Curators. Ben je eerder een verkenner die de kaart wil uitbreiden, dan zijn de Pathfinders iets voor jou. Zo zijn er in totaal acht divisies die elk een specifiek doel hebben. Het maakt verder niet veel uit voor de verhaallijn, maar voornamelijk voor de sidequests (waar de game overigens bol van staat). In de proloog wordt de Skell geïntroduceerd, een Gundam-achtige battlebot, waar je uiteindelijk de trotse bestuurder van kan worden. Dat de verhaallijn in elke divisie niet afwijkt geeft een bepaalde zekerheid, al lijkt het wel dat de 'belangrijke' keuze geen effect heeft als je niet graag sidequests speelt. Het brengt een dubbel gevoel met zich mee.

Anyway, het liefst verklap ik niet al te veel van het verhaal, maar toch wil ik graag een indruk meegeven. Nadat de complete stad gestrand is op Mira, ga je op zoek naar overlevenden. Daarbij wil is het een feit dat de mens op een buitenaardse planeet is gestand, waar mogelijk een andere levensvorm zich gevestigd heeft. Deze buitenaardse wezens, genaamd Prone, zijn er zeker. Met een alliantie genaamd Ganglion hebben zij de mening dat de mens indringers zijn op hun planeet. Wellicht een terechte observatie, maar het schept direct nog een vijand waar de mens rekening mee moet houden.

Nog een vijand?

Ja, naast de Prone zijn er meerdere vijanden die de mens teisteren op hun onvrijwillige landing op de planeet. De Prone zijn her en der te vinden in hun vestigingen, maar verspreid over de planeet is er genoeg aan wild life te vinden. Van kleine kalkoen-achtige beesten tot gigantisch grote 'dinosauriërs', die overigens op zijn tijd het volledige beeld kunnen vullen. Niet allemaal even bedreigend, maar wel iets om rekening mee te houden. Sommige lopen en leven gerust verder als je je in de buurt begeeft, terwijl andere bij het minste of geringste je graag onder de groene zoden willen plaatsen. Wees gewaarschuwd.

Diepgang, in alles

Ok', Ok'. Een gigantische speelwereld, een goed verhaal, verschillende vijanden en een prachtige omgeving. Wat kan een game nog meer hebben? Diepgang, iets wat Xenoblade Chronicles X zeer zeker heeft. Beginnend bij het levelsysteem. Naast het eenvoudige levelen zijn de Arts, de speciale aanvallen, ook te upgraden. Samen met goed uitgezochte bescherming, oftewel kleding, kan de ideale combinatie worden gevonden voor iedere situatie. Het strategisch vermogen van de gamer wordt hier goed mee getest. Door te grinden, levelen en te looten kan je de ultieme vechtersbaas creëren.

Eerder heb ik het gehad over de Skell, een item in de game waarnaar je al vanaf het begin verlangt. Dat verlangen wordt echter niet snel gestild. Je bent al ruim halverwege het verhaal voordat je de Skell mag besturen. Dat de robot in de helft van het verhaal pas tot beschikking komt betekend wel dat je minimaal dertig uur bezig bent voordat je het snoepje krijgt. Pluspunt of minpunt, dat durf ik niet te uiten. Wat het wel is, is een goed geplaatste en uitgestelde droom, wat ervoor zorgt dat je de game alleen al wil spelen om deze uit te laten komen.

Het gevechtssyteem is vergelijkbaar met die van de eerdere delen. Slaan, snijden of schieten gaat automatisch, maar de verschillende Arts dienen stuk voor stuk zelf geactiveerd te worden. Velen hebben een cooldown van een aantal seconden, wat ervoor zorgt dat je het gebruik van de Arts goed moet timen. Als je dit concept en systeem eenmaal doorhebt, is het erg belonend. Al ontstaat op dat moment het gevaar dat het systeem wat eentonig wordt. Aangezien de ultieme combinatie van Arts in vrijwel iedere situatie goed te gebruiken is, is een overwinning zo goed als altijd garandeert.