Review: Wolfenstein II: The New Colossus Xbox One

Shift+LIM. Wolfenstein-kenners van het eerste uur weten wat dit doet. Voor velen geldt dit eerste deel als de moeder der alle shooters. Fans waren dan ook in 2001 blij dat ze terug konden keren met Return to Castle Wolfenstein. De game werd moderner en wist meer verhaal te bieden. Verhalende games werden steeds beter en dat heeft MachineGames ontzettend goed begrepen met Wolfenstein The New Order. Inmiddels zijn we aanbeland bij het vervolg (Wolfenstein uit 2009 en het laatste deel The Old Blood even daargelaten). Ik kan je zeggen dat ik in tijden niet zo een vet verhaal verteld heb zien worden, door de ogen van über nazi-killer B.J. Blazkowicz. Terugkomend op die Shift+LIM. Dat is de code voor 100 health, alle wapens en sleutels uit het origineel. B.J. is kwetsbaarder dan ooit waardoor het onoverwinnelijke gevoel op de achtergrond is verdwenen. Ik verklap nu alvast dat dit 'n van de grofste, grappigste, donkerste en meest volwassen games is die je op dit moment kunt spelen, maar wel 'n game met een kleine maar.

Scheisse aan de knikker

Wolfenstein The New Colossus gaat verder waar The New Order ophield. De game biedt voor de vergeetachtige onder ons een aantal flashbacks en wordt je geconfronteerd met een morele keuze zodat je direct begrijpt waar het om draait. B.J. ligt in de kreukels in de door de verzetsstrijders geconfisqueerde onderzeeër Eva's Hammer en ontwaakt na vijf maanden coma. Helaas voor hem moet hij direct weer aan de bak. Of kan ik beter zeggen aan het wiel, want Frau Engel heeft de onderzeeër gevonden en gooit er een lading Duitsers tegenaan. Deutsche grundlichkeit gaat hier niet op, want al snel zijn de Duitsers verdreven, maar tegen een enorm hoge prijs. Zonder al te veel spoilers te geven, krijg je al snel een heftig filmpje en vanaf dat moment is het jetz geht loss. Juist het verhaal wat zich vanaf dat moment voor je ogen ontvouwd, is sterk geschreven met scherpe grove humor en goed acteerwerk.

Schönes Bild und Super Sound

Wat direct opvalt als je met B.J. aan de slag mag, is hoe vloeiend de game loopt. Nu heb ik de games Doom en Wolfenstein The New Order nog niet mogen spelen, maar het is verbazingwekkend hoe goed ze de id Tech6 engine weten hebben te optimaliseren. Deze engine is enorm schaalbaar waardoor het meeste uit de beschikbare rekenkracht gehaald kan worden. Er zijn concessies gemaakt op de Xbox One-versie en deze zijn duidelijk zichtbaar, maar daar kom ik zo nog op terug. Om aan te geven hoe schaalbaar het is, blijkt wel uit het feit dat de game ook in ontwikkeling is voor de Nintendo Switch. De framerate is hoog ingezet, namelijk 60 frames per seconde. Dit is echter niet stabiel. Gemiddeld zit de Xbox One-versie op ongeveer 50 tot 55 frames. Is dit hinderlijk? Nee, absoluut niet. Je merkt weliswaar een kleine hapering op, maar de game wordt er niet onspeelbaar van en blijft ontzettend snel. Desalniettemin zou dit met een patch wel verholpen kunnen worden naar mijn inziens. Het is namelijk zo dat de Xbox One-versie niet op de maximale resolutie van 1080p loopt, maar slechts op 810p(!). Je ziet dan ook echt dat de game niet altijd even scherp oogt zoals andere games op Microsofts console dat wel doen.

Textures en lichteffecten zijn goed tot zeer goed, maar hier zie je de concessies terugkomen. Op sommige momenten worden textures pas op het laatste moment scherp, laden de schaduwen pas in als je echt dichtbij komt, of zijn de modellen niet volledig gerendered waardoor je met een laag resolutiemodel zit. Dit is zonde want de Xbox One heeft voldoende rekenkracht om de game te draaien, getuige Doom. De game ademt wel ontzettend veel sfeer. Je hebt echt het idee dat de wereld die is vormgegeven in het echt kan bestaan. De alternatieve wereld heeft iets van steampunk weg, maar dit zorgt voor een creatieve vrijheid die de game goed doet. Machinehead heeft wederom geprobeerd de wereld waarin je je begeeft geloofwaardig te laten lijken. Alle ruimtes zitten tjokvol met details waaraan je je kunt vergapen. Niet alleen grafisch, maar ook het geluid is top. De wapens klinken uniek en doen recht aan het uiterlijk dat ze hebben. Vooral de Laserkraftwerk is een tof ontworpen wapen. Vijanden vliegen in de fik en staal smelt. Simpelweg al het dood en verderf zaai je met toepasselijk grafisch pracht en praal met dito geluid. Scherp zonlicht geeft mooie effecten in de wolken als je buiten op het dek loopt, de sfeerlichten in Club Kreisau van Eva's Hammer doen lijken alsof het thuis is en de TL buizen in de onderzeeër zorgen voor een klinische sfeer.

Spitze Einzelgà¤nger Game

Buiten het feit dat het verhaal op zichzelf niet bijster origineel is, wordt de game wel anders gebracht dan je gewend bent. Ja, we hebben te maken met een über held (nee niet te bestellen via een app), maar hij is kwetsbaar. Dit blijkt vaak genoeg doordat je hem hardop hoort denken. Vooral zijn herinneringen en heimwee naar zijn vrienden maken hem menselijker en kwetsbaarder dan voorheen. Het feit dat hij letterlijk in de kreukels ligt, doet er wat minder toe. Dit wordt namelijk opgevangen door zijn exosuit. Er is meer ruimte voor gevoel in het spel. Tijdens de cutscenes en dialogen ingame, zijn de gesprekken soms zwaar, grof, lokt hier en daar een ethische discussie uit (zij het met een knipoog) maar gaat onbewust ook over verlies en herinneringen. Dit is dan ook de drijfveer van B.J. dat al vanaf het begin middels de morele keuze je verhaal beïnvloed. Twee keer spelen is trouwens nu ook echt de moeite waard wanneer je andere keuzes maakt. De acteurs hebben fysiek middels motion capture uitstekend werk geleverd en de stemmen zijn typisch, maar verreweg van storend. De stemacteurs hebben hun dialogen geloofwaardig ingesproken en benadrukt ieders eigen karakter, inclusief een klein snufje stereotypering. De dialogen van zowel de cutscenes als in het spel zelf zijn goed geschreven. Sarcasme en grove humor passeren vaak de revue en raken af en toe een serieuze noot. Tijdens het spelen vind je ook dagboeken, ansichtkaarten dan wel andere interessante bronnen, die het verhaal verder vertellen. De game laat je ook de omgevingen verkennen om dit soort details op te zoeken. Collectibles, zoals de enigma codes, Max's toys en star cards, bieden dat beetje meer om de game echt te gaan spelen.

En dan tot slot de gameplay zelf. Het is niet alleen tof, maar ook prettig om te spelen. De besturing is vrijwel standaard zoals je tegenwoordig shooters op een console speelt. De knoppenindeling is sinds de komst van Call of Duty voor veel games copy paste, maar dit werkt dan ook gewoon erg goed. De knoppen reageren snel en doen meteen wat je wil. Het draaien, sprinten, richten en alle andere moves kloppen. Hierdoor krijg je het gevoel continu écht in control te zijn. Het enige dat soms dwars kan zitten, is dat niet alles te bespringen lijkt waardoor je door vijanden wel eens verrast kan worden. Dit heeft echter vaker met jezelf te maken dan dat de game fout zit. De game is ook niet gemakkelijk. Als je de normale moeilijkheidsgraad kiest, Bring 'em on, dan krijg je prima weerstand van de vijanden. De grotere vijanden hebben ook zwakheden die je prima kunt uitbuiten dus na een paar pogingen voel je je helemaal het mannetje als die ene vijand nu geen moeite meer is. Levels zitten goed in elkaar. Je kunt de game spelen als een echte Duitser door een ware Blitzkrieg inclusief dual wielding te voeren of middels stealth, zodat je vijand kan zeggen 'ich habe es nicht gewust dat BJ hier was'. Perks en bonussen kan je nog steeds verdienen door doelstellingen te behalen. Grote verbetering is trouwens dat je ammo, armor en health op kunt pakken door er gewoon over heen te lopen. Dit maakt de game vele male vloeiender en is wellicht de beste verbetering ten opzichte van zijn voorganger.