Drie van die: Standpunten omtrent Need for Speed Payback

Need for Speed is al een flinke tijd aanwezig in het gaminglandschap. De één is er gek op en de ander duwt liever een realistische game in de spelcomputer. Ikzelf kan beide ontzettend waarderen. Need for Speed gaat niet om de meest accurate race-ervaring. Nee, Need for Speed gaat om hoge snelheden, brandend rubber, en flink wat driftwerk, en dat het liefst in een dikke bak. Nu keert Need for Speed terug met Need for Speed Payback. Een game die moet fungeren als de grote blockbuster onder de racinggames. Dat een game een dikke blockbuster is, horen we wel vaker van de uitgevers, maar vaak genoeg resulteert dat in een dikke domper. Ikzelf heb de game al even mogen spelen, en er moet gezegd worden, de game geeft inderdaad een adrenaline kick. Toch ben ik ook nog wat sceptisch omtrent de game. Daarom presenteer ik in dit artikel mijn drie standpunten omtrent Need for Speed Payback.

Vet! - Tunen van de auto's

Need for Speed uit 2015 is hier al mee begonnen, maar Payback tilt het tunen van de wagens naar een hoger level. De bolides zijn weer volledig aan te passen en dat voelt heerlijk. De motor, de koppeling, de remmen, alles is in te stellen en te verbeteren. Daarbij is er keuze uit alle soorten stickers en lak om je auto helemaal eigen te maken. Voor ieder type race heb je weer een andere wagen nodig, dus je sleutelt nooit aan slechts één auto. Daarbij introduceert Payback nu Speed Cards die te verdienen zijn bij het voltooien van evenementen. Deze kaarten zijn toe te passen op de desbetreffende auto en heeft een bepaald effect op bijvoorbeeld de remmen of de motor. Het maakt het tunen nu niet bepaald realistisch, maar het geeft wel een extra reden om aan evenementen mee te doen.

Nee! - Scripted events

Dat blockbuster-gevoel komt vooral naar boven tijdens het spelen van de grote heists waarbij je het opneemt tegen The House. The House is een organisatie die de drie hoofdrolspelers moeten neerhalen na een spelletje van verraad, het gaat immers om het wraaknemen. De grote missie die ik heb gespeeld voelde erg scripted aan. Een open wereld game moet naar mijn mening zo min mogelijk scripted events bevatten. Zo reed ik in de buurt van de truck, maar kwam ik niet dichterbij tot een bepaald punt waarop een cutscene startte. Vervolgens dacht ik slim af te snijden, ik ben immers aan het straatracen, maar dat mocht niet. Return to mission area kreeg ik te zien. Hoezo, het is toch een open wereld game? Die gegeven vrijheid is tijdens missies dus een grote illusie, wat uiteindelijk erg jammer is en je belemmerd om eigen keuzes te maken.

Twijfel - Crashes

Ghost Games lijkt goed naar het verleden en de successen van bepaalde racingfranchises te hebben gekeken. Zo is het tunen beter dan ooit en zien we de meest brute wagens epische crashes maken. Tegenstanders hebben een levensbalk en is die eenmaal leeg, dan vliegt de auto op een spectaculaire wijze van de baan. Dit gaat volledig in slowmotion en je ziet de brokstukken dan ook alle kanten opvliegen. Die slowmotion shots zijn de eerste tien keer erg leuk, maar op een gegeven moment heb je het wel gezien. Het is een beetje hetzelfde als de X-ray moves uit Mortal Kombat X. De eerste twee keer zijn ze vet, maar ik hoef ze niet ieder gevecht te zien aangezien het de gameplay tot een stop brengt. Daarbij vind ik het ook apart om mijn bolide tijdens de crash te zien rondrollen, om vervolgens weer kaarsrecht op de weg te rijden wanneer je uit de cinematic springt.

Geloof het of niet, maar ik heb onwijs veel zin in Need for Speed Payback. Dat ik ergens nog wat heikel puntjes zie, mag wel blijken uit bovenstaande. Toch weet Need for Speed altijd een unieke ervaring te bieden die een realistische racer gewoon niet heeft. Soms is het simpelweg lekker om het gaspedaal in te drukken en de rem volledig te vergeten.

Need for Speed Payback verschijnt op 10 november voor de PlayStation 4, Xbox One, en pc.