Game Over voor de werkzekerheid in de game-industrie

Als liefhebber van games draag ik de ontwikkelaars ervan een enorm warm hart toe. Op het gebied van media is de industrie groter dan de film- en muziekindustrie bij elkaar. Dat is nogal wat. Dat hadden we vroeger toch niet kunnen denken toen we op de Atari een aantal pixels heen en weer zagen bewegen. Of Super Mario over een Goomba probeerden te loodsen. Toch moeten wij als liefhebbers van games ook bekennen dat er een enorm pijnpunt is dat maar niet weg lijkt te gaan. Het mag dan een industrie zijn dat groter is dan de film- en muziekindustrie, maar het lijkt er nog niet goed op ingericht. De extra levens die wij als gamers vaak toebedeeld krijgen, zijn niet beschikbaar voor de ontwikkelaars van diezelfde games. Een fout of kwartaalverlies is al gauw genoeg reden voor weer een nieuwe ontslagronde. En dat zien we nu te vaak gebeuren.

In de meeste games is falen geen enkel probleem. Je klikt een keertje op "retry", doet jezelf tegoed aan een healthpack, koopt een upgradetje hier en daar en gaat dan weer vrolijk verder waar je was gebleven. Dat doen we zonder ons te beseffen dat het voor de makers van diezelfde games hele andere koek is. De werelden waarin we vandaag de dag talloze herkansingen krijgen om ons avontuur tot een goed einde te brengen, zijn gemaakt door mensen die dagelijks moeten vrezen voor hun baan. Er hoeft maar iets te gebeuren en het volgende nieuwsbericht over een ontslagronde bij ontwikkelaar x is al geplaatst. Niks geen werkzekerheid of een contract voor onbepaalde tijd. Als ontwikkelaar van een game heb je een contract totdat de aandeelhouders dat willen. Beginnen ze zenuwachtig te worden, dan kun je een retry of continue als ontwikkelaar wel schudden en is het simpelweg game over. Hoog tijd om dat fotolijstje met je vrouw en kinderen weer in een kartonnen doos in te pakken en huiswaarts te gaan om diezelfde dierbaren het slechte nieuws te brengen.

Neem nu bijvoorbeeld Crystal Dynamics. Je weet wel, de studio die Lara Croft naar nieuwe hoogtes heeft gebracht. Die werden door de Xbox studio The Initiative ingeschakeld om te helpen met de ontwikkeling van een Perfect Dark remake. Voor de wat minder oude lezers: Perfect Dark was een first-person shooter dat in het jaar 2000 verscheen voor de Nintendo 64 en een groot succes was. Dat succes van toen zal nu niet worden geëvenaard, want inmiddels is door Microsoft de stekker uit de ontwikkeling van Perfect Dark getrokken. The Initiative is door Microsoft inmiddels weer opgedoekt. Want ja, het veranderende game-landschap had ervoor gezorgd dat de prioriteiten elders kwamen te liggen. Tussen de regels door kun je lezen dat de aandeelhouders snakken naar nog meer winst. Dat dat ten koste gaat van een project waar veel gamers op zitten te wachten en dat daardoor veel talentvolle werknemers op straat komen te staan is dan maar jammer. En ook Crystal Dynamics komt er niet zonder kleerscheuren vanaf. Weer een hoop mensen die op zoek kunnen gaan naar een nieuwe baan.

Crystal Dynamics heeft nog ontzettend hard zijn best gedaan om te redden wat er te redden viel. Take Two had vergaande interesse om de game alsnog uit te brengen, maar de onderhandelingen met Microsoft liepen op niks uit. Kortom: ze zetten liever mensen op straat en gooien al het werk in de prullenbak, dan dat ze de fans een hoog geanticipeerde game gunnen. Want ja, ze willen duiten zien. Zij niks, wij niks. Passieprojecten is een vies woord. Geld willen ze zien. En de ontslagen bij Crystal Dynamics zijn geen uitzondering. Electronic Arts, Xbox, PlayStation, Ubisoft, Rocksteady, Riot Games en ga zo maar door. Bijna wekelijks worden er weer nieuwe ontslagrondes aangekondigd. De lijst met ontslagen is inmiddels al langer dan de hoeveelheid pre-orders voor Battlefield 6. Ondertussen worden er recordomzetten behaald in de industrie. Het geld klotst tegen de plinten, maar winst is er nooit genoeg. Het is alsof je een lootbox opent: spelers krijgen skins en cosmetics, aandeelhouders hun dividend en de ontwikkelaars een ontslagbrief.

Het wrange is dat wij ondertussen tijdens evenementen Opening Night Live van gamescom, The Game Awards en Summer Game Fest juichen en applaudisseren voor opgepoetste trailers zonder dat we ons realiseren dat de helft van het team er waarschijnlijk niet eens meer werkt. Met een beetje mazzel staat de naam van de mensen die hebben gewerkt aan de game nog in de credits, maar hoeveel heb je daaraan als je daarna op straat staat? Het resulteert in een toxische industrie. En dat heeft gevolgen. Crunch, halfbakken titels die het uitbrengen niet waard zijn en creatief talent dat zijn heil zoekt in een andere branche omdat ze het gewoon zat zijn. En begrijpelijk ook. Hoeveel potentiële topgames zijn we al misgelopen omdat hun makers noodgedwongen zijn overgestapt naar een saaie - maar stabiele - kantoorbaan omdat de game-industrie dat niet wil bieden. Niemand durft meer een risico te nemen, omdat het vrijwel garant staat voor ontslagrondes. Daarom floreren indiegames, wat die durven die risico's wel aan. Ze hoeven zich immers niet te verantwoorden naar op geld beluste aandeelhouders.

Misschien wordt het hoog tijd dat de game-industrie zichzelf een cheatcode gunt. Geen infinite ammo of god mode, maar simpelweg werkzekerheid. Echte talenten worden steeds vaker wegbezuinigd en moeten plaatsmaken voor AI, terwijl wij als gamers steeds meer dertien in een dozijn rotzooi voorgeschoteld krijgen. En laten we eerlijk zijn, we slikken het als gamers ook als zoete koek. Wij gaan alleen maar meer betalen voor middelmatige games, enkel en alleen om de toch al overvolle zakken van geldschieters nog verder te vullen. De mensen die het echt verdienen zien daar niks van terug. Als beloning mogen ze zich opmaken voor sollicitaties, omdat ze een nieuwe baan moeten zoeken. De game-industrie is ziek, maar een levensreddend medicijn lijkt nog ontwikkeld te moeten worden.