Opinion: Gamen is de afgelopen 15 jaar verslechterd

De afgelopen 15 jaar lijkt wel een eeuwigheid in de gamesindustrie. Vier generaties van consoles en de vijfde die aan onze deur aan het bonken is, vol ongeduld om ongekende rekenkracht naar de woonkamer te brengen. Pc-eigenaren leken aan het kortste eind te trekken, maar is inmiddels een gigantisch bloeiend (lees: lucratieve) platform met gigantische sprongen in techniek. Nieuwe services zoals Xbox Live, PSN, Steam maar ook Origins Uplay en GOG deden hun intrede. Over nieuwe ‘services’ gesproken, wat dacht je van microtransacties en lootboxes. Bovendien is gamen op mobiel steeds meer geaccepteerd en omarmd door de industrie. Wat vinden wij daar nu van? Of, laat ik het bij mijzelf houden, wat vind ik daarvan? Ik vind het gewoonweg slechter geworden en waar ik mij dan aan stoor, probeer ik hieronder uiteen te zetten.

Meer, meer, meer

Laat ik vooropstellen, als gamers zijn we verwend en mede oorzaak (ik dus ook) waarom de industrie er naar mijn mening niet beter op is geworden. De afgelopen jaren zijn games over het algemeen groter en uitgebreider geworden. Oftewel, ontwikkeltijd neemt toe en daarmee ook de ontwikkelingskosten. Goede voorbeelden zijn Grand Theft Auto, Assassins Creed, Call of Duty, Gears of War, Legend of Zelda: Breath of the Wild enzovoorts. Games die evolueren met de tijd en vaak een reactie zijn op wat het gros van de consumenten ook wil. We consumeren games tenslotte als een malle. Dit blijkt ook maar weer als we zien hoe de industrie in zijn geheel evolueert. Een mooi voorbeeld is de nieuwe categorie games in de afgelopen jaren zijn intrede deed, namelijk de free-to-play games. Zoals je kunt verwachten zijn dit gratis games, met dus de eerder genoemde microtransacties waar het verdienmodel in zit verwerkt. Immers, geheel gratis bestaat niet. Maar het feit dat games als Fortnite zo’n succes zouden worden, had niemand aan zien komen. En met succes bedoel ik niet per se de hoeveelheid spelers. Maar een gratis spel waarmee miljarden verdiend kan worden. Denk daar maar eens over na. De gamesindustrie is uitgegroeid tot de grootste binnen de entertainmentsector en alle uitgevers willen dit maar wat graag in stand houden.

Uitgevers zijn geen filantropische instelling. Dat weet iedereen en de invloed van aandeelhouders is groter dan ooit, kijkende naar twee uitgevers in het bijzonder, EA en Activision-Blizzard. Onderaan de streep moet gewoon zoveel mogelijk geld verdiend worden. Je ziet dat er nieuwe verdienmodellen hun intrede doen zoals dus free-to-play en microtransacties maar ook abonnementen, koppelverkopen, pre-order bonussen, streamingservices, en nog erger, de beruchte lootboxes. Vooral deze uitgevers hebben er een handje (zeg maar gerust hand) van en inmiddels al veelbesproken. Het is niet voor niets dat zelfs overheden zich gaan bemoeien met de ontransparante verdienmodellen zoals gebeurde bij Star Wars: Battlefront II en FIFA 19. De koppelverkoop van Modern Warfare Remastered (het zit hoog mensen) bij Infinite Warfare is gewoon een grove leugen geweest, omdat deze gewoonweg alsnog los verkocht is. Maar goed, games kosten nu eenmaal geld en het is de ontwikkelaar en uitgever hun goed recht om hun geld te verdienen, maar dan moeten ze het wel transparant doen.

De wijze hoe we spelen wordt gedicteerd

Dus, is het je wel eens opgevallen dat de wijze waarop je games kan spelen de afgelopen jaren is veranderd? Denk eens even na over de volgende ontwikkelingen, sommige wat ouder dan je wellicht denkt. Wat dacht je van bijvoorbeeld altijd online te moeten zijn? Games en DRM zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Van het Simcity 4 debacle, tot aan het recente DOOM-drama. Games, ondanks dat je ze hebt aangekocht, kunnen gewoon onspeelbaar zijn als je geen online verbinding hebt om een vorm van DRM toe te passen. Je zou verwachten dat anno 2020 er altijd internet is, maar er zijn nog zat momenten dat dit niet het geval is of gewoon niet wenselijk zoals in het vliegtuig of op vakantie. Leuk joh, gamen onderweg. Of, wat dacht je van deze: multiplayer is steeds vaker alleen online. Zo probeerde ik laatst een racegame op de bank te doen. Van al mijn racegames op de Xbox One had er geen één de optie om samen tegen elkaar te racen. Welke? GRID, WRC8, Forza Horizon 2 en Need for Speed Heat ook niet. Forza Motorsport heb ik wel, maar niet geïnstalleerd overigens. Mario Kart 8 kon gelukkig wel, maar toch. Zelfs Call of Duty Modern Warfare is beperkt in samen tegelijk gamen. Het is alsof (grote) ontwikkelaars alleen nog maar richten op online multiplayer mogelijkheden.

Je ziet ook dat uitgevers en ontwikkelaars er steeds meer aan doen om jou vast te houden om te blijven gamen. Nu game ik graag hoor, maar incentives vooral gericht op een psychologisch trucje Fear Of Missing Out, zijn gewoon niet goed. Voorbeelden? Wat dacht je van de Battlepass van Call of Duty of het Gold-abonnement van Mario Kart Tour? Dit alles is erop gericht dat je items kunt behalen of - zoals in beide voorbeelden - in-game currency kunt behalen waar je kostbare items mee kunt kopen. Vaak zijn dit unieke wapens, kleding om je personage aan te passen of zoals bij Mario Kart Tour, betere karts, personages en gliders. Oftewel, dan wordt het pay-to-win. En omdat je anderen wél die toffe items ziet hebben, of wél makkelijker ziet winnen, wil jij dit ook. Maar weinig mensen zijn bestand tegen dit trucje en al zeker kinderen niet. Kinderen hebben sowieso een nog onderontwikkeld besef wat waarde van geld betekent. Wil je een nog erger voorbeeld van dit zien? Wat dacht je van Pokémon Go? Niet alleen de ontwikkelaars zelf profiteren, maar ook de bedrijven die zich koppelen aan de game. Denk je dat het toevallig is dat een McDonalds een unieke Pokémon in zich huist? Het is bewezen dat mensen eerder geneigd zijn daar dan een consumptie te nemen, kinderen helemaal. Hierbij een tip, zeker bij mobile games: als games gratis zijn, ben jij het product dat verkocht wordt.

Games worden slechter afgerond

Dat games worden uitgebracht met bugs is niet nieuw en zo oud als dat er games bestaan. Nu denk je wellicht, ‘dit kan toch en wordt toch wel gepatched’. Klopt en dat is een gigantisch voordeel van het online netwerk dat er tegenwoordig is. Maar het is een des te grote perverse prikkel om de game eerder uit te brengen. En met eerder, bedoel ik dusdanig eerder dat de game al vóór release gepatched had moeten zijn. Een zero-day-patch komt steeds vaker voor. Voorbeelden? Anthem en Fallout 76. Of wat dacht je van games die geheel niet waar konden maken wat werd beloofd. Content dat er niet in zit, wat initieel wel werd aangegeven. No Man’s Sky als ultiem voorbeeld. Hoe dit komt? Wederom de uitgever erachter die de game koste wat het kost uit wilt brengen. De hypemachine zit op zijn hoogste punt en de game moet geld in het laatje brengen. Het is alsof negatieve reacties worden ingecalculeerd om aansluitend weg te worden gepoetst. Er zijn zelfs studio’s om gesneuveld (BioWare). Dat de werkdruk gigantisch is, werd onlangs wel duidelijk met het uitstel van Cyberpunk 2077. CD Projekt Red doet er alles aan om de game zo goed als bugvrij uit te brengen. Maar wel ten koste van werknemers dankzij de crunchtime op het einde van de ontwikkeling. Dus het werkt wel de andere kant op, laat ik dat ook zeggen.

Bovendien is er nog steeds de discussie over hoe het kan dat er al content (klein of groot) in een game zit, terwijl je er later toegang tot hebt als je er maar opnieuw nog een shitload aan geld tegenaan gooit. Het is bijzonder, omdat een ontwikkelaar nooit echt goed kan uitleggen waarom dit zo is. Waarom is content pas later beschikbaar als het al in de game zit? Voor mij is dit onbegrijpelijk, omdat je dit alleen kunt vertalen als een mogelijkheid van een uitgever om meer geld uit de consument te wringen voor nieuwe games die veelal 70 euro kosten. En wij gamers? Die blijven maar kopen, pre-orderen, lootboxes openen en microtransacties aangaan. En iedereen moet dit voor zich weten. Maar de angst dat de industrie doorslaat is naar mijn mening gefundeerd. Voorbeeld? Het infameuze K/D-horloge in Modern Warfare. Gewend om je K/D-ratio te zien en online te pochen, zorgt dit ervoor dat je veel sneller geneigd bent dit ding aan te schaffen. Maar goed, je bent er zelf bij zullen we maar zeggen.

Al deze punten stoor ik mij aan. Ja, je kunt stellen dat je veel van deze zaken niet aan mee hoeft te doen of nog sterker, koop die game niet. Maar zo eenvoudig werkt het niet. Als je fan ergens van bent, in dit geval een gameserie, koop je die als ie goed genoeg is. Maar waar trek je de grens? Waar ligt die grens voor jou? Daarom ben ik benieuwd wat jij van deze punten vindt. Laat het weten in de comments. Let’s Disqus!