Preview: Little Nightmares III - Twee zielen, een gedachte

De games in de Little Nightmare franchise zijn als korrels zand. Ze lijken in eerste instantie behoorlijk sterk op elkaar, maar toch zijn ze niet hetzelfde. In het geval van Little Nightmares III zijn de verschillen inmiddels wat groter gebleken, al werd mij na een korte live speelsessie wel duidelijk dat de serie ook zonder de invloed van ontwikkelaar Tarsier het Little Nightmare-bloed door de aderen heeft stromen.

Nieuw kind, nieuw ouderschap

De shadow drop van Little Nightmares III tijdens Opening Night Live was er een die twee sentimenten losmaakte. De eerste was er een van ongebreideld enthousiasme. Met de herinneringen van zowel de eerste Little Nightmares en diens directe vervolg nog sterk in het geheugen, kwam de onverwachte aankondiging als een zeer welkome verrassing. Little Nightmares III is wellicht wat anders, maar dat boeit eigenlijk niet. De game heeft mij nog nooit teleurgesteld, dus waarom zou dat nu wel gebeuren?

Maar toen volgde de kicker en eigenlijk had ik het moeten zien aankomen. Op de achtergrond is veel geschoven sinds de inmenging van de Embracer Group en ook Little Nightmares voelt daar de impact van. Tarsier heeft namelijk voor het derde deel het stokje overdragen aan Supermassive Games, een studio die we vooral kennen van cinematische games als Until Dawn en The Dark Pictures Anthology. Supermassive Games heeft zich op dat gebied inmiddels wel weten te vestigen, maar Little Nightmares is geen Until Dawn. Dat zette me dus wel voor een dilemma.

Uit de nachtmerrie geholpen

Gelukkig hielp Bandai Namco me al vlug uit de nachtmerrie door achter gesloten deuren een klein kwartier aan live gameplay te serveren. De verandering in setting en protagonisten - want in Little Nightmares III is de hoofdrol niet langer weggelegd voor één protagonist - zijn onmiskenbaar. The Maw en diens duistere vergezichten heeft plaatsgemaakt voor The Spiral, waar protagonisten Alone en Low zich al samenwerkend uit moeten wurmen. In de demo die voor mij gespeeld werd, was van duisternis niet veel te bekennen, al gaf de zanderige leegte van The Necropolis me dat bekende gevoel van desolatie waar Little Nightmares om bekend staat.

Maar goed, gelukkig hoef je daar deze keer dus niet solo doorheen. Sterker nog, Little Nightmares III vereist teamwork, al mag je zelf bepalen of je dat middels co-op of een AI gestuurde medespeler bewerkstelligt. De setup van Little Nightmares III is en blijft draaien om het boeken van progressie door het oplossen van omgevingspuzzels, maar waarbij in eerdere delen deze puzzels enigszins rudimentair bleken, ontstaat er nu enige vorm van evolutie door de unieke vaardigheden van Low en Alone genoeg van elkaar te laten verschillen, waardoor de puzzels soms weer iets meer van je denkvermogen vragen.

Goed gereedschap is het dubbele werk

Het nut van ieders unieke vaardigheid kwam in de demo het best tot uiting in de combat, die dus ook aanwezig is maar voor zover ik heb gezien slechts in milde vorm. Waar Low is uitgerust met een moersleutel die uiterst geschikt is voor close combat, kan Alone met diens pijl en boog juist verdienstelijk zijn wanneer dreiging zich van een afstand aandoet. In de demo werd de noodzaak van samenwerking uiteengezet door het uitschakelen van enkele vliegende neushoornkevers, die middels Alone's schietkunsten uit de lucht werden gehaald zodat Low ze met de moersleutel de genadeklap kon geven.

Daarin schuilt ook meteen een mogelijke achilleshiel. In een game waarin feilloze samenwerking een must is, moet een eventuele AI van een niveau zijn dat deze autonoom beslissingen kan maken die jou als speler vooruit helpen. In soortgelijke co-op games verkiest een ontwikkelaar er nog wel eens voor dat een solo speler kan wisselen van personage, maar in het geval van Little Nightmares III lijkt Supermassive Games in te zetten op een autonome AI, en dat is iets waar de ontwikkelaar zich nog niet honderd procent in bewezen heeft.

Waar het zich al wel in bewezen heeft is het creëren van een vibe die de naam Little Nightmares waardig is. Aan uit de kluiten gewassen, omineuze, humanoïde gedrochten is ook dit keer geen gebrek, zij het dit keer in de vorm van een Monster Baby. Als je het mij vraagt is dat sowieso al een pleonasme, maar goed. De manier waarop Supermassive Games een abominabele zuigeling met Medusa-achtige vaardigheden inzet lijkt nu al garant te staan voor memorabele WTF-momenten. De persoon voor mij moest in ieder geval al een afspraak bij Slachtofferhulp inplannen.

De verwachting van Patrick Meurs

Voor nu neig ik dan ook naar een voorzichtig positief vooruitzicht. Little Nightmares III lijkt behoorlijk de zaken op orde te hebben wanneer het om de sfeer, de kernelementen, maar ook om innovativiteit gaat. Little Nightmares III heeft de basisingrediënten om een waardige opvolger van Tarsiers meesterwerkjes te worden. Het is nu vooral aan Supermassive Games om goed om te gaan met de gekozen co-op additieven. Doet het dat niet, dan kan deze droom van de fans wel eens eindigen in een 'big nightmare'.