Verschillen tussen Little Nightmares 3 en Reanimal

Little Nightmares 3, het onlangs aangekondigde Reanimal, het is allemaal één pot nat. Wie niet beter zou weten kan bijna beargumenteren dat Tarsier - de ontwikkelaar van de eerste twee Little Nightmares games - een eigen Little Nightmares 3 heeft gemaakt en deze om voor de hand liggende juridische redenen maar een andere naam heeft gegeven. Maar niets is minder waar. De games mogen misschien beiden het onmiskenbare Tarsier DNA in zich hebben, maar verschillen genoeg van elkaar om uniek te zijn. Tijdens gamescom nam ik de twee games eens onder de loep, waarbij de volgende drie verschillen toch wel het meeste uit het oog sprongen.

De setting

In Little Nightmares 3 sjleppen we mee met Low en Alone, twee apart gekleedde individuutjes die maar één ding voor ogen hebben: wegwezen uit the Nowhere. In the Nowhere is het maar grim en zanderig en alles lijkt toe te zijn aan een opbeurend likje verf om wat leven in de brouwerij te krijgen. In het zeer verontrustende Spiral - waar onze protagonistjes samen uit moeten zien te komen - stikt het van de gevaren en omgevingspuzzels, welke veelal met behulp van een Alone's steeksleutel of Low's pijl en boog te overwinnen vallen. Hoewel Tarsier het stokje heeft moeten overdragen aan Supermassive Games, is het mij overduidelijk geworden dat Little Nightmares 3 uit hetzelfde hout gesneden is als diens voorgangers. Misschien zelfs té duidelijk, gezien veel scenario's een eigenaardig gevoel van Little Nightmares deja-vu bij me opriepen. Iets zegt me dat er hier en daar wat gecopy-paste is, maar zeker weten doe ik dat natuurlijk pas na launch

Reanimal is wat dat betreft een ander beest. Tenminste, voor zover ik dat kan beoordelen na een half uur. In Reanimal volgen we een onfortuinlijke broer en zus die op zoek zijn naar hun vermiste vriendjes. Ook hier is het landschap verre van uitnodigend, met als grote verschil dat Little Nightmares 3 af en toe nog een beetje licht op de spelers lijkt te laten schijnen. In Reanimal is alles doods en duister, vol gruwelijke creaturen die wederom aantonen hoe verknipt men bij Tarsier is. Volgens de heren van Tarsier leven deze abominabele schepselen al jaren in de fantasie van het creature design team, waarbij het niet geheel ondenkbaar is dat enkele van deze wezens - of een versie ervan - bijna in een Little Nightmares game hadden gezeten.

Het camerawerk

Vanuit Little Nightmares zijn we eigenlijk gewend dat we te maken hebben met veelal side scrolling, 2,5D camerawerk. We laten onze hulpeloze protagonisten negen van de tien keer van links naar recht lopen, met de uitzondering van wat klimwerk om ergens bovenop te geraken. Heel veel ruimte voor diepte is er niet. Op de achtergrond gebeurt wel veel, maar het lineaire pad van de speler begeeft zich prominent op de voorgrond. Ergens is dat erg handig, vooral voor de leesbaarheid van een level. Je bent er per slot van rekening vrij zeker van dat je route of een vitale interactie zich nooit ergens op de achtergrond begeeft. In Little Nightmares 3 is dat wederom het geval.

In Reanimal zien we dit ook deels terug, waardoor de game aanvankelijk al vlug met Little Nightmares vergeleken wordt. Maar wie ietsjes verder kijkt dan de neus lang is, komt ook al gauw tot de conclusie dat Tarsier wat liberaler is met camerastandpunten dan het was met Little Nightmares. In de demo die ik mocht spelen zorgde cinematische en dynamische camerahoeken namelijk voor wat meer driedimentionale gameplay, terwijl het toch de kenmerkende Tarsier vibe behield. Deze vrije camera faciliteert ook meteen een andere onderscheidende feature: rondvaren in een bootje om zo van wereld naar wereld te dobberen. Dat is iets wat je in de zandbak genaamd The Spiral niet gaat meemaken.

De co-op gameplay

Of je nou Reanimal of Little Nightmares 3 verkiest te spelen, beide games vallen zowel alleen of met z'n tweetjes te spelen. Mocht je - net als ik - totaal geen vrienden hebben of vaak worden verweten dat je online een blok aan andermans been bent, dan is het fijn om te weten dat beide games in dit geval een competente A.I. hebben die zonder zeuren je 'player 2' wil zijn. Deze A.I. aangedreven medespeler zal daarentegen nooit de puzzels voor je oplossen, maar je wel assisteren met jouw acties, zonder daarbij risico's te lopen of te veroorzaken. Een A.I. teamgenoot is namelijk onschendbaar in zowel Little Nightmares 3 als Reanimal.

Mocht je wel minstens één vriend hebben die met jou het co-op avontuur aangaat, dan is Reanimal de game met de meeste co-op opties. Waar Little Nightmares 3 uitsluitend online co-op biedt, denkt Tarsier nog aan de bankzitters die liever local co-op spelen. Het team achter Little Nightmares 3 heeft aangegeven om cinematografische redenen geen split screen te prefereren en daarom dus te kiezen voor online co-op waarin ieder zijn eigen scherm heeft. Tarsier denkt dat in Reanimal prima te kunnen ondervangen door het eerder benoemde unieke camerawerk.

Nou, daar heb je het. Tenminste drie verschillen die ervoor zorgen dat Reanimal geen Little Nightmares kloon wordt en hopelijk ook drie verschillen die het voor jou makkelijker maken om een keuze te maken. Of weet je wat. Kies gewoon helemaal niet en scoor ze beiden! Ik ben er in ieder geval vrij zeker van dat ik dat wel ga doen.

Little Nightmares 3 staat voor 2025 op de planning. Over een release window voor Reanimal durft Tarsier nog geen uitspraken te doen.