Preview: Resident Evil Requiem - Om van ondersteboven te raken

Resident Evil, het lijkt een serie die maar niet kapot te krijgen is. Zelfs wanneer je na al het zombiegeweld een beetje ondood begint te raken bij de simpele gedachte van een zombie themed game, weet Resident Evil altijd te vermaken. Dat Resi zelf dus verre van dood is, mag duidelijk zijn en de reacties op de aankondiging van Resident Evil Requiem - de aanstaande telg in de serie - versterken de sterke hartslag van de franchise des te meer. Gedurende gamescom mocht ik achter gesloten deuren exact twintig minuten een vinger aan de Requiem pols houden om eigenhandig te bepalen hoe snel het Resident Evil hart klopt in deze negende iteratie.

“This is not how I imagined my first day” - Leon S. Kennedy

Daar stond ik dan. 20 Augustus, de eerste dag op gamescom om 10:00 stipt, half dood van de overvolle dag ervoor. Terwijl een figurant keihard zijn best deed om een overtuigende zombie te spelen, had ik het gevoel dat we beter van plek konden wisselen. De koffie deed nog niet bijzonder veel voor mijn slaaptekort en al helemaal niet voor mijn gammele onderstel. Als ik iets nodig had, dan was het wel een goede wake-up call. Een wake-up call die Capcom me maar al te graag verschafte door me te verwelkomen achter de schermen van een nagebouwde RCPD ruïne, waar ik plaats mocht nemen aan één van de houten kasten waarin de woorden Resident Evil Requiem op de tv prijkten.

Aan uitleg werd niet gedaan. Of ik alleen geen foto's wilde maken. Maar voor de rest mocht ik het allemaal zelf uitzoeken. Geen hulp. Niks. Typerend, want in de demo van Resident Evil Requiem liep ik eigenlijk tegen hetzelfde issue aan. Of ja... issue, Resident Evil Requiems demo wil ergens dat je jezelf ontiegelijk verward en machteloos voelt. Al ondersteboven hangend met een intraveneuze naald in de arm maken we kennis met onze "nieuwe" protagoniste - Grace Ashcroft - dochter van Raccoon City Press coryfee Alyssa Ashcroft. Zoals Capcom in eerdere interviews te kennen heeft gegeven, wil het met Grace een Resident Evil game afleveren waarin heldhaftigheid door tonnen ervaring niet van toepassing is. Men wil weer dat Resident Evil aanvoelt als een echte overlevingsstrijd, iets wat veteranen als Leon Kennedy bijna niet meer te realiseren valt omdat die inmiddels nergens meer van opkijkt. Maar met een ondersteboven hangende Grace wiens enige echte wapen de pen is, lukt dat meer dan prima.

"It's always something with women" - Leon S. Kennedy

Zelfs wanneer de opdracht eenvoudig is - zijnde "escape te facility" - blijkt de uitvoering authentiek Resi gecompliceerd. Net als in voorgaande Resident Evil demo's van de afgelopen delen, bestaat er niet zo iets als 'even ontsnappen'. Dat ook de Resident Evil Requiem demo aan elkaar geregen wordt met intussen standaard Resident Evil tropes, zal dan ook niemand meer verrassen. Je kunt op je vingers uitrekenen dat je ergens een sleutel moet vinden, er een fuse gevonden moet worden en dat je vroeg of laat tegenstand gaat ervaren in je speurtocht naar die items. Dat die tegenstand er in al zijn groteske vormen er eentje van formaat gaat zijn, dat is inmiddels ook een gegeven feit. Maar hoe Resident Evil Requiem deze voorspelbare handelingen voorschotelt, dat is dan weer wel enigszins verrassend.

Capcom maakt namelijk maar al te graag gebruik van de onervarenheid die Grace enigszins limiteert in haar acties en de krappe en veelal donkere ruimtes waarin ze die moet executeren. Met hooguit een Zippo als additionele lichtbron en een van de rondzwervende lege flessen als afleidingsitem, is Grace bijna letterlijk overgelaten aan jouw gevoel voor oriëntatie en coördinatievermogen. Navigeren door een residentie waarin de duisternis lange tijd verhult wat voor gruwelijkheden er zich werkelijk afspelen en waar de weinige lichtbronnen louter bedoeld lijken om Capcoms gave voor het creëren van memorabele omgevingen te showcasen, vergt in Requiem een goed stel ogen en een beter geheugen. En die bleken na een minuut of vijf al vlot imperatief gezien de inmiddels breed uitgemeten stalker toen diens chaotische en bombastische intrede deed in mijn speelsessie. Het was een ervaring waar ik mentaal enerzijds op voorbereid was, maar anderzijds niet klaar genoeg voor bleek te zijn.

"You gonna love this!" - Leon S. Kennedy

Want allemachtig, wat voelt het vreemd aan om te moeten vluchten voor een abominatie wanneer je personage zich voortbeweegt alsof ze de avond ervoor twintig fluitjes Kolsch achter de verstandskiezen heeft gekanteld. Het is ergens een geniale zet van Capcom. Het wil dat de speler zich weer een groentje voelt in de verrotte staat van Raccoon City en hoe kun je dat beter doen door onmacht te versterken door instabiele motoriek? Net wanneer ik een beetje begon te wennen aan de realistische - doch zweverig aanvoelende - besturing van protagoniste Grace, gooide Capcom die gewenning weer keihard overhoop door (geheel begrijpelijk) het concept van constant op je bek gaan te introduceren. En ja, zie dan maar eens je coördinatie skills te handhaven. Eén ding stond voor mij buiten kijf: ik heb respect voor degene die de demo zonder kleerscheuren weet te doorlopen. Mij lukte het in ieder geval absoluut niet.

Voor wie ik overigens ook respect heb, is de Audio & Visuals afdeling binnen team Resi, want audiovisueel was de Resident Evil Requiem demo ook om van ondersteboven te raken. Sowieso mad props voor de stemactrice die Grace van stem voorziet en die werkelijk alles uit de kast heeft getrokken om Grace's paniek geloofwaardig over te brengen. Maar ook het huis zelf heeft bijna een eigen karakter, opgewekt door schitterende visuals en gecomplimenteerd door de geluiden die het produceert. Hoewel het grafisch op alle fronten overduidelijk een Resident Evil game is - waarvan ik persoonlijk vindt dat het altijd een tikkeltje achterbleef op het gebied van realisme in facial features - imponeert Requiem met diens eerste echte gameplay demo. En ja, die stalker, daar heb ik in twintig minuten zo'n pestpleurishekel aan gekregen dat ik er eigenlijk niet eens bij stil heb gestaan wie die arme ziel ooit was, iets waar het internet overigens al wel zo diens theorieën over spuit.

Voorlopig oordeel van Patrick Meurs

Afijn, wat vond ik er na twintig minuten ploeteren nou zelf van? In een woord: wennen. Niet aan de vibe, niet aan de mechanics, maar aan het feit dat je niet meer die geharde veteraan bent die dat klusje wel even klaart. Hetzelfde soort wennen dat Capcom introduceerde met de Beginning Hour demo van Resident Evil 7. Wennen aan de ietwat zweverige besturing die voor mij de first-person modus te onwennig maakte om erin door te blijven spelen. Maar ik heb er dus sinds die Beginning Hour demo ook vertrouwen in dat het uiteindelijk wel went. Destijds sloeg twijfel ook toe bij velen en uiteindelijk heeft Capcom met de full release van Resident Evil 7 ook laten zien dat alles uiteindelijk op z'n pootjes terecht komt. Daarom vermoed ik dat het met Resident Evil Requiem ook allemaal wel losloopt. En als dat zo is, dan kunnen we zomaar eens te maken gaan krijgen met een survival horror GOTY contender voor 2026.