Preview: Reveil - Een Boheemse Rapsodie

Daar zat ik dan, in één ruimte met de uitgever die ik enkele weken geleden nog met de grond gelijk maakte. De naam Daedalic laat sinds het Gollum-incident weinig positief sentiment over voor de Duitse uitgever, die ondanks deze gigantische setback toch nog heel erg hard zijn best deed om tijdens gamescom weer in de gratie te vallen. "Geef me een sterke horrorgame, dan kijken we wel weer", zei de gek. En toen gaf men mij Reveil.

Een goed begin

Bijna melancholisch wandelde ik op vrijdagmiddag voor de tweede maal bij Daedalic binnen nadat mijn afspraak om uiteenlopende redenen verzet moest worden. Julius Klengel - de persoon waarmee ik later best een goed gesprek zou hebben - had de Discord meeting omtrent Gollum inmiddels uit zijn geheugen gewist en hoopte dan ook dat iedereen daar zijn mond over zou houden. "Of ik later even terug kon komen want één van de ongevaccineerde devs heeft COVID opgelopen". Een goed begin dus.

Totaal gesloopt door drie dagen slenteren door de Koelnmesse meldde ik mij aan het einde van de dag wederom bij Julius. Terwijl een overgroot merendeel van de standhouders de boel al aan het afbouwen was, navigeerde de torenhoge, geblondeerde Julius me bij indie-ontwikkelaar Pixelsplit binnen. "I don't want to put you under pressure, guys, but this better be good", zei ik enigszins slaphappy tegen Pixelsplits Leon Jeutter, die ook toe leek te zijn aan het weekend.

Dit is helemaal geen funhouse!

Omdat ik zelf te gaar was om nog een controller ter hand te nemen, liet ik aan Leon de honneurs om de demo aan me te demonstreren. Achteraf een goede keuze gebleken gezien niemand de demo binnen het half uur wist uit te spelen en hij wel, wat ook wel eens leuk kan zijn voor de ontwikkelaar die hard heeft gewerkt om die hele demo gereed te krijgen. Ook hier begint alles weer met een protagonist die wakker wordt, hoofdpijn heeft en amper weet wie of waar hij is. "Iedereen heeft altijd hoofdpijn" zeg ik zonder daarbij na te denken, waarna Leon me bijna de 'je bent al de zoveelste' look geeft. Ik kan ook niet helpen dat bijna elke psychologische horrorgame hiermee begint.

Leon legt al spelend uit dat de getroebleerde man met de cliché kater Walter Thompson heet en dat zijn vrouw Martha en dochter Dorie op onverklaarbare wijze zijn verdwenen. Om te achterhalen waar zijn geliefden zijn gebleven moet Walter zich door een overvloed aan scenario's zien te banen, waarin de lijn tussen realiteit en Walters herinneringen langzaamaan lijkt te vervagen. Gezien Walter in het verleden een knecht is geweest bij het circus, komen herinneringen van een funhouse al snel boven water. "This is not going to be a fun house at all, right?", vraag ik met een schuin oog, vlak nadat ik mijn beste poging tot het zingen van de Bohemian Rhapsody intro heb afgerond. Het antwoord liet niet lang op zich wachten.

De kleine lettertjes

Alvorens we de optie kregen om dit waarschijnlijk 'niet zo fun' house binnen te komen moest er wel even gepuzzeld worden, wat we volgens de Pixelsplit crew veelvuldig zullen moeten doen in Reveil. Ook hier weinig nieuws onder de zon. Items liggen her en der op logische locaties en elk item is zodanig gedetailleerd dat je zelfs de kleine lettertjes kan lezen, mochten die er zijn. Hier liep ik al wel tegen het eerste mogelijke probleem aan, waar Leon gelukkig al erkende dat vitale info nooit in die kleine lettertjes verstopt zal zitten. In games waarbij elk item te bestuderen valt bestaat namelijk de kans dat je dat het op een gegeven moment niet meer doet, omdat je geen zin hebt om elk item te bestuderen, vooral wanneer het gros ervan niks aan nuttige info bevat.

Goed, weer een zorg minder, terwijl Leon toch even aan de hand van een in-game trouwring wil laten zien hoe gedetailleerd deze is. Deze had verder niets te maken met de puzzel die we moesten voltooien om aan een toegangstoken voor dat funhouse te komen. Een knikkerbaan, knikkerdoolhof en jaren '60 kermisspel verder hebben we eindelijk die token te pakken. "Nu begint het echt", zegt men terwijl ik me begin af te vragen op wat voor engine de game draait en wat voor hardware men eigenlijk in die pc heeft zitten. Die vraag kwam eenmaal in het funhouse nog harder bovendrijven.

Lagen van angst

Eenmaal binnen verandert Reveil namelijk behoorlijk van intensiteit, waarbij grotendeels standaard vergezichten van een man op een jaren '60 fairground plaats maakte voor optische illusies en mindfucks. Terwijl ik met grote ogen naar het scherm zit te turen, geeft Pixelsplit intussen antwoord op de vraag omtrent de game engine: Unity. Ergens had ik de gedachte dat het de Unreal Engine 5 betrof, want allemachtig wat een grafische pracht. Maar nee, Unity, want daar heeft men simpelweg de meeste ervaring mee. Waar het ook ervaring mee heeft is andere games in het genre en het kan niet anders dan dat men ooit een keer naar Layers of Fear heeft gekeken, denkende "zoiets moeten we ook eens zien te maken".

Het valt wellicht te bestempelen als 'beter goed gejat dan slecht verzonnen', maar in het geval van Reveil kan ik alleen maar concluderen dan Pixelsplit meesterdieven in huis heeft. Van wat ik nu heb kunnen zien is niet echt origineel, maar men weet wel elk cliché zodanig aan elkaar te rijgen dat het je aan de monitor gekluisterd houdt. Ik bedoel, een spiegeldoolhof, jump scares in de vorm van clown cut-outs en ongemakkelijke circusmuziek om de vibe compleet te maken - je ziet het allemaal van mijlenver aankomen. Dan is het een kunst om de speler toch nog geïnteresseerd te houden.

Voorlopig oordeel van Patrick Meurs

Hoe geïnteresseerd hield het mij? Nou, laat ik zeggen dat ik wat langer ben blijven zitten dan het afgesproken half uur. Niet alleen omdat ik het de ontwikkelaar gunde dat hij eindelijk de volledige demo aan iemand kon tonen, maar ook omdat Reveil oprecht mijn interesse heeft gewekt. Ik maak me echt geen illusie dat Reveil uniek in zijn soort gaat worden, maar ik denk wel dat Pixelsplit hier met een heel sterke, atmosferische horrogame ten tonele gaat verschijnen, die ook nog eens goed geoptimaliseerd lijkt te zijn. Het is namelijk ook wel eens fijn om te zien dat devs niet met een RTX4090 uitgeruste monsterbak komen pochen hoe goed de game draait wanneer de game op een bescheiden RTX3070 ook als een tierelier draait op een 4K scherm. Dus ja, Reveil. Ik vond het vet. Lekker surreal.