REVEIL review - Danst op een gewaagd dun koord

Men zegt weleens dat imitatie de hoogste vorm van vleierij is of dat goed gejat beter is dan slecht verzonnen. Sinds de opkomst en ondergang van P.T. kent het walking horror sim-genre een overvloed aan P.T.-achtige games, waarvan Layers of Fear (review)misschien nog wel één van de bekendste is. Het is dan ook niet vreemd dat menig indie bij Kojima en Bloober over de schouder kijkt wanneer het inspiratie opdoet voor een 'horror walker'. Dat het Duitse Pixelsplit met diens debuut titel REVEIL het strak gespannen Layers of Fear koord tracht te dansen, mag dan ook geen verrassing zijn. Maar dat het op de terugweg ineens van koord wisselt, dat is dan weer wel een knap staaltje koorddanserij. Hoe dat in zijn werk gaat, trachten ik in deze REVEIL review uit te leggen middels jargon binnen het jaren '60 (circus)entertainment: The Plegde, The Turn en The Prestige.

The Pledge

Qua initiële setup handelt REVEIL volgens het alom bekende boekje. Walter Thompson - een voormalig stage builder bij circus Nelson Bros. - wordt wakker met een knallende koppijn en heeft geen idee waar die pijn toch elke keer vandaan lijkt te komen of waar zijn dochter Dorie en vrouw Martha zijn. Al puzzelend en zoekend naar hints dienen de eindjes aan elkaar te worden geknoopt. Snel wordt duidelijk dat Martha ook een kermisklant is en dat dochter Dorie ook over de nodige talenten beschikt om deel uit te maken van de act. Al struinend door het huis laat Pixelsplit de speler wennen aan de besturing en het soort puzzels dat het te verwerken gaat krijgen, maar zodra de 'beschermende muren' van huize Thompson worden verruild voor de buitenwereld, nemen de zaken een sinistere wending. Surreële gebeurtenissen zetten de geestelijke gezondheid van Walter op stelten en de vraag wat nog werkelijkheid is en wat niet, neemt steeds verder de overhand.

Ook hier vinden we weinig nieuws onder de zon. Menig 'horror walker' leunt op dit concept en de doorgewinterde liefhebber van het genre zoekt dan ook valide redenen om tijd te investeren in een zoveelste herhalingsoefening. Om de aandacht erbij te houden, moet een game verrassen. Een van de makkelijkere manieren schuilt in jump scares en Pixelsplit weerhoudt zich hier (gelukkig) veelal van. Alleen wat quasi verplichte jump scares in een fun house passeren de revue, maar deze zijn zo verschrikkelijk corny en liggen er zo duimendik op dat het niet eens een scare mag heten. In plaats daarvan beroept REVEIL zich op suspense en een gevoel van dreiging, welke zich af en toe manifesteert in de gedaante van een rondschurkende entiteit. En dat riedeltje herhaalt zich elke keer wanneer Walter ontwaakt met hoofdpijn, zoekend naar zijn gezin, afvragend in welke kamer van Huize Thompson hij verlossing gaat vinden.

The Turn

Wie niet beter zou weten, zou haast denken dat Reveil niets meer is dan een Layers of Fear kloon in een circus setting. Vervang een getroebleerde schilder met een verwarde decorbouwer, ruil de muzikale muze in voor een koorddanseres met een voorliefde voor waarzeggerij, gooi een dochtertje in de mix, en dan zou je kunnen concluderen dat je het raamwerk voor REVEIL voor je hebt. En voor een groot deel is dat ook zo. Gedurende mijn speelsessie van drie uur, spendeerde ik er twee van in een Bloober-eske game waarin Huize Thompson, een circusterrein en een trein mij bezig hielden met het omzetten van drukventielen, het voltooien van een knikkerdoolhof en het assembleren van een mannequin om monogrammen te ontcijferen. Hier en daar licht Pixelsplit een tipje van een andere sluier op door surreële koortsdromen voor te schotelen die voor additionele context moeten zorgen, wat me bij Reveils sterkste, spoilergevoelige punt brengt.

Waarschuwing: voordat ik hier dus verder op inga, dien ik te vermelden dat de review vanaf dit punt een wending neemt. Hoewel ik onder geen enkel beding zal ingaan op de plot twist, stip ik wel zaken aan die de ervaring enigszins kunnen beïnvloeden. Lees de volgende alinea dus niet wanneer je geheel blanco in REVEIL wenst te stappen.

Om zich te distantiëren van andere games binnen het verzadigde 'horror walker' genre, maakt Pixelsplit naar mijns inziens de verstandige keuze om richting het einde van koord te wisselen en af te stappen van het koord waar alle andere psychologische horror ontwikkelaars al een tijdje op dansen. Omwille van spoilers zal ik niet prijsgeven wat voor koord dit is en hoe het de game verandert, maar wat ik wel kan zeggen is dat het een move is die zowel als verfrissend en disruptief kan worden ervaren. In mijn opinie komt deze 'prestige' precies op tijd. Een valkuil van veel psychologische horrorgames à la Layers of Fear is de verdunde verf der pacing - so to speak - waardoor de speler de aandacht verliest omdat het overduidelijk wordt dat de ontwikkelaar de ontrafeling kunstmatig tracht uit te stellen. In het geval van REVEIL vermijdt de Duitse ontwikkelstudio deze valkuil door niet alleen de verf te vervangen, maar ook het doek, om het maar even in Layers of Fear termen te benoemen.

The Prestige

Juist door deze boude beslissing kan de spanning van het te dansen koord meerdere kanten op gaan voor de speler. Hoewel Pixelsplits keuze in mijn optiek een goede is geweest, verandert het meteen ook de dynamiek van de game zodanig dat het voor sommige spelers afbreuk kan doen aan de ervaring die men gedurende de eerste uren heeft opgedaan. Ergens vermoed ik dan ook dat REVEILs sinistere twist een zeer polariserende werking gaat hebben op de player base, al denk ik ook dat we Pixelsplit moeten bejubelen voor de gewaagde keuze die het met diens debuut durft te maken. Diezelfde loftrompet mag overigens ook gestoken worden voor de graphics, de performance (op enkele bugs na) en het stemacteerwerk, welke voor een indie bovengemiddeld goed zijn.

Over de duur en de spoopiness van REVEIL valt uiteindelijk wel te twisten. Met drie uur aan speeltijd is REVEIL een korte game, al wordt deze speelduur wel gereflecteerd in de aanschafprijs van nog geen twee tientjes. Pixelsplit tracht deze speelduur nog wat op te rekken door - zoals iedereen dat doet - collectibles in de game te verstoppen en twee eindes voor te schotelen, maar meer dan vijf uur haal je waarschijnlijk niet uit REVEIL. Daarnaast worden beide eindes uitsluitend bepaald door een keuze in het laatste hoofdstuk - zo'n dertig minuten voor het rollen van de credits - dus van replay value kunnen we ook niet spreken. Wie beide eindes wil ervaren, kan simpelweg het laatste checkpoint selecteren in de chapter select sectie van de game. En om nou te zeggen dat REVEIL eng is, dat is misschien ook een overstatement. Intrigerend? Absoluut. Maar eng zou ik REVEIL niet durven te noemen. Houdt dat dus goed in het achterhoofd wanneer je REVEIL wenst op te pikken en hoopt op zeven andere tinten bruine streep in de onderbroek.