Preview: Scathe - Doelloos maar niet DOOMloos

Er is een genre dat ik met een kritische blik bekijk en dat is het first-person shooter genre. Een aantal van mijn favoriete en meest felbegeerde games komen voort uit dit genre, maar daarom is het soms lastig los te laten. Dit gevoel had ik na mijn speelsessie met Scathe. Het is welbekend dat DOOM Eternal behoort tot één van mijn favoriete first-person shooters. Scathe weet het gevoel en de filosofie van DOOM goed na te bootsen, maar ik heb ook mijn vragen bij deze titel.

Hel zit flink vol

Wat is Scathe? Nou, ten eerste is het de naam van de protagonist met wie je speelt. Het is aan de speler om door een hels doolhof zonder al te veel kleerscheuren te ontsnappen. Met tien levens ga je op pad en ga je van kamer naar kamer. Met brute wapens knal je door de veroordeelde monsters. Bullethell is een accurate term, want de projectielen vliegen je om de oren. De vuurballen die de demonen op je afschieten zijn niet zo snel als kogels, wat ervoor zorgt dat jouw eigen snelheid goed van pas komt. Qua snelheid en lay-out zit het dus wel snor. De gunplay is niet bijzonder en ik had een aparte glitch, waarbij niet altijd kogels uit mijn geweer verschenen toen ik de linkermuisknop indrukte. Alsof mijn gun haperde net zoals een printer zonder inkt.

Scathe heeft een flinke line-up aan demonen. In de preview alleen al kwam ik een flink aantal tegen. Ze vervullen specifieke rollen en doen niet meer dan dat. Dit is prima, dit zien we ook in de koningen van het genre, zoals DOOM. Het is echter wel zo dat de designs mij niet omver blazen. Ze verdwijnen een beetje in de chaos, het is soms moeilijk ze te onderscheiden. Was dat nou een Armored Grunt? Of toch die demon die mij doet denken aan Swamp Thing? Scathe heeft in het algemeen moeite zich echt te onderscheiden. Voornamelijk de omgevingen waren erg vergeetbaar en simpelweg niet interessant.

Dat mag de duivel weten

In een notendop is Scathe erg middelmatig en vergeet je het eigenlijk snel weer, wanneer je verder gaat met je leven. Het wordt echter nog een tikje erger dan dat. De progressie in de preview was armzalig. Meerdere kamers ben ik doorheen gebanjerd en wat heb ik uiteindelijk bereikt? Niet al te veel kan ik je vertellen. Je bent telkens bezig met runes verzamelen, zodat je uiteindelijk bij de eindbaas kan arriveren. Maar ik kwam in mijn uur met de game geen nieuwe wapens tegen, geen upgrades en ook de eindbaas was nergens te bekennen.

Ik ben voorstander van plezier boven progressie. Ik speel games, omdat ik ze leuk vind. Daarom kunnen bijvoorbeeld de battle pass systemen in de meeste games mij een worst wezen. In Scathe was de progressie echter zo traag en zo nietszeggend, dat ik niet het idee had dat ik daadwerkelijk stappen maakte. Is dit gewoon puur ongeluk dat ik de verkeerde route nam? Of is dit een probleem bij elk avontuur in hel? De tijd zal het leren.

Voorlopig oordeel van Bram de helman

Uiteindelijk vind ik het moeilijk om Scathe te veroordelen met de gelimiteerde tijd die ik had, maar het negatieve gevoel overheerst wel. Ik had bij vlagen oprecht plezier met deze titel en het draagt de inspiratie van DOOM trots op de borst. Het kon mij alleen niet goed motiveren om door te blijven spelen. De kamers en omgevingen waren niet al te creatief en de progressie was te schaars. Er is nog flink wat werk aan de winkel in de vorm van balancering, tweaks en andere aanpassingen. Scathe kan uitgroeien tot een brute shooter, maar de nieuwe DOOM? Daarvoor schiet het tekort.