Retrospectief: The Legend of Zelda: Ocarina of Time

Toen ik nog jong was (ahum), was ik in het bezit van een Nintendo 64. Met titels zoals Super Mario 64, Goldeneye en Wave Race 64 was ik dolgelukkig. Ik was de enige in de klas met een Nintendo 64 en dat je met zijn vieren deze games kon spelen (oké, voor Super Mario 64 moest men maar kijken) was al verwonderlijk genoeg. Ik moet dan ook zeggen dat ik door de Nintendo pas écht een gamer ben geworden inclusief fanboy gedrag. Inmiddels zijn we volwassen. Dat Nintendo zijn klassiekers heeft, valt niet te ontkennen en dat ieder van deze games de meetlat is voor het genre (zeker in die tijd), is iets dat menig ontwikkelaar nastreeft. Er was echter één game, of beter gezegd één gehele serie, die ik tot dat moment nog nooit in mijn leven had gespeeld. Laat staan gezien of überhaupt had aangeraakt. Eveneens verwonderlijk of niet? Jullie raden het al, dit is The Legend of Zelda. In dit artikel specifiek Ocarina of Time.

De eerste stapjes als jonge Link

Destijds kocht ik elke maand trouw een Engels gameblad genaamd Nintendo 64 Magazine. Engelse gamestijdschriften staan bekend om hun kritische blik. Al geruime tijd werd er geschreven over Zelda 64. De eerste beelden konden mij absoluut niet bekoren, maar eerlijk gezegd had ik ook geen idee wat ik moest verwachten. Totdat in het kerstnummer van 1998 de review verscheen. Mijn god wat waren de graphics mooi. Vol fantasie en bovendien bood het een kleurrijke levendige wereld. Het was een avonturengame als geen ander en juist dat opende mijn ogen. Hoe kon ik dit spel over het hoofd hebben gezien? Met de verdiensten van mijn krantenwijk kocht ik het spel, gloednieuw voor 150 gulden. Rib uit je lijf als je zo jong bent, maar ach, je wilt wat. Het was serieus hondenweer buiten en toch pakte ik mijn fiets. Heen en weer naar de lokale gameboer. Zwaar doorweekt kwam ik thuis, kleedde mij om en stak de cartridge in mijn zwarte 64-bit krachtpatser. Wow. De intro prikkelde mijn fantasie en al snel nadat ik wakker werd gemaakt door Navi, zette ik mijn eerste stapjes als jonge Link in Kokiri Village.

Gameplay voor jong en oud (letterlijk)

De game draait zoals gewoonlijk om de hoofdrolspelers Link, Zelda en Ganondorf. Hyrule is sinds jaar en dag de wereld die in gevaar is en de Triforce is wederom de oorzaak. Het belangrijkste (gameplay-) element waar het deze keer om draait, is het leidend voorwerp in de titel, de Ocarina of Time. Dit is trouwens een echt bestaand instrument maar dat terzijde. Als jonge link wordt je ruw wakker van een nachtmerrie waar een onheilspellend figuur in is te zien. Jouw rol is op dat moment nog niet heel duidelijk, maar in Kokiri Village word je klaargestoomd voor het grootse avontuur dat je te wachten staat. Wat zo fantastisch is, is de manier waarop de game je een hele uitgebreide tutorial biedt, zonder dat het zichzelf zo presenteert. Je leert de moves, leert hoe het automatische springmechaniek in de game werkt (eigenlijk is dit heel ongebruikelijk namelijk) en voor je het weet heb je je volledige uitrusting bij elkaar om als held in de Deku-dop de eerste dungeon uit te spelen, namelijk de stervende Deku Tree. Gedurende de game merk je dat iedere stap die je zet bewust is en vooral per kerker draait het om je nieuw verkregen wapen of kracht. De basis achter de puzzels is eenvoudig om op te pikken. Snel heb je door hoe de principes van het spel in elkaar steken en verhouding hebben tot elkaar. De kerkers worden progressief moeilijker met absoluut hoogtepunt de Water Temple.

Met noten op zang en zwaard in de hand

Zoals ik al zei, is de Ocarina het leidend voorwerp in dit spel. Met de Ocarina leer je verschillende liedjes waarmee je een actie uitvoert zoals het oproepen van Epona, het laten regenen en het veranderen van dag en nacht. Dit is wellicht het meest belangrijke gameplayelement omdat dit instrument je van mogelijkheden voorziet die binnen elke tempel te benutten zijn. De ice arrow bijvoorbeeld heb je niet nodig om de game uit te spelen evenals het Big Goron Sword. De Ocarina is echter essentieel. Het is zo goed verweven in de game zonder dat het ooit een gimmick wordt. Overigens speelt de Song of Storms een hoofdrol in een paradox dankzij een ander belangrijk element in de game, het tijdreizen. Want zoals je nu wel doorhebt, speel je met een jonge én oude Link het verhaal uit. Dit doe je dankzij de Master Sword en de Temple of Time. Met dit element krijgt niet alleen het verhaal meer diepgang, maar ook de gameplay krijgt een extra laag. Het is typerend dat je als jonge Link de onschuldige katapult krijgt en als oude Link de pijl en boog. Vanuit een realistisch oogpunt niet eens zo gek bedacht, maar in de game zorgt dit ervoor dat gebieden niet altijd toegankelijk zijn. Dit zorgt voor een Metroid-achtige aanpak. Storend wordt het zogenaamde backtracken nooit omdat de uitdagingen op zich geen herhaling zijn; het gevoel van progressie blijft terwijl de game tjokvol zit. Tot het einde van de game komen bijna alle elementen aan bod. En dit is een prestatie op zich waar Nintendo heer en meester in is met Breath of the Wild als meest recente voorbeeld.

Het bestaansrecht van de Nintendo 64

The Legend of Zelda Ocarina of Time is in mijn optiek de tegenhanger van Final Fantasy 7 op de PlayStation. Wellicht beter gezegd, beide games zijn respectievelijk dé keuze voor de specifieke consoles waarop ze zijn uitgekomen. Voor Nintendo was dit destijds broodnodig. Ja, de console was echt wel goed, maar een commerciële hit? Nee, dat was het nog niet. In Japan moest deze game verkopen. En verkopen deed het als een malle. Famitsu gaf het als eerste game ooit de (in)fameuze score van 40 uit 40. Deze game was het bestaansrecht van de Nintendo 64 in gamevorm. Alles klopt namelijk aan de game. De graphics, muziek, de balans van de gameplay, het verhaal. Je merkt aan ieder moment van het spel hoe briljant alle ontwikkelaars The Ocarina of Time in elkaar hebben gezet, met Shigeru Miyamoto aan het roer. Om even terug te komen op de tegenhanger. Welke van de twee beter is? Ze zijn absoluut niet te vergelijken met elkaar. Daarom moet je ze beide gewoon in bezit hebben. Wat ze wel gemeen hebben, is dat ze beiden ontzettend sterk in elkaar steken. Politiek correct antwoord? Nee, noem het objectief. Maar mijn liefde voor Nintendo is groter en dat maakt het voor mij persoonlijk doorslaggevend. Toch nog beetje een fanboy.