Retrospectief: Turok 2: Seeds of Evil

De Nintendo 64 was in zijn tijd een fantastisch apparaat dat in veel opzichten veruit voorliep op de concurrentie. Het had echter één belangrijk nadeel en dat was het opslagmedium waarvoor Nintendo koos. Nintendo zou hierdoor uiteindelijk in een rap tempo aan marktaandeel verliezen. Dit weerhield ontwikkelaars er gelukkig niet van om de console tot het maximale te benutten en fantastische games uit te brengen. De Nintendo 64 was inmiddels iets ouder dan twee jaar en had al fantastische klassiekers voortgebracht. De console werd volwassen en de techniek werd met elke nieuwe game zichtbaar beter benut. Turok had de eer om de eerste shooter te zijn en had de zaakjes goed op orde, maar was in alle eerlijkheid verre van technisch perfect. Toen was daar plots Goldeneye die het genre in een oogopslag deed veranderen. De wapenwedloop tussen Rare en Acclaim was aan (officieus dan hè) en Iguana had een nieuw wapen in ontwikkeling, genaamd: Turok 2: Seeds of Evil. En jongens, wat een knaller was dit weer.

Erop en er dik overheen

Gedurende de afronding van Turok ging hetzelfde team verder aan de slag om de engine maximaal te benutten. Er zat immers nog veel meer in het vat want de techniek was in staat om veel meer pracht en praal op je scherm te toveren. Zoals ik al zei was het opslagmedium, cartridges, de nekslag voor de Nintendo 64. Hoewel tegenwoordig flashopslag geen drol kost, was het in die tijd ontzettend prijzig. Daarbij (wat tegenwoordig haast niet meer is voor te stellen) waren cartridges lang niet zo groot als cd-roms, laat staan in vergelijking met hedendaagse maatstaven. Opslagruimtes van twaalf of zestien MegaByte (!) was voldoende voor games als Super Mario 64 en Turok. Even in perspectief: tegenwoordig is Wordfeud op je iPhone al 32MB. Toch is de techniek van toen niet geheel vergelijkbaar, want textures, resolutie en framerates hadden andere maatstaven. Toch wist Iguana met TUrok 2 die ontzettend hoge maatstaf van Rare te passeren.

Zelf had ik uiteraard ook Goldeneye in bezit en ik moet dan ook toegeven dat ik deze tot in den treuren heb gespeeld. Zowel single- als multiplayer hebben talloze uren vermaak geboden aan mij en mijn vrienden. Maandelijks kocht ik het Engelstalige N64-magazine en viel mijn oog op Turok 2. Maximale prijzen voor N64-games waren inmiddels gedaald tot 149 gulden en toen Turok 2 uitkwam, was ik toch nog niet bereid dit ervoor te betalen. Dat had meer te maken met het feit dat Goldeneye wel hele grote schoenen achterliet om in te stappen. Op het moment dat ik bij de lokale gamesboer de game tweedehands zag liggen, kocht ik hem voor volgens mij zestig gulden. Koopje! Toen ik thuis kwam, stak ik de zwarte cartridge in mijn zwarte 64-bit krachtpatser die mij al vaak versteld liet staan van de graphics die zwaar beter waren dan die van de concurrenten (pc uitgezonderd). Maar wat Turok 2 op dat moment op mijn scherm deed toveren (dankzij de expansion pack die ik ook al in mijn bezit had), was werkelijk ongekend en adembenemend. Alle tekortkomingen en beperkingen van het eerste deel waren weggepoetst. Enorme levels die tot op de dag van vandaag ingenieus in elkaar zitten, real time lichteffecten, een soundtrack waar je u tegen zegt inclusief veel spraak, diversiteit in textures en bovendien een monsterlijke resolutie van 640 x 480. Jazeker!

Acclaim's Magnum Opus

Turok 2 draag ik een enorm groot hart toe. Vooral het openingslevel Port of Adia was een fantastische plek om rond te dwalen. De setting was precies goed en liet je op een toegankelijke manier de andere opzet van de game kennen. In tegenstelling tot het origineel kon je je in het tweede deel meer bezig houden met verborgen puzzels en het onderzoeken van de ruimtes. Wapens kregen een flinke upgrade en waren vooral baldadiger en heftiger. Wie kan zich niet de eerste keer met de Cerebral Bore herinneren? Het tweede level liet je op een dinosaurus kont schoppen om alle arme zielen die jou in de weg zaten terug te schoppen in de River of Souls. Animaties waren van een ongekend hoog niveau (en nog steeds!) en zaten vol details. De hybride dino/mens zwaaide bijvoorbeeld naar je op het moment dat hij onzichtbaar werd en vijanden met elkaar laten vechten zorgde voor hilarische situaties. Weg waren de blokkerige en losgekoppelde ledematen. Deze waren nu naadloos en afgerond. Vuureffecten werden naar twee plannen hoger getild en zijn voor nu nog redelijk indrukwekkend. Levels waren immens groot en maken op het moment van vandaag nog indruk. Voor mij persoonlijk is dit het magnum epos van Acclaim op de Nintendo 64.

Tand des tijds doorstaan

Nu heeft Nightdive Studios ook deel twee een oppoetsbeurt gegeven. Beide games kan je hierdoor ontzettend goed vergelijken met elkaar. Als je dan de screenshots uit mijn vorige retrospectief naast deze zet, zijn de beelden meer dan verhelderend en zie je wat twee jaar aan ontwikkeling een verschil maakt. Deze game heeft de tand des tijds uitstekend doorstaan. Shooters werden intelligenter, grootser en vooral meer filmisch. Iguana speelde al met imponerende introfilmpjes en de hoeveelheid spraak was van een ongekend niveau. De cartridge was een enorme 32MB (daar heb je tegenwoordig dus Wordfeud voor) en bood simpelweg meer voor van alles. Als ik de game nu opstart, is die arrogante leguaan meer dan voorbereid en schiet Turok aan puin als wraak voor de pijlen die hij op zijn arme donder kreeg in deel één. De intro kan ik tot vandaag de dag mee neuriën en alles is nog zo heerlijk als toen. En dan weer die enorme hoeveelheid wapens; gewoon rondlopen met een stuk of twintig wapens was toen normaal. Tegenwoordig mag je er maximaal twee meenemen in de meeste games. Nee, Joshua Fireseed was tenminste een echte bikkel en droeg de naam Turok met eer.