Series: Sonic Prime - Vermakelijke chaos

De Sonic-franchise heeft mij altijd weten te boeien, terwijl ik nog nooit een Sonic-game heb gespeeld. Hoe kan dit? Los van de flippo’s in mijn zakjes chips, heb ik Sonic vooral leren kennen middels de series en niet zozeer via de games. Vroeger heb ik Sonic X gekeken en vooral de gave Chaos Emeralds, gouden Sonic en de gevechten met Dr. Eggman zijn mij bijgebleven. Daarna is een fanserie ontwikkeld genaamd Super Mario Bros Z, waar één van mijn favoriete franchises gecombineerd werd met mijn blinde vlek-franchise. Het gevolg is dat ik de Sonic-personages nog meer ben gaan waarderen. De rivaliteit tussen Sonic, Shadow en de genadeloze Mecha Sonic maakten veel indruk. In al die jaren daarna heb ik de blauwe egel wel gevolgd, maar ontsnapte hij ook weer aan mijn aandacht. Nu niet meer! Ik heb namelijk het eerste seizoen van Sonic Prime gekeken. Rol ik me hierna weer op als een egel, of wil ik na het eerste seizoen meer van Sonic Prime zien? Je leest het hieronder.

Onderschat nooit een Eggman

Sonic Prime begint met de zoveelste confrontatie tussen Sonic en Dr. Eggman en het mooie is, daar zijn ze zich van bewust. Sonic is iets te zeker van zijn zaak en tijdens het gevecht om de Paradox Prism maakt hij een grote fout. De blauwe egel kiest voor de frontale aanval waardoor hij het kleurige gesteente vernietigt. Het gevolg is dat de kristallen zijn opgebroken in scherven en onderverdeeld in een ‘Shatterverse’. Er zijn verschillende werelden zoals New Yoke City en een soort prehistorische jungle. Middels het zoeken, vinden en aanraken van de scherf wisselt Sonic van wereld. In deze werelden ontmoet hij zijn maatjes, echter herkennen zijn maatjes hem niet meer. Het eerste seizoen is vooral om kijkers nieuwsgierig te maken naar de verschillende werelden en personages. Ook roept het veel vragen op die nog niet beantwoord zijn. De belangrijkste vraag na de eerste acht afleveringen is nog steeds onbeantwoord: hoe komen Sonic en zijn vrienden weer terug naar hun eigen wereld?

Sonic Prime bestaat voornamelijk uit de bekende gezichten van de Sonic-reeks. Denk hierbij aan Amy, Tails, Knuckles en uiteraard Dr. Eggman. Van iedereen komen we gedurende de afleveringen verschillende versies tegen, behalve bij Sonic en Shadow. Zo is Knuckles normaliter een wantrouwende doorzetter, maar is hij in de piratenwereld opeens relaxt en gaat hij liever de confrontatie uit de weg. Als kijker krijgen we dus verschillende versies van de Sonic-cast te zien; aan de stemacteuren dus de moeilijke opdracht om verschillende rollen voor hetzelfde personage te verrichten. Zo speelt Shannon Chan-Kent, de stemactrice van Amy Rose, het ene moment haar vriendelijke personage en vervolgens de genadeloze robotachtige versie. Hierbij valt ook te denken aan de vijf verschillende versies van Dr. Eggman die samen de Eggman Council vormen. Vooralsnog slagen de stemacteuren er prima in om de verschillende rollen te vervullen. De stemmen passen ook goed bij hun personage, de vriendelijke en soms koppige wijze van spreken van Sonic komt bijvoorbeeld mooi overeen met zijn stem. Althans, in de Engelse versie die ik gekeken heb.

Van The Green Hill naar een chaotisch dal

Er zijn genoeg leuke momenten te beleven in Sonic Prime. Voor gamers zijn er genoeg referenties te vinden, van de telkens getoonde Green Hill tot de 2D Sonic-segmenten. Actiescenes zijn er volop, met voor mij Sonic vs Shadow als epische hoogtepunt. De eerste kortstondige rivalenstrijd had mooie animatie en was zowel intens als luchtig tegelijk. Er is regelmatig een komische scène te beleven middels slapstick of oneliners om wat luchtigheid te brengen. Het mooiste aan Sonic Prime vind ik dat elke wereld een ander thema heeft en hoe de personages elkaar onderling beïnvloeden. Sonic is de spil in het geheel, hij leert door anderen dankbaarder en ietsje doordachter te zijn. In elke wereld leren zijn maatjes tot hun innerlijke zelf te komen, samen te werken en krachten te gebruiken in gevechten. Mooie levenslessen zoals het nooit opgeven van je droom en het belang van samenwerking komen op mooie wijze naar voren. Een palmboom van The Green Hill is de rode draad, het gaat niet om de boom, maar om de vrienden en herinneringen die daar zijn opgedaan.

Voornaamste minpunt van Sonic Prime is voor mij de inconsistente vaart waarin het verhaal zich afspeelt. Dit kan zo rommelig zijn als alle Chaos Emeralds bij elkaar. In acht afleveringen is Sonic in drie verschillende werelden, bezoekt hij New Yoke City twee keer en er is ook nog in bijna elke aflevering een flashback. De personages hebben telkens verschillende namen en karakters. Wanneer je aan de wereld en personages een beetje gewend bent, is Sonic alweer door naar de volgende wereld. Op het ene moment is het ‘gotta go fast’, echter lijkt de introductie van een nieuwe wereld soms net alsof je een filler aan het kijken bent. Waar ik mij ook zorgen over maak, is dat het concept van de verschillende werelden in de Shatterverse repetitief kan gaan worden. Vooralsnog bezoekt Sonic telkens een nieuwe wereld, ontmoet hij daar zijn maatjes die hem niet herkennen, bouwt hij daar toch een band mee op en gaat hij door naar de volgende wereld. 'Daar gaan we weer', dacht ik dan. Gelukkig is Sonic niet meer de enige die van wereld tot wereld kan reizen, hopelijk houdt dit het verhaal fris en de aandacht van de kijkers scherp.

Sonic Prime Time

Sonic Prime is een familievriendelijke show en het beste is om het ook zo te benaderen. Wanneer je in het hier-en-nu kunt kijken, ga je een plezierige tijd tegemoet. Ga je wat meer nadenken over de zaken die zich in het eerste seizoen afspelen, dan ben je enerzijds mooie thema’s en concepten tegengekomen, maar is de verhaallijn qua vaart chaotisch en is het concept soms repetitief. Hopelijk zorgt het tweede seizoen voor meer orde in de chaos en borduurt het voort op de sterke punten van Sonic Prime. De eerste afleveringen hebben mij namelijk zeker nieuwsgierig gemaakt naar meer. Er zijn nog zoveel vragen te beantwoorden, daarnaast wil je nog meer interacties tussen de verschillende Sonic-personages zien. Maar wat mij al helemaal over de streep heeft getrokken, is de teaser voor een epische rivalenclash in het vervolg. Als ik aan seizoen 2 denk, is het tijd om Sonic te citeren: I’m waiting. Kun jij niet wachten op meer Sonic? Lees onze review van Sonic Frontiers.