Series: The Witcher: Een magisch goede serie

Wie had ooit gedacht dat Henry Cavill een doorgewinterde gamer is? Niets is minder waar! Bovendien blijkt de DC-hunk fervent Witcher-fan te zijn. Laat hij nou uitgerekend - na vele malen smeken - de hoofdrol te hebben gekregen in de serie omtrent de grijsbehaarde man-heks die sinds begin december op Netflix te zien is. The Witcher is de duurste Netflix productie tot heden en overstijgt daarmee zelfs Altered Carbon en The Crown. Hoewel een groot budget geen garantie hoeft te geven tot succes, weet je wel dat je meer mag verwachten qua productiekwaliteit in de breedste zin van het woord. En nu komt het: ik weet praktisch niets van The Witcher. Huh? Ja. Dat dus. Ik weet dat het van een Poolse schrijver is, ik ken de games (inmiddels dus The Witcher 3 gekocht) en de setting wordt door mij erg geliefd. Toch heb ik mij er nooit in verdiept. Hoog tijd om onbevooroordeeld The Witcher op Netflix maar eens te gaan bingewatchen. Hmmm.

Grootsheid wordt snel duidelijk

Het mooie is dus, omdat ik geen van de boeken dan wel games ken (het uiterlijk van Geralt ken ik uiteraard wel), ik geen oordeel had over hoe Geralt, Ciri, Yennefer of wie of wat dan ook er uit moest zien. Daarom vond ik de negatieve social media-storm over Henry Cavill als Geralt of Rivia nergens op slaan. Eén van de eerste shots van hem als The Witcher waren daarom voor mij gewoon tof en als je het mij vraagt precies goed. Knappe vent, brede kaaklijn, gespierd; oftewel waarom niet? Dat er ook mooie vrouwen in zouden voorkomen voor de hoofdrolspeelsters Ciri en Yennefer was dan ook geen vraag meer. Afijn, de keuzes van acteurs die vooraf bekend waren gemaakt konden mij dus aan mijn reet roesten. Wat wel aan mijn reet roest, is dat er tegenwoordig politiek correct gecast moet worden. Naar het schijnt is een van de belangrijkste hoofdrolspelers in het boek een blanke roodharige schone. In de serie is zij vervangen door een getinte donkerharige schone. Je hebt creatieve vrijheid en diversiteit altijd nodig, maar om bestaande gevestigde verhalen hierom aan te passen? Ik snap dit nooit zo goed. Het lijkt misschien nu of ik aan het azijnzeiken ben, zeker omdat ik eerder aangeef er onbevooroordeeld in ga. Klopt, hoewel dit dan niet wegneemt dat je trouw kan blijven aan (uiterlijke) gevestigde kenmerken. Een paarse Hulk iemand?

Buiten dit verder kleine detail waar ik mij in de serie niet aan stoorde, liet de eerste trailer een grootsheid zien die in de buurt leek te komen van de onvermijdelijke vergelijking Game of Thrones. Dit is ook niet gek, want beide verhalen zijn immers gebaseerd op mythologieën waarbij simpel gezegd draken, elfen, magie en koene ridders nou eenmaal de boventoon voeren. Oftewel, zou dit een concurrent zijn van HBO hun kroonjuweel? Terechte vraag en in mijn optiek gewoon ja. Epische veldslagen, grootse locaties, veel personages en bovendien heel veel details om de setting geloofwaardig te maken, lijkt het dé serie om te gaan kijken deze winter op Netflix. Maar goed, tijd om de serie te gaan starten. De eerste scène is er één om meteen de toon te zetten. In het holst van de nacht, springt Geralt uit het water, hangend aan een monster die hij aan het bevechten is. Zijn uiterlijk is onheilspellend (zwarte ogen, witte huid, littekens) en het monster lijkt zo uit je ergste nachtmerries te zijn gekropen. Een hertje dat slachtoffer leek te worden van dit beest, eindigt alsnog als maaltijd voor Geralt van Rivia. Bovendien valt de grote stad Cintra wat net zo goed de climax van het eerste seizoen had kunnen zijn. Deze serie gaat niet lief zijn.

Geloofwaardigheid, zwaardgevechten en magie in een hoog tempo

Als er een paar dingen zijn die de meeste fans terug willen zien in deze serie, zijn het wel de zwaardgevechten en magie. Wat je kunt verwachten is dat deze onderdelen breed worden uitgemeten. De magie komt wat later in de serie op gang, maar de zwaardgevechten zijn bloederig, bikkelhard, bruut en kennen een prima choreografie. Eén van mijn favoriete fragmenten is hoe Geralt zijn zwaard in iemand zijn keel ramt, om daarna het zwaard kaarsrecht omhoog te trekken en iemand zijn hoofd door midden te splijten. Ontzettend bruut, maar laat meteen zien dat hij niet iemand is om mee te sollen. Zijn magie is tof, maar beperkt. Eerst lijkt hij zich in te houden met Force-achtige krachten zoals het omverduwen van mensen. Later wordt dit een bloederig festijn kan ik je vertellen. Totdat de magiërs en de Tower of the Gul hun intrede doen. Langzaamaan wordt duidelijk waartoe magiërs in staat zijn, en bovendien hun rol. Dit is namelijk van belang voor het verhaal, want hierdoor weet je ook wat de katalysator is voor Nilfgaard hun oorlogszucht. Deze serie draait dus niet om Geralt alleen, maar juist om de gehele entourage en geloofwaardigheid van Geralt, Ciri én Yennefer.

Deze drie-eenheid is wat het verhaal voortstuwt en de acteurs doen dit met overtuiging. Henry Cavill is qua uiterlijk alleen al prima. Zijn stem is soms iets te overdreven (doet me erg denken aan bromsnor Batman), maar hij is gewoon de norse en emotieloze vechter. Yennefer, gespeeld door Anna Chalotra, is de gekwelde femme fatale en haar bitterzoete transformatie is er letterlijk één waarbij ze haar ziel aan de duivel verkoopt. Freya Allan is als Ciri qua uiterlijk briljant gecast. Haar scandinavische roots is toepasselijk voor de bleke maagdelijkheid die Elven vaak hebben als uiterlijk. Ze is onwetend nog welke kracht zij echt heeft, maar is wanhopig op zoek naar Geralt die dankzij de Wet van Verrassing haar, laten we zeggen, peetvader is. Gedurende het verloop van de serie moet je goed blijven opletten, want het is niet meteen duidelijk in welke tijdlijn je als kijker op dat moment bevindt. De drie verhalen lopen namelijk door elkaar heen waarbij alleen die van Geralt en Yennefer een aantal keer kruist. Je hebt later door dat je af en toe in het verleden meekijkt en de andere keer in het heden. Dit werkt verwarrend als je dit niet doorhebt. Dit gecombineerd met het tempo waarin het gaat, kan het moeilijk maken om echt binding te krijgen met het verhaal en de personages. Dit is jammer, want als er een verhaal is dat zich leent voor opbouw van personages, locaties en achtergrondverhalen, is dat juist The Witcher.

Het zit hem in de details

Een paar zaken vielen mij op in positieve zin. Per setting is duidelijk een andere kleurfilter gebruikt. De eerste scène is uiteraard het meest opvallend in de pikzwarte nacht. Vervolgens spatten de kleuren van je scherm in het betoverde huis van Stregebor (briljante keuze om Lars Mikkelsen hiervoor te casten) of voel je zowaar de warmte van de zonnestralen in de valleien, stranden, dan wel bosrijke omgevingen als Brokilon. Vervolgens bevind je je weer in druilerige dorpen, waarvan de grijstinten weer zijn opgevoerd. Vaak kiezen producenten voor een bepaalde grafische setting door een gehele serie. The Witcher laat dit los, vooral om te benadrukken dat we hier met een fantasy-setting te maken hebben en het alle kanten op kan gaan. Zoals je net las, ligt het tempo vrij hoog. Wat de serie goed doet, is niet te lang stil staan bij zaken waarvan je weet dat dit toch wel gebeurt. Gaat iemand onvermijdelijk dood? Hoeft dit niet per se in een scene te zitten. Dus snel weer door, want je weet dat die persoon dood is. Dit houdt het tempo hoog, in een serie waarbij traagheid een risico kan worden. Bovendien gaan de makers ervan uit dat je mythische figuren als draken, fauns, djinns of dwergen ondertussen wel kent. Er worden namelijk nogal wat diverse figuren geïntroduceerd en het zou storend werken als hier al te lang bij stil wordt gestaan. Kleding is ook ontzettend veel aandacht aangegeven. Want de hoeveelheid kostuums is gigantisch. Vooral voor de vrouwelijke magiërs, moeten de diverse jurken een hels karwei zijn geweest om te maken. Het draagt bij aan de algehele geloofwaardigheid van de serie tenslotte.

Wat tegelijkertijd goed is, is de keuze om elke aflevering ongeveer een uur te laten duren. Want met deze duur en hoog tempo, kan je veel kwijt in een aflevering. Ja, je moet dus wel bij de pinken blijven vooral omdat er niet veel echt geïntroduceerd wordt. Het is dan wel jammer dat men met acht afleveringen al klaar is. Want de serie is vrij snel bekeken in dat opzicht, met als bijkomend nadeel dat je volgend jaar pas seizoen twee kunt bekijken. Netflix had er daarom slim aan gedaan om net als bijvoorbeeld The Mandalorian of Game of Thrones, de serie wekelijks uit te brengen. Er was sowieso sprake van dat de serie eerst begin van 2020 te zien zou zijn. Dit is dus vervroegd en daarom al in december klaar. Jammer. Tot slot hebben de makers muziek een belangrijke rol gegeven, met als belangrijkste wel Jaskier en het aanstekelijke nummer Toss a coin to your Witcher oh valley of plenty. Elk aflevering heeft namelijk op het einde een eigen toepasselijk nummer. Zie je niet veel in series waarbij meestal gewoon de themesong wordt gebruikt.

The Witcher zit verdraaid goed in elkaar en alle vooroordelen voorafgaand aan de serie op social media zijn onterecht. De serie wordt liefdevol gedragen door de oprechte fan Henry Cavill, maar net zo goed als alle andere acteurs. Soms gaat het te snel, soms zou je meer brute magische acties, lcoaties en specifieke details willen zien, maar er blijft genoeg om over te speculeren voor een tweede seizoen. Kortom, een aanrader. En dat van iemand die niets van The Witcher af weet.