Review: Age of Empires 3 - is definitief terug Pc

Vijftien jaar geleden kwam het derde deel in de Age of Empires-serie uit. De meningen onder de spelers van deze immens populaire franchise waren verdeeld. Sommigen vonden het een vooruitgang van de franchise, waar het merendeel toch het tweede deel bleek te prefereren. Iets waar ik mij persoonlijk nooit zo goed in kon vinden. De twee uitbreidingen die later verschenen, War Chief en Asian Dynasties, konden die stellige mening binnen de Age of Empires-community niet de nek omdraaien. Nu vijftien jaar later heeft het derde deel een ‘Definitive Edition’ gekregen. De game die volgens velen de tand des tijds minder goed overleefd heeft als haar voorganger, is door de vrienden van Microsoft onder de loep genomen. Een update die wat mij betreft meer dan welkom is.

Age of Empires 3, maar dan mooier

Age of Empires 3, afgekort AoE 3, was voor mij één van de allereerste RTS game-ervaringen ooit. Ik kan het me nog goed herinneren: mijn beste vriend, waarmee ik tevens ook ontzettend veel Travian en Tribal Wars speelde, presenteerde mij in de zomer van 2008 een game die oorlog een nieuwe betekenis zou geven. Hij introduceerde me aan iets dat Age of Empires zou heten en deel drie was het meest recente deel in de serie. Na het spelen van een potje, uiteraard als de Nederlanders, was ik eigenlijk al verliefd op deze game. Toen ik de Definitive Edition van de game opstartte en een leger van binnenvallende Ottomanen hun enorme kanonnen over het strand naar mijn Maltese fort stuurden, zag ik mijzelf weer zitten als dat jongetje van twaalf jaar oud.

AoE 3 is de meest recente hoofdgame in de serie, maar in veel opzichten is het ook de game die het slechtst verouderd is. “Het zwarte schaap in de serie”, dat hoor je ook weleens. Het centrale verhaal geeft een helaas te geromantiseerde kijk op de Europese kolonisatie. En dat is iets dat anno 2020 nog wel eens gevoelig zou kunnen liggen voor sommigen. De openingsscène van de game is volledig gelijk aan de versie van vijftien jaar geleden en slechts voorzien van mooiere graphics. Dat geldt overigens voor de hele interface van de game en dat is meteen iets wat een lach op mijn gezicht toverde. De identiteit van deze ambitieuze game is volledig in tact gelaten; de originele muziek is zelfs aanwezig.

Kleine upgrades aan het iconische concept

Naast de verhalende veranderingen die zijn ingebed in de hoofdopdrachtlijn, is de grootste update van de Definitive Edition de nieuwe look. HD-graphics waardoor het meteen frisser, helderder en kleurrijker aanvoelt. Dat speelt zeker in op de geromantiseerde geschiedenis van ‘de Nieuwe Wereld’. Wanneer je in de game uitzoomt, kun je zien hoe het gras verpletterd wordt onder de voeten van je oprukkende legers. En wanneer je jezelf hier op concentreert, ben je dichterbij de actie dan ooit. Toch lijken de grafische veranderingen minder impactvol als we die vergelijken met de grafische updates in AoE 1 en 2-remasters. De definitieve edities van die games hebben ze opgeschaald voor moderne displays, op een bijna transformerende manier, maar bij AoE 3 is het effect veel beperkter. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat die games op het gebied van graphics een stuk minder ver waren.

Hoewel de nieuwe versie daadwerkelijk een stuk mooier is dan het origineel, voldoet het nog altijd niet aan de grafische mogelijkheden van vandaag. Naast de grafische upgrade zijn er ook wijzigingen in de gebruikersinterface te bespeuren. Wezenlijk zijn die verschillen niet; het ziet er allemaal net wat moderner uit, zonder dat de nostalgie in het geding komt. Inhoudelijk is de game ook wat rijker geworden: er zijn twee nieuwe spel modi, genaamd Historical Battles, waarbij je op missniveau oorlogen dient uit te vechten. De tweede modus, genaamd The Art of War, is een serie van weinig meer dan tutorial sketches, die enkele van de meer complexe ideeën van de RTS-game in meer detail uitleggen.

Definitive genoeg?

De grootste toevoeging aan de game zijn de twee nieuwe beschavingen: de Zweden en de Inca. Beide facties brengen, zoals je waarschijnlijk al verwachtte, nieuwe manieren van spelen naar de game. De Zweden hebben baat bij langzaam, geduldig spel. Al vroeg hebben ze weinig om hen te onderscheiden van veel andere Europese beschavingen, maar met voldoende voedsel dat via hun huizen wordt verstrekt, kunnen ze relatief snel over de kaart uitbreiden. De Inca daarentegen is veel geschikter voor een agressieve speelstijl; troepen zijn al snel en makkelijk toegankelijk.

Hoe interessant de nieuwe beschavingen ook zijn, geen enkele voelt bijzonder transformerend aan. Het resultaat daarvan is dat we vraagtekens kunnen zetten bij hoe ‘definitive’ deze Definitive Edition is. De realiteit is namelijk dat de Definitive Edition voor AoE3 op verbeterde graphics na weinig meer toevoegt. Hoe erg je dat vindt, mag je zelf invullen. Waar de remasters van AoE1 en 2 de games opnieuw tot leven wekten, voelt deze update als de minst noodzakelijke van de trilogie aan. Hoewel AoE3 mijn absolute favoriet is, voelt het toch alsof dit deel alleen een Definitive Edition heeft gekregen om gelijk te blijven met de rest van de serie. Vind ik dat per se erg? Absoluut niet.