Review: Batora: Lost Haven - Een passieproject dat diepgang mist Pc

Toen ik een aantal maanden terug aan de slag ging met Batora: Lost Haven voor een preview was het begin van de game al sterk. Vooral de wereld en dualiteit tussen de krachten wisten genoeg interesse te wekken, maar niet alles was even positief. Het vechten en de camera werkten niet altijd even soepel en de controller werd niet altijd goed herkend. Ondertussen is de game officieel verschenen en heb ik mijn reis met Avril voortgezet. Het verschil met de eerdere versie van de game is overduidelijk en Batora: Lost Haven lijkt op een passieproject van de studio. Helaas, wel eentje die veel diepgang mist en daardoor niet de potentie waarmaakt.

Een lastige reis voor Avril

Je kent Stormind Games vooral van de horror games Remothered: Broken Porcelain en Remothered Tormentend Fathers. Batora: Lost Haven is dus een vreemde eend in de bijt en heeft veel weg van een passieproject. Een project dat op een aantal fronten goed in elkaar zit, maar tegelijkertijd ook veel mist. Laat ik beginnen met een korte samenvatting van het verhaal, zodat het makkelijk te volgen is. Door een mysterieuze ramp is de aarde grotendeels verwoest en is de populatie drastisch verminderd. Avril weet samen met een vriendin te overleven en blijkt een belangrijke roeping te hebben. Tijdens het verkennen van een stad ontmoet ze de goden Zon en Maan. Zij vertellen Avril dat ze de Chosen One is en dat ze met de verkregen krachten de aarde kan redden. Hiervoor moet Avril afreizen naar vier planeten om daar de Core te zuiveren. Elke planeet kent een ander ecosysteem met de daarbij horende bevolking. Ook zij hebben te maken met grote problemen die uiteraard verschillen. De tweede planeet wordt bevolkt door hagedissen die in de woestijn leven van schroot dat uit de lucht komt vallen. Daar zweeft namelijk een grote stad waar de vogelachtigen in luxe leven. De derde planeet bestaat dan weer voornamelijk uit water en kent krabben, visachtigen en pinguïns. Het is aan Avril om deze planeten te helpen en vervolgens de Core te zuiveren. Onderweg ontmoet ze verschillende bondgenoten en vijanden. De Cores worden beschermd door de Guardians en dat betekent dat die eerst verslagen moeten worden.

Het verhaal van Batora: Lost Haven is niet het beste onderdeel van de game. Hoewel het een interessante wending heeft en de codex erg uitgebreid is, brengen de dialogen het niet altijd even goed over. Er ontbreekt een mate aan diepgang en persoonlijkheid. Avril en Mila zijn nog jong, maar af en toe is het net iets te kinderachtig. Wat vreemd is, aangezien je bepalende keuzes moet maken die onverwachte en vaak wrede consequenties hebben. De dialogen worden dan ook een beetje zwaarmoedig. De uitdrukking niets is wat het lijkt, omschrijft deze game perfect. Het is dus ook geen game voor kinderen. Af en toe zijn er wat cutscenes aanwezig, maar meestal zie je een getekende versie van het personage en moet je de dialogen lezen. Alles wordt ook aan je verteld, want alle belangrijke personages zijn ingesproken. Je merkt wel dat de focus vooral ligt op de hoofdpersonages, want de kwaliteit van de stemmen is niet altijd even goed. Het tegenovergestelde geldt voor de muziek en de artstijl. Beiden springen er echt uit en zorgen ervoor dat de game de score verdient die het heeft gekregen. De planeten zijn kleurrijk, zien er goed uit en de artstijl wisselt soms ook. Zo oogde de tweede planeet compleet anders in stijl dan de eerste planeet. De muziek verandert uiteraard ook per planeet. Het is dan wel weer jammer dat er tijdens het vechten weinig muziekeffecten aanwezig zijn. Het gaat dus puur om de muziek tijdens de belangrijke momenten.

Een mentale en fysieke strijd barst los

Hierdoor voelt Batora: Lost Haven aan als een passieproject. Het lijkt erop dat de ontwikkelaars alle ideeën die ze nog op de plank hadden liggen, hebben toegevoegd aan deze game. En dat bedoel ik voor het grootste gedeelte als iets positiefs. Het verhaal mag dan grotendeels gebaseerd zijn op een Portugees boek, maar dan heb je nog geen werkende game. Elke planeet heeft zijn eigen bevolking en dat betekent dat je ook telkens andere vijanden tegenkomt. Naast het uiterlijk veranderen ook hun aanvalsstijlen, maar dat maakt de ene planeet niet lastiger dan de ander. Er zijn eigenlijk maar twee soorten vijanden. De vijanden die paars zijn en daardoor alleen te verslaan zijn met de mentale kracht en de oranje vijanden die gericht zijn op de fysieke kracht. Dit zijn de krachten van Zon en Maan waar je tussen moet wisselen. Deze vormen hebben hun eigen abilities die je kunt gebruiken en hun eigen gezondheidsbalk. Alleen de eindbazen vereisen een andere tactiek en dat is eigenlijk gelinkt aan de twee gezondheidsbalken die Avril heeft. Een eindbaas heeft er namelijk ook twee en tijdens de gevechten wisselt hij van vorm. Zo’n eindbaas heeft daarnaast drie verschillende fases die je alleen bereikt als een deel van de gezondheidsbalk weg is. Is de mentale kant van dat deel al volledig weg, maar lukt het je niet om de fysieke kant in de korte tijd nog te legen, dan lopen beide weer vol. Je moet dus niet als een gek aanvallen. De eindbazen zijn niet bepaald lastig, zolang je maar de aanvallen ontwijkt. Sowieso is Batora: Lost in Haven geen moeilijke game en zul je niet al te veel sterven. De vijanden die je tegenkomt hebben dat geluk echter niet. Het gevechtssysteem is in het begin even wennen, maar daarna levert het geen problemen meer op. Het is vooral fijn dat de game nu volledig te spelen is via muis en toetsenbord met direct al handige keybindings. Dat werkte in een eerdere versie nog niet optimaal.

De vier planeten zien er dus goed uit, maar Batora: Lost Haven is zo lineair dat je amper op verkenning kunt. De game is binnen acht à negen uur uit te spelen, waardoor je zeer weinig tijd besteedt aan een planeet. Toch kennen de planeten een uitgebreid achtergrondverhaal, maar die is alleen te vinden in de Codex van de game en dat is jammer. Wat meer diepgang en connectie was hier zeker op zijn plaats geweest. Nu ben je vooral bezig met het verhaal en open je de kistjes die je tegenkomt. Heb je die kistjes nodig? Nah, niet echt. Om Avril wat sterker en weerbaarder te maken kun je Runes kopen en activeren. Ze geven je wat voordeel tijdens de gevechten, maar tegelijkertijd is het systeem niet heel uitgebreid. Ik had aan het einde van de game nog genoeg plek over voor de Runes, omdat ik ze zelden kocht. Ook dit systeem had meer diepgang mogen hebben, want het bereikt niet zijn volledige potentie. De hele game heeft daar dus last van en dat is zonde, maar gelukkig zijn er nog de puzzels. Dit is namelijk een belangrijk onderdeel van de game en is gebonden aan de dualiteit van Zon en Maan. In sommige gevallen moet je een bal richting een eindpunt rollen of moet je bruggen activeren. Doordat er een aantal variaties zijn en de puzzels niet lang duren, blijft dit één van de sterkste punten van de game. Je zult ook niet vast komen te zitten, want lastig zijn ze niet. Wat ik ook nog even moet benoemen, is hoe de game draait op de pc. Het is een indiegame die weinig kracht vereist, maar toch niet altijd even soepel loopt. Vooral in de laatste twee werelden kreeg ik tijdens het vechten opeens te maken met lag spikes. Dat komt niet door de hoeveelheid vijanden, want meestal verschijnen er zo'n zes beesten per keer.