Review: BEYOND: Two Souls PlayStation 3

Nadat ik jaren terug de game Heavy Rain had gespeeld, wist ik het: ik ben fan van ontwikkelaar Quantic Dream. En net zoals andere fans doen, wachtte ik op meer kunstwerken van deze studio. Na veel wachten en het tot een paar keer toe opnieuw spelen van Heavy Rain kwam dan dit jaar een nieuw pareltje op de markt. Mijn PlayStation 3 zou worden verwend met een delicatesse: BEYOND: Two Souls.

De kracht van Quantic Dream

Quantic Dream beheerst verschillende krachtige skills, met welke ze hun games zeer uniek weten te ontwikkelen. Uitblinkend in Heavy Rain en BEYOND: Two Souls is de interactiviteit tussen game en gamer, de ontzettend goed neergezette emoties, de filmachtige storytelling en de gedetailleerde grafische prachtheid. David Cage, bedenker en ontwikkelaar van BEYOND: Two Souls, is van mening dat je emoties pas goed duidelijk kan maken, als je een game zo detailvol en grafisch zo perfect mogelijk ontwikkelt. En daar heeft hij natuurlijk ook gelijk in.

Niet alleen

Hoofdpersoon in BEYOND: Two Souls is Jodie (ingesproken en geïnspireerd door en op Ellen Page, je weet wel, die chick van Inception). Zij is een meisje geboren met een entiteit die met een slinger aan haar verbonden zit. Deze entiteit, genaamd Aiden, is een soort onzichtbare geest die zich vliegend kan bewegen in omgevingen en, indien nodig, ook zelfs door muren heen vliegt. Deze geest kan tevens contact maken met de omgeving. Voorwerpen weg smijten, deuren openen, mensen wurgen en zelfs de controle over een persoon overnemen. Niks is hem te veel gevraagd. Het leuke van Jodie en Aiden is dat je ze beiden op bijna elk moment kunt spelen. Door te switchen tussen de persoon en de entiteit ruim je de problemen die je tegenkomt in de game uit de weg.

Je begrijpt natuurlijk ook dat een entiteit problemen met zich meebrengt. Problemen in de relaties tussen Jodie en haar familie en vrienden. Maar ook het onderzoek naar de entiteit door de overheid en CIA zorgt voor aardig wat 'ophef'. De game zit vol met bakken drama, actie en emoties en het verhaal sleept je mee en blijft je boeien vanaf het begin tot het einde. Verschillende levensfases en ontwikkelingen van Jodie zijn door elkaar gehusseld. Soms speel je Jodie als een peuter en de andere keer als een puberende opstandeling. Spelenderwijs kom je steeds meer te weten over het geheel.

Manier van spelen

Qua gameplay is er veel gevarieerd in BEYOND. Zoals we al van Heavy Rain kenden, loop je ook ditmaal veel te verkennen op verschillende locaties en is er veel interactie om je heen, door gebruik te maken van de aangegeven knoppen in beeld. Nieuw is dus Aiden, die je de mogelijkheid geeft om als tweede ziel door gebouwen heen te zweven en Jodie te helpen als ze in nood is. Ook krijg je te maken in een paar hoofdstukken met een soort Gears of War-coversysteem. Je beweegt dan in vrij grote omgevingen ongezien van cover naar cover, maar zult nooit een pistool zelf moeten richten op een vijand. Dat is een Quantic Dream-gamedingetje en al dat soort handelingen zijn dus te verrichten met een bepaalde toets op je controller die aangegeven staat in beeld. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Ik persoonlijk vind deze manier van spelen in het geheel erg gaaf.

Een belangrijk punt wat me wel dwars zit, zijn de weinig eigen keuzes die je kunt maken wanneer je Aiden speelt. Het zou erg vet zijn als je met Aiden zelf kon bepalen hoe je je vijanden om zou brengen of hoe je een probleem aan zou pakken. Helaas is dat niet zo. Ik had het gevoel dat ik veel meer vrijheid had met Jodie dan met Aiden, daar had ik graag verschil in gezien.

Waar een aspect wat tegenvalt, maakt een ander aspect dit gemis weer helemaal goed. De game zit vol met quick-time events. En niet zomaar quick-time waarbij je dood gaat als je een keer een knopje verkeerd indrukt, of je pookje de verkeerde kant op duwt. Het quick-time-stuk past zich aan op jouw prestaties. Wanneer je een aantal keer te laat of verkeerd reageert, zal je een heel ander verloop van het stuk te zien krijgen dan wanneer je alle acties perfect uitvoert.

Intens

Over de voice-acting van Ellen Page en Willem Dafoe valt niet te spotten. Dit zijn twee acteurs die geknipt zijn voor de rollen van Jodie en Nathan, die onderzoek doet naar de entiteit van Jodie. Er is een knap stukje acteerwerk nodig voor de emoties die ze uiten in deze game. De begeleidende muziek van Hans Zimmer daarbij komt in een game als deze helemaal tot zijn recht.

Als gamer leef je al snel mee met Jodie, die het erg zwaar heeft. Zelfs de gelukkige momenten in haar leven lopen uit tot een drama. Je voelt al snel de pijn en het ongeluk dat ze heeft. Quantic Dream weet dit maar al te goed en speelt hier op in door de speler enkele belangrijke keuzes te laten maken die betrekking hebben op Jodie, maar ook op de band die ze heeft met andere personages. Je komt verschillende personages tegen in de game. Het is aan de speler hoe je reageert op hun gevoelens en acties. Je krijgt alleen naar mijn mening n't iets te weinig tijd om genoeg gehecht te raken aan deze personages, wat wel de bedoeling is van Quantic. Aan het einde van de game maak je namelijk een aantal belangrijke beslissingen die te maken hebben met deze personages en je banden met hen. Net zoals het einde van Heavy Rain, bepaal je zelf de laatste paar keuzes van het hoofdpersonages. Daar zullen de laatste cutscenes zich ook op aanpassen.

App

BEYOND: Two Souls heeft ook een app die je kunt downloaden op je smartphone of tablet. Zo kun je een van deze twee gebruiken als controller. Een leuke toevoeging, omdat de DualShock-controller geen touchscreen heeft en deze devices wel. Al moet ik zeggen dat ik de app leuk vond om swype-bewegingen mee te maken, maar lopen met Jodie door middel van het touchscreen was erg lastig. Ook Aiden is met de app niet meer als het ware zwevend te gebruiken. Je vliegt van vast punt naar vast punt, terwijl je met de controller vrij kunt rondzweven. Ik persoonlijk zag dus na een tijdje af van de app, die ik misschien wel had gebruikt als er wat kleine aanpassingen aan waren gemaakt.