Brothers: A Tale of Two Sons Remake review - Mooi opgepoetst

Een tijd geleden schreef ik al een preview voor de Brothers: A Tale of Two Sons Remake, maar nu kreeg ik ook de kans om de gehele game te spelen. De demo van de remake van de geliefde coöperatieve game liet al een grote verbetering zien op grafisch gebied, maar verder was het nog lastig om er een goed oordeel over te vellen. De frame-rate was op sommige momenten nog een probleem, maar dat kan in een demo nog wel. Ben je benieuwd hoe de volledige versie van de remake is bevallen? Dat lees je in deze review van de Brothers: A Tale of Two Sons Remake!

Ik heb een slecht voorgevoel

Toen ik de demo speelde, viel het al meteen op dat de remake van Brothers: A Tale of Two Sons op grafisch gebied hard vooruit is gegaan. Het enige puntje van kritiek op dit gebied was de frame rate, die niet altijd even best was. Nu is dat bij een demo natuurlijk nog geen grote ramp. Gelukkig merk ik hier ook een grote verbetering in bij de volledige versie van de game. Ik ben nog wel een aantal kleine bugs tegengekomen, maar voor de rest verliep de gameplay een stuk soepeler dan in de demo. Ik was hier wel een beetje bang voor, aangezien de demo behoorlijk dicht op de volledige release zat, maar gelukkig waren mijn zorgen niet helemaal terecht. Op sommige punten was er nog wel eens een probleempje met de frame rate, maar het was al een heel stuk beter dan in de demo.

De sfeer in de game is on point, dat liet ik ook al naar voren komen in de preview. Hoe verder je in de game komt, hoe meer dit opvalt. Er zijn veel overgangen van vredige, schattige omgevingen naar gevaarlijke gebieden waar je op je hoede moet zijn. Die overgangen zijn niet alleen duidelijk zichtbaar, maar ook duidelijk voelbaar. Dit is voor mij echt enorm belangrijk voor een game zoals deze. Aangezien de game balanceert tussen een mooie omgeving en vredige sfeer, en het ernstige deel van het verhaal waar ook het gevaar zich laat zien. Een andere game waarin die transitie in de sfeer zo goed voelbaar is, is bijvoorbeeld Bramble: The Mountain King. Nu is deze game wel een stuk duisterder dan Brothers: A Tale of Two Sons, maar de overgangen zijn net zo duidelijk voelbaar, eigenlijk al voordat je echt verschil ziet in de omgeving. Je krijgt al een slecht voorgevoel, voordat de game echt de duistere kant op gaat.

Af en toe nog steeds lastig

In de demo viel mij nog weinig verschil op met het origineel op het gebied van gameplay. Het tegelijkertijd besturen van de twee broers is nog steeds best lastig op sommige stukken en je moet soms echt goed opletten dat je de juiste toetsen gebruikt. Dat vind ik persoonlijk wel jammer, want ze hadden dit deel van de gameplay wat makkelijker kunnen maken in de remake. Helaas is dat niet gebeurd. Wat me bij de demo nog niet zo opviel, maar nu wel meer, is dat de camera ook niet altijd heel goed meewerkt bij dit punt. Er zijn momenten in de game die makkelijker zijn als je het met één broer tegelijk doet en de ander dus even laat staan. Dat lijkt een eenvoudige oplossing, maar de camera zorgt er vaak voor dat de broer die blijft staan niet meer goed in beeld is. Hierdoor is het alleen maar lastiger om hem ook nog naar de overkant te krijgen.

Dat klinkt nu misschien best negatief, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel een charme van de game om uit te zoeken hoe je dit het beste aan kunt vliegen. Persoonlijk kon ik me er op sommige stukken wel aan ergeren, maar na een tijdje spelen heb je het wel beter onder de knie. Ik kan me ergens ook voorstellen dat het voor fans van het origineel bij de game hoort dat de besturing in het begin een beetje een struggle is. Het is immers ook iets dat Brothers: A tale of Two Sons redelijk uniek maakt. Als je kijkt naar andere games van deze ontwikkelaar, zoals A Way Out en It Takes Two, is dat een behoorlijk verschil. Het besturen van de personages was in deze games al een stuk eenvoudiger gemaakt. Maar aangezien dit de eerste game van zijn soort was voor de ontwikkelaar, heeft het ook wel iets dat de besturing wat lastiger is.

Ik weet al wat we moeten doen!

Een punt van kritiek dat ik regelmatig lees in reviews van de originele Brothers: A Tale of Two Sons, is dat de puzzels in de game wat te makkelijk en te eentonig zijn. Nu verwacht je natuurlijk ook niet de moeilijkheidsgraad van games zoals de We Were Here-serie in een game als deze, maar ik snap wel waar die kritiek vandaan komt. Als je de game vergelijkt met It Takes Two zie je dit namelijk ook. Dat dit bij het origineel zo was, is nog niet zo gek. Het was immers de eerste van zijn soort die werd gemaakt door de studio. Maar het is wel een puntje dat de ontwikkelaar aan had kunnen pakken in de remake. Naar mijn gevoel zijn de puzzels niet veel lastiger of afwisselender geworden dan in het origineel. Nu vind ik dat persoonlijk niet zo erg, aangezien het voor mij vooral om het verhaal gaat in een game zoals deze. Maar ik kan me voorstellen dat de fans die dit punt van kritiek al hadden bij het origineel, misschien teleurgesteld zijn dat het niet echt aangepakt is in de remake.

Voor de rest is het gevoel van samenwerking zeker wel even sterk aanwezig als bij It Takes Two. De meeste dingen die je doet in Brothers: A Tale of Two Sons, kun je letterlijk niet alleen. Dit element zat er in het origineel al goed in en het is er in de remake in blijven zitten. Aangezien de puzzels niet drastisch veranderd zijn, is het gevoel van samenwerking ook redelijk hetzelfde gebleven. Wat ik persoonlijk wel uniek vind aan deze game, is dat je hem in je eentje kunt spelen en alsnog het gevoel kunt hebben dat je samen met iemand anders speelt. Helaas is dat dus niet per se zo, dus als er iets fout ging, moest ik toch echt mezelf aankijken.