Wist je dat er zoiets bestaat als Disneyficatie? Het is de globale term die wordt gehangen aan de handeling van het mooier laten overkomen van iets of iemand dan het daadwerkelijk is, iets waar Walt Disney Studios al decennia heer en meester in is. Neem iets matigs tot doorsnee, gooi er een idyllisch grafisch stijltje overheen en doordrenk het met schattigheid en voilà, het is gedisneyficeerd. Bye Sweet Carole van Little Sewing Machine is daar ook een goed voorbeeld van, op meer dan één manier. Wil je weten hoe? Kom erbij, kom erbij, zet je zorgen maar opzij en check de Bye Sweet Carole review.
Laat ik voorop stellen dat Little Sewing Machine kudo's verdient voor de marketing van Bye Sweet Carole, want het is vooral de presentatie van de game die me deed overwegen om aan nog een project van de Remothered-bedenker Chris Darril te beginnen. Zo op het eerste oog is Bye Sweet Carole namelijk een game om je vinger bij af te likken wanneer zowel duistere verhaalvertelling als old school Disney animatiefilms een speciaal plekje in je enerzijds kleurrijke en anderzijds zwartgallige hart hebben. In Bye Sweet Carole worden we namelijk getrakteerd op een schitterende, met de hand getekende survival horror ervaring waarin we in de muiltjes van Lana treden, een relatief onopvallende jong weesmeisje wiens vriendin Carole wordt vermist. Gedurende Lana's zoektocht lijkt de enige aanwijzing te komen in de vorm van een brief, welke vanaf minuut één zorgt voor een hoop ergernis. In plaats van simpelweg dat stuk papier bemachtigen om daarna op een coherente manier het verhaal uiteen te zetten en de personages erin soepel uit te werken, laat Little Sewing Machine ons letterlijk eindeloos achter een papiertje aan rennen door de ogenschijnlijk tochtige hallen van weeshuis Bunny Hall, een bezigheid die louter onderbroken wordt door ergerlijke QTE's en hit-or-miss ontsnappingspogingen.
Lana's queeste wordt namelijk regelmatig gehinderd door een besnorde entiteit genaamd Kyn, wiens doel is om dominantie te vergaren in de magische wereld van Corolla - waar jij als Lana van tijd tot tijd ook in belandt - alsook in de echte wereld. Waarom precies blijft lang onduidelijk, alsook de reden waarom Kyn en zijn teerlingen jouw leven constant terroriseren. Little Sewing Machine laat die beweegredenen waarschijnlijk zeer bewust erg lang in het midden, al is het maar om de mysterie er zo lang mogelijk in te houden. En dat zou op zich nog niet zo heel erg zijn als die onwetendheid op een plezierige manier in stand werd gehouden, maar dat is helaas niet zo. Lana is namelijk verreweg de ongemakkelijkste Disney Princess die ik in tijden onder de knoppen heb gehad.
De besturing in Bye Sweet Carole is namelijk niet al te best en dat is iets waar geen enkele vorm van Disneyficatie verandering in kan brengen, ongeacht wie je bestuurt en in welke hoedanigheid. Voor de goede orde, Bye Sweet Carole is voornamelijk een 2D sidescrolling puzzle platformer met hier en daar wat combat elementen en in beide scenario's zijn het de controls die je harder in de weg zitten dan de puzzels zelf. Al speurend naar aanwijzingen en zoekend naar sleutelvoorwerpen wordt van de speler verwacht dat er af en toe geklauterd wordt en interactie wordt gezocht met voorwerpen - waarvoor je soms zelfs enkele tredes moet traplopen of langs een richel moet kruipen om er te geraken - en vrijwel elke actie die daaraan gelieerd is, frustreert. Los van Lana's loopsnelheid laat ze zich over het algemeen ontzettend onwennig besturen, iets wat alleen maar erger wordt zodra de situatie een vijandiger karakter krijgt.
Tijdens de regelmatig voorkomende vijandelijke confrontaties moet er namelijk ook nog eens worden gevlucht voor de dreiging. Middels aanzwellende dramatische muziek en bloeddoorlopen aderen op je scherm wordt de hint gegeven dat gevaar eminent is en dat het dus beter is om je te verbergen, waarbij de adem moet worden ingehouden om detectie te vermijden. Wat daarbij dus niet helpt is dat je amper sneller bent dan die vijand - waardoor je soms eindeloos moet rondrennen om een plek te vinden waarin je jezelf ongezien kunt verstoppen - en dat Lana de longcapaciteit van een dwergkonijn heeft. Langer dan vijf seconden de adem inhouden is al een dodelijke onderneming en dat zou nog niet zo'n ramp zijn wanneer de vijand niet eindeloos lang in de buurt zou blijven. Maar je raadt het al, dat doet deze dus met vlagen wel, al ben ik er zeker van dat dit een hardnekkige bug betreft. Vijanden hebben er namelijk een handje van om zich vast te lopen in hun traject, waardoor je in het ergste geval niet kunt komen waar je moet zijn zonder rake klappen op te lopen.
En ja, wanneer zulke zaken sterk hun invloed beginnen te hebben op de algehele ervaring die een game als Bye Sweet Carole levert, dan gaan we al snel van de regen in de drup. Dat parelmoeren Disney-laagje vervaagt dan behoorlijk vlot, waardoor andere matig uitgewerkte aspecten boven komen drijven. Dan begint het namelijk op te vallen dat de aandacht die men in de schitterend geanimeerde cutscenes heeft gestoken, op vrijwel elk ander vlak ontbreekt. Animaties worden veelvuldig gerecycled en gedurende in-game dialogen soms letterlijk in een eindeloze loop gezet, waardoor van lip synchronisatie helemaal geen sprake meer is. Ook gedurende een behoorlijk ver uitgerekte combat scène gaat het gebrek aan variatie in animaties behoorlijk snel de keel uithangen. Is dat game breaking? Nee. Maar het getuigt wel van enig gebrek aan toewijding op dat gebied. Het vormt toch weer een smet op het blazoen, welke met het uur vuiler dreigt te worden.
Dat de voice acting niet overal even goed uit de verf komt helpt ook niet bepaald mee. Hoe voice acting wordt ervaren is uiteraard erg meningsgevoelig, maar enkele personages in Bye Sweet Carole brengen hun monoloog in mijn opinie wel zo verschrikkelijk aangedikt dat ik het afbreuk vind doen aan de stemacteurs die juist wel overtuigend hun zinnen hebben weten in te spreken. Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat het vooral de personages zijn die het allemaal kindvriendelijk moeten houden die me tegenstaan, vooral omdat Bye Sweet Carole over het algemeen helemaal niet kindvriendelijk is door diens duistere horror insteek. Dus ja, het zal vooral die mismatch zijn die mij irriteerde. Dat, en de audiomix die het dan met regelmaat ook nog eens laat afweten is dan ook nog eens de speldenprik van het spinnewiel.
Afijn, is Bye Sweet Carole dan zo tergend slecht dat het je aandacht compleet niet verdient? Zo ver wil ik nu ook weer niet gaan. Little Sewing Machine heeft één ding waar het met Bye Sweet Carole heel veel goedmaakt en dat is de jaren '80 Disney esthetiek die vooral in de cutscenes tot hun recht komen. Maar aan louter cutscenes hebben we natuurlijk niks. Een game moet vooral leuk zijn om te spelen en daarvoor maakt de game gewoon net even te veel misstappen. Ongemakkelijke besturing, progressie limiterende bugs, nodeloze QTE's en een tegenvallende audiomix vergiftigen allemaal die zoete appel die Bye Sweet Carole had kunnen zijn. Het is dan ook te hopen dat Little Sewing Machine hiervoor een tegengif weet te ontwikkelen en deze middels een paar patches kan uitrollen.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Little Sewing Machine
Uitgever:
Maximum Entertainment
Release:
9 oktober 2025
Reviewscore:
Platforms:
