Call of Duty: Black Ops 7 review - Schiet alle kanten op

Call of Duty: Black Ops 7 ligt in de schappen en dit jaar is de concurrentie heftiger dan ooit. De Battlefield 6 review wist veel lof te ontvangen en ook Arc Raiders weet flink ogen te trekken. Activision heeft dus een flinke klus te klaren, maar komt gelukkig niet onbeslagen ten ijs. BLOPS 7 biedt namelijk de grootste Call of Duty-ervaring tot op heden. Maar is meer altijd beter? Afgaande op de user scores lijkt dat in ieder geval niet zo te zijn, al staan die weer in schril contrast met de cijfers van menig conculega. Tijd om mijn duit in het zakje te doen, we hebben de game namelijk uitvoerig kunnen spelen voor- en na de release. En mocht je de eindscore al hebben gespot, dit is een recensie met een eerlijk (doch vlijmscherp) randje. Sorry daarvoor, Activision. Hoe zit het nou echt met deze game? Welke elementen zijn goed, en welke zijn slecht? Dat lees je in deze Call of Duty: Black Ops 7 review voor PlayStation 5!

Black Ops 7 wuift singleplayer vaarwel

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, want een opvallende keuze in Call of Duty: Black Ops 7 is het volledig schrappen van de traditionele COD singleplayer. In plaats daarvan krijg je een online coöperatieve campaign voorgeschoteld. Het verhalende element (waar ik doorgaans wel van kan genieten) is dit keer ontworpen met squads van vier in gedachten. Iets dat overduidelijk merkbaar is.

Speel je liever solo, dan kan dat gelukkig wel, maar dan verdwijnen je teamgenoten volledig uit beeld. Je speelt dan letterlijk moederziel alleen, want de game vult je squad niet aan met AI-squadmates. En dat voelt vreemd, want bij de gedachte aan Black Ops denk ik direct aan scènes vol actie waarbij je kunt leunen op goed geschreven sidekicks. In dit deel loop je echter in je eentje rond in levels die duidelijk bedoeld zijn voor co-op. Apart, maar iets waar ik nog enigszins mee kan leven.

Er is echter een groter probleem: je moet constant online zijn. Dat welbekende pauzeknopje is dus volledig afwezig, en even pauzeren midden in een missie is er niet bij. No rest for the wicked, en al helemaal geen ruimte voor een bakkie pleur, want de campagne pauzeert niet en kickt je zelfs als je te lang inactief bent. Mega irritant, want hierdoor moet je de niet-skipbare filmpjes nogmaals bekijken (ja, technisch kan je ze skippen, maar dan staar je gewoon naar een laadscherm terwijl anderen de beelden zien).

Afijn, het is een keuze, en die keuze staat blijkbaar vast. Maar is de inhoud dan nog een beetje te pruimen? Helaas weet het verhaal amper te boeien. het plot is uiterst voorspelbaar en haalt elke mogelijke wending meteen onderuit, waardoor geen enkele twist of onthulling daadwerkelijk impact weet te maken. De verhaallijn is doorgaans niet het sterkste punt van Call of Duty, maar ook de setting en het narratief zijn dit keer teleurstellend ondermaats, zeker wanneer we deze naast de uitstekende singleplayer van Call of Duty: Black Ops 6 leggen. Alles is van mijlenver te zien aankomen, en zelfs de grote slechterik komt totaal niet uit de verf als geloofwaardige vijand.

Dit wordt enigszins gecompenseerd door een paar vermakelijke hallucinatiescènes en bossfights die op papier spectaculair ogen. Ik zeg op papier, want ook deze weten geen indruk te maken. De gevechten zijn simpel, bieden nauwelijks uitdaging en vergen vooral tijd. De hallucinaties dienen als plakkerig bindmiddel tussen losse missies, zonder duidelijke reden.

Frustrerend is bovendien dat de vijandelijke AI ondermaats presteert. Normaliter ploegen we door massa’s voetsoldaten, maar dit keer reageren ze traag of staan ze letterlijk aan de grond genageld. Je kunt probleemloos langs groepen vijanden rennen zonder dat ze je achtervolgen. Op zich prima, want het gebrek aan intelligentie zorgt er vooral voor dat je segmenten kunt cheesen en letterlijk stukken van levels kunt skippen (wat ik in dit geval als iets positiefs ervaar).

Dacht je dat ik klaar was met mijn klaagzang? Think again! Alsof dat nog niet genoeg is, kampt Black Ops 7 met de nodige technische issues. Tijdens mijn speelsessies ben ik meermaals uit een missie gegooid vanwege “connectieproblemen”. Daarnaast crashte de game ook nog eens meerdere keren, waardoor ik sommige delen vaker heb gezien dan ik had gewild. Zowel de designkeuzes als de performance maken de verhalende kant van Black Ops 7 tot één van de meest teleurstellende “singleplayer”-ervaringen binnen de reeks. Jammer, want de potentie is er wel degelijk in een dergelijke opzet.

Zombies keert terug naar zijn roots

De “singleplayer” stelt teleur, maar gelukkig scoort Black Ops 7: Zombies een stuk beter. De nieuwe map Ashes of the Damned is groot, gevarieerd en zit vol geheimen en easter eggs om te ontdekken. Het voelt bijna als een terugkeer naar de Zombies-glorie van Black Ops 2.

Niet alles word je hier hapklaar uitgelegd, maar dat is ergens het leuke aan de modus. Samen met squadmates puzzel je uit hoe je de Pack-a-Punch activeert, welke deuren het openen waard zijn en waar de beste verdedigingsposities zich bevinden. Het is een verslavende ontdekkingsreis die flink weet te bevredigen. Met de juiste loadout en, minstens zo belangrijk, de juiste teammates is het ouderwets genieten om hordes ondoden aan flarden te schieten terwijl je wave na wave ternauwernood weet te overleven.

Toch kent ook Zombies in BLOPS 7 zijn struikelblokken. Teamwork is cruciaal, maar de community maakt het je niet altijd makkelijk. In public matches merkte ik dat hooggerankte spelers vaak disconnecten zodra ze een low-level teamgenoot in de lobby zien. Niets nieuws, maar het resulteert in speedrunners die linea recta naar de volgende objective racen en anderen achterlaten.

Ol’ Tessie, de rammelende pick-uptruck die fungeert als “Wonder Vehicle”, gebruik je om door radioactieve zones te rijden. Nu ben ik niet de traagste speler, maar ik heb meerdere keren meegemaakt dat een ongeduldige teammate meteen in Ol’ Tessie sprong en ervandoor ging, waardoor de rest van het team te voet door dodelijke gebieden moest ploeteren. Zulke momenten halen de flow eruit en ontmoedigen nieuwkomers om de modus een eerlijke kans te geven. Slimmere matchmaking (bijvoorbeeld een solo/privéoptie of level-filter) had dit kunnen beperken. Maak je dit soort situaties mee, probeer het gewoon opnieuw. De Zombies-modus in Black Ops 7 is namelijk absoluut de moeite waard.

Los van de main mode biedt Zombies ook nog genoeg extra’s. Zo is er een intense Survival-modus waarin de moeilijkheidsgraad steeds verder oploopt. En als luchtig tussendoortje is er Black Ops Arcade 4, een top-down arcadeshooter. Met power-ups en tijdelijke switches naar first-person biedt dat een fijne afwisseling voor de casual speler. Al met al is Zombies één van de sterkste onderdelen van BLOPS 7.

Black Ops 7 Endgame toont potentie

Heb je eindelijk de hersenloze co-op-story uitgespeeld, dan gaat er letterlijk een wereld voor je open. Call of Duty: Black Ops 7 Endgame is misschien wel de meest ambitieuze nieuwigheid in deze (zoals je al hebt kunnen lezen) tjokvolle game. Deze modus fungeert als een soort open-wereld-epiloog met een nieuw verhaaltje dat lichtjes voortborduurt op de story modus, maar dan in een extraction shooter jasje.

In Endgame word je gedropt op een enorme sandbox-map (het futuristische Avalon) waarin je vrij rondloopt, kleine opdrachten uitvoert en geleidelijk aan je combat rating en uitrusting opbouwt. Het doel is uiteindelijk om sterker worden en een snoeiharde eindmissie te voltooien. De match is echter beperkt in tijd, dus je moet regelmatig exfiltreren. Lukt dat, dan neem je voortgang, wapens, perks en killstreaks mee naar de volgende sessie. Lukt dat echter niet, dan verlies je letterlijk alles.

Op papier een supertoffe modus, en eerlijk is eerlijk; de eerste uren zijn best vermakelijk. Het is tof om met je squad door een gigantische map te zwerven, sidequests te klaren, bases te clearen en Guild-gespuis te verslaan. Je werkt samen toe naar een einddoel, iets wat ik miste in de campaign.

Maar helaas duiken ook hier de bekende zwaktes op. De AI is oliedom; net als in de story kun je veel confrontaties ontwijken of zelfs exploits gebruiken om objectives automatisch te voltooien. Avalon is opgedeeld in vier zones die qua moeilijkheid flink opschalen. Heb je een combat rating van 10, dan kun je beter in zone 1 of 2 blijven hangen; zones 3 en 4 zijn dan namelijk veel te hoog gegrepen. Niet omdat vijanden slim worden, maar omdat ze simpelweg kogelsponzen zijn, en dat gaat snel vervelen.

Dat laatste kennen we van games als Destiny, maar in het geval van BLOPS werkt de scaling minder goed. Zit jij op level 12 terwijl je teamgenoot 35 is, dan ben je zwaar underleveled en loop je vooral achter de grote jongens aan, terwijl jouw kogels bijna van de vijand afstuiteren. Daarbovenop komen er ook hier serverissues om de hoek kijken. Zo ben ik meermaals uit de server gegooid, waardoor ik geen exfil kon doen en dus al mijn progressie verloor. Op level 11 is dat nog te overzien, maar na uren ploeteren 35 levels kwijtraken? Dat is ronduit frustrerend.

Vertrouwde actie in BLOPS 7 multiplayer

Gelukkig voelt de klassieke multiplayer in Call of Duty: Black Ops 7 als thuiskomen. Treyarch heeft opnieuw gekozen voor het vertrouwde drie lane-schema in de mapdesigns. De maps zijn overzichtelijk, compact en tactisch sterk opgebouwd. Verwacht geen ingewikkelde doolhoven, maar juist dynamische potjes waarin rushers en strategen elkaar goed in balans houden.

Op de gunplay heb ik werkelijk niets aan te merken. Wapens voelen strak, het perksysteem werkt prima, de attachments doen wat ze moeten doen en loadouts zijn snel aan te passen. De time-to-kill is aan de korte kant, maar niet buitensporig. Spawn killing komt af en toe voor (vooral op kleinere maps), maar zelden storend. Wel heb ik meermaals gezien dat mijn custom filters voor matchsetups omgekeerd werden. Vervelend, maar letterlijk een handeling van een aantal seconden. De UI is dan ook iets intuitiever geworden ten opzichte van voorgangers. Alle modi zijn gescheiden, matches zijn snel op te starten en je bent zo waar je moet zijn.

Alhoewel het allemaal oud en vertrouwd klinkt, is er wel iets aangepast binnen de multiplayer tak. Black Ops 7 experimenteert namelijk met een meer relaxede skill-based matchmaking. De standaard playlists houden minder rekening met individuele vaardigheden, waardoor je zowel zwakkere als sterkere tegenstanders kunt aantreffen in eenzelfde pot. Dat zorgt soms voor scheve matches, maar lobbies vullen wel veel sneller, wat bij mij zorgt voor een pluspunt in het boekje.

Tellen we alles bij elkaar op, dan treffen we onderaan de streep een prima score wat betreft de traditionele multiplayer in BLOPS 7. Het is simpelweg ouderwets genieten. Deze variant biedt nog altijd die snelle shooter vol adrenaline, chaos en explosies. Koop jij COD vooral voor de multiplayer, dan zit je hier goed.