Clair Obscur: Expedition 33 review - Bijzonder aangenaam

Noem het simpel, maar ik ben een sucker voor grafische vormgeving en unieke werelden. Een game moet natuurlijk goed spelen, maar het oog wil ook wat. Reden genoeg voor mij om interesse te tonen in Clair Obscur: Expedition 33, een game afkomstig van de kersverse ontwikkelaar Sandfall Interactive. Clair Obscur: Expedition 33 is een plaatje om naar te kijken, biedt interessante mechanics en een aantrekkelijke wereld om te ontdekken. Maar is het niet iets te ambitieus voor een eerste game? Gameliner zoekt het uit in de Clair Obscur: Expedition 33 review!

Bonjour, Nevron!

We bevinden ons in New Lumiere, een rustiek stadje met een bijzonder jonge bevolking. Gustave, een man met een mechanische arm, is nogal depri. Dit is namelijk de dag dat hij afscheid neemt van zijn ex-vriendin op wie hij nog stiekem een oogje heeft. Niet omdat ze lekker gaat backpacken, maar omdat ze uit bestaan wordt gewist door de Gommage, een jaarlijks evenement waarbij “The Paintress” een getalletje op een toren tekent. ‘Boeien’, hoor ik je denken, maar het is nogal een evenement. Ieder jaar gaat het getal omlaag, dat betekent dat de huidige 34 wordt vervangen door een 33. Iedereen die ouder dan 33 is, stopt met bestaan en wordt letterlijk van de aardbodem geveegd. Reden genoeg voor New Lumiere om een jaarlijkse expeditie naar de andere kant van de zee te beginnen, een expeditie veelal gevuld met leden die de leeftijd van dat bepaalde jaar hebben. Zo ook Gustave, Lune, Scielle en Gustaves zestienjarige adoptiedochter Maelle. Het doel is uiteraard om de mysterieuze Paintress te vermoorden, dat zou immers de Gommage moeten stoppen, maar zo makkelijk is dat nog niet. Direct bij aankomst op het andere continent wordt de expeditie aangevallen en versplintert de groep.

Plots is Gustave aangewezen op zichzelf, zijn mechanische arm en zijn deprimerende gedachten. Gustave is echter niet echt alleen; het continent wemelt namelijk van de creaties van de Paintress, genaamd Nevrons. Deze komen in allerlei – haast Call of Cthulhu-achtige – vormen. Deze Nevrons bestrijden we in een vrij intense turn-based-combat-setting, waarbij deze dan weer haast Souls-like karakteristieken aanneemt. Je dient Nevrons te pareren of te ontwijken, maar dat lukt enkel wanneer je diens patronen doorkrijgt. En dat is nogal een klus, want er is een berglading aan Nevrons, variërend van kinderlijk eenvoudig tot monsterlijk complex. Leer je echter die patronen niet uit je hoofd en vul je de diverse “Tints” (healing, revive en AP) niet bij bij een van de expeditievlaggen, dan ga je het oprecht zwaar krijgen. Uiteraard ben jij ook een force om rekening mee te houden. Naarmate je sterker wordt, ontgrendel je nieuwe skills, verkrijg je sterkere wapens en verdien je meer “ability points”. De gevechten zitten daarnaast vol met quick-time-events. Normaliter bijzonder irritant, maar in dit geval waardeer ik het wel. Weet je een event perfect te timen, dan richt je critical damage aan of zorg je er bijvoorbeeld voor dat de aanval niet backfired. Overigens bestaan deze QTE’s hoofdzakelijk uit op het kruisje drukken, maar het houdt je in het gevecht.

Blijft intrigeren

Clair Obscur: Expedition 33 kent een duister verhaal, grimmige wereld en serieuze onderwerpen. Niet per se mijn kopje thee, maar ik moet toegeven dat Clair Obscur: Expedition 33 een prachtig plaatje weet te schilderen. Als de game het enkel moest hebben van zijn lineaire paden, constante gevechten en relatief eenvoudige upgradetree, was ik er snel op uitgekeken geweest. Clair Obscur: Expedition 33 blijft echter continu nieuwe elementen introduceren, waarbij je na een uur of twintig nog steeds op nieuwe mechanics, additionele party members en interessante side stories stuit. De initiële trailers vermeldden vooral veel over de combat en de omgevingen, maar er is veel meer om te ontdekken. Ja, de werelden zelf zijn rechtlijnig met her en der een aftakking en ja, de gevechten zijn op een gegeven moment meer van hetzelfde, maar tussendoor krijg je tijd om een world map te verkennen, optionele locaties te ontdekken en geheimen van eerdere expedities te ontrafelen. Daarnaast krijg je ook een bijzonder interessant verhaal voorgeschoteld, dat reden genoeg geeft om door te blijven spelen.

Het sterkste element van Clair Obscur: Expedition 33 is echter de stijl. Ja, de wereld kent een ijs-, jungle-, urban- en woestijngebied, maar de manier waarop Sandfall deze gebieden neerzet, is simpelweg subliem te noemen. Vergezichten zijn oprecht als een schilderij, de twist van iedere wereld is uniek en de volledig gevoicede cast levert uitstekend werk. Daarnaast zijn de Nevrons prachtig vormgegeven en in groten getale aanwezig, wat je continu doet afvragen wat voor apart figuur er nu weer om de volgende hoek schuilt. Het verkennen van die hoekjes loont daarnaast ook nog eens; Expedition 33 is namelijk bezaaid met optionele verzamelobjecten. Denk daarbij aan Chroma (de valuta die je kunt inwisselen bij handelaren), nieuwe outfits, haarstijlen en Pictos. Deze Pictos dienen als een soort perks, waarvan je er drie per personage kunt uitrusten voor een bepaalde buff, extra aanval of modifier.

Wil te veel, doet te veel

Lovende recensie over Clair Obscur: Expedition 33 of niet? Ja, ik ben bijzonder positief over deze prachtige game, maar toch moet ik een paar kritische noten plaatsen. Clair Obscur: Expedition 33 wil namelijk veel, erg veel. Ieder personage heeft bijvoorbeeld een eigen battle mechanic. Nu is dat niet bijzonder erg als ze lichtelijk van elkaar afwijken, maar hier is ieder personage letterlijk compleet anders. Lune dient bijvoorbeeld met magic “Stains” aan te maken. Deze stains komen in allerlei elementen die je weer kunt absorberen om zo een bepaalde aanval sterker te maken. Maelle wisselt continu van stance, die haar stats compleet veranderen. Scielle doet iets met dark- en sun-elementen die haar weer krachtiger maken en Mokomo kan letterlijk in Nevrons veranderen; draai aan een wiel en de ene Nevron-aanval wordt krachtiger. Het is bijna onmogelijk om allemaal onder de knie te krijgen en simpelweg net iets te ambitieus.

Ook dat hele Pictos-systeem is onoverzichtelijk. Halverwege de game snapte ik namelijk eindelijk wat zogeheten “Lumina Points” deden die ik continu investeerde. Hiermee kun je namelijk gemeesterde Pictos equipen zonder een perk op te slokken. Dat gaat weer via een menuutje buiten de originele Pictos om. Het is op momenten allemaal zó onduidelijk, dat het overzicht compleet zoekraakt. Over zoekraken gesproken: in de Overworld valt veel te ontdekken, maar de camera is zó ver uitgezoomd dat je collectibles vrijwel niet kunt zien van een afstandje. Zeker wanneer je toegang tot Esquie krijgt, waarmee je veel sneller door de wereld kunt navigeren. Zonde, want zoals gezegd: ieder hoekje en gaatje bevat wel iets om te vinden.