Dead Reset review - Helaas niet voor herhaling vatbaar

Het Full Motion Video genre is er één met een discutabele reputatie. In veel gevallen spat de lachwekkende hoogte van het budget - als deze er al is - er behoorlijk vanaf en van goed acteerwerk moet men het vaak ook niet hebben. FMV games worden dan ook vaak in één adem met de woorden 'pulp', 'B-film' en 'camp' genoemd en daarmee dus ook een merendeel van Wales Interactive's repertoire. Met Dead Reset hebben we wederom te maken met een FMV aanvulling waarvan het budget overduidelijk niet bijzonder hoog is, maar de demo was toch zo slecht nog niet, zoals ik in de Dead Reset preview al aankaartte. Maar ook daarin was het optimisme nog voorzichtig en de vraag of ontwikkelaar Dark Rift Horror de spanningsboog strak gespannen kon blijven houden, vormde toch wel het grootste vraagteken. Nu ik de volledige versie van Dead Reset meerdere keren heb doorlopen, is het antwoord daarop unaniem.

Een diepgaande herhalingsoefening

Mocht je de preview gemist hebben of pas sinds kort interesse hebben in Dead Reset, laat me je dan in het kort vertellen waar Wales Interactive deze keer het FMV imago probeert te redden. Dead Reset draait geheel om de shitzooi waar chirurg Cole Mason in beland is en waar hij ogenschijnlijk eindeloos doorheen moet. Cole wordt namelijk in een onderzeese faciliteit gedwongen om een spoedoperatie uit te voeren op een jongedame. Snel blijkt dat het verre van een routineklus wordt, gezien Cole de taak krijgt om een kwaadaardig creatuur uit de onderbuik van die jongedame te verwijderen. Weigeren heeft weinig zin, gezien dat resulteert in een acute loodvergiftiging die in de vorm van een kogel wordt toegediend. Je zou dan zeggen dat het 'game over' is, zij het niet dat Cole na het uitblazen van zijn laatste adem om onverklaarbare redenen gewoon weer wakker wordt om het nog een keer te proberen. Oftewel, Cole zit in een death loop.

Dit levert in theorie interessante opties op. Nu je weet dat je eigenlijk zo goed als onsterfelijk bent, kun je wat liberaler worden met je keuzes. Zo kun je bijvoorbeeld iets meer risico nemen en kansen benutten om de dodelijke operatiedans te ontspringen, zij het niet dat Dead Reset dan weer een andere vernuftige manier vindt om je aan je eind te helpen. Dat je naderhand weer opstaat om het nog eens te proberen, nodigt dan ook enigszins uit om deze mechanic te exploiteren. Ergens is het interessant om te zien hoe diep die rabbit hole gaat. Uiteindelijk blijkt dat die niet zo diep is als je zou willen en na het voltooien van de game en het bereiken van "1 of 4 endings", krijg je dan ook de bevestiging dat de gelaagdheid vrij minimaal is en we niet echt spreken van branching, maar eerder van een Alabama family tree.

Weinig keuzestress

Toch hoeft dat niet direct te betekenen dat Dead Reset direct ten dode opgeschreven is. Het mag dan misschien de herspeelbaarheid van de game ietwat beïnvloeden, maar als je eerste speelsessie helemaal het einde is, dan kun je alsnog spreken van een geslaagd experiment. Zonder te zeggen dat Dead Reset totaal ruk is, kan ik eerlijkheidshalve ook niet zeggen dat we hier te maken hebben met een kanjer van een game. Dat we niet van doen hebben met een miljoenenbudget en dat dit merkbaar is, dat is nog niet het ergste. Dat de game in het eerste hoofdstuk al behoorlijk wat voorbeelden van onlogische plotkeuzes toont, dat valt ook door de vingers te zien. Maar dat een game - die nota bene als gimmick heeft dat gemaakte keuzes enigszins ongedaan kunnen worden gemaakt om het plot een andere wending te geven - aan het einde van de rit behoorlijk scripted uitpakt, dat is dan weer wel ontzettend teleurstellend.

Want even voor de duidelijkheid, ik heb Dead Reset dus minstens vier keer uitgespeeld. Niet omdat ik dat per se wilde, maar om te zien wat ik allemaal anders moest doen om die vier verschillende eindes te bereiken. Na vier playthroughs bleek dat het uiteindelijk allemaal neerkwam op een handvol keuzes die uiteindelijk bepaalde of één specifiek personage blijft leven en wat er aan het einde van de rit van Cole Mason terechtkomt. De rest van het script is niet te sturen en wat je ook kiest tijdens die ogenschijnlijke 'choices matter' scenario's, de uitkomst ervan is eigenlijk al door Dark Rift bepaald. En daarmee haalt de ontwikkelaar wel behoorlijk de sjeu uit de game, vooral omdat deze verhalende bottleneck zich al vrij vlot manifesteert. Hiermee creëert de game een scenario waarin je niet zo heel veel meer geeft om de keuzes die men je aanbiedt. Wat je ook kiest, het gaat toch al een scripted kant op.

Doodzonde

En dat is jammer, want het is ook duidelijk dat de acteurs over het algemeen behoorlijk hun best doen om de onderlinge relaties op de proef te stellen. Vooral de drie kernfiguren in Cole's queeste - Lindsey Crane als de sympathieke Fearne, Dennis Rasaq als de triggerhappy en altijd chagrijnige guard Slade, en Andrina Carroll in de rol van onbetrouwbare en manipulatieve wetenschapper Magson - doen overduidelijk hun best om een vooroordeel rondom hun personage te creëren en daarmee dus ook de plot twists te beïnvloeden. En nee, het is niet zo dat ze op de nominatie komen te staan voor een Academy Award, maar effectief in het serveren van vertrouwensdilemma's zijn ze absoluut. Maar goed, ook hier geldt dus dat het gebrek aan echt vergaande consequenties de acteerprestaties enigszins ondermijnen.

In mijn geval kwam de compenserende kwaliteit van Dead Reset pas om de hoek na speelsessie drie, waarbij een keuze in het slotakkoord van de game een end scene triggerde die dan wel weer wat waardering bij me opriep. Omwille van spoilers zal ik niet zeggen wat die keuze was en waarin die resulteerde, maar het leverde wel een scene op waarvan ik had gewenst dat Dark Rift er meer mee had gedaan. Een scene tussen Cole en zijn gedoodverfde nemesis - het volgroeide exemplaar van het mismaakte schepsel dat hij ter wereld bracht met een gedwongen incisie - en een scene waarvan ik achteraf had verwacht dat Dead Reset er gedurende de game meer nadruk op zou leggen. Want als het plot één ding insinueert, dan is het wel dat het een gevalletje 'Cole versus The Thing' wordt, maar uiteindelijk vallen de scenario's waarin je oog in 'iets wat op een oog moet lijken' komt te staan met je gemuteerde tegenstander op een hand te tellen.