Review: Destiny: Rise of Iron PlayStation 4

Destiny, de game waar velen al lang op zaten te wachten en waar iedereen de komende jaren volgens Activision en Bungie mee vooruit zou moeten kunnen, ligt eindelijk in de winkelrekken. De game die zich eerder moeilijk liet omschrijven, blijkt eenvoudiger in elkaar te steken dan verwacht. Minder groot, minder episch en minder vernieuwend dan we allen hoopten, maar toch een aanstekelijke game die ik keer op keer wil blijven spelen. Dat vraagt uiteraard om een heldere verklaring.

Noodlot

Nu Destiny zich eindelijk in mijn eigen handen en, belangrijker nog, in de gleuf van mijn PlayStation 4 heeft gedrongen, kan ik de game eindelijk met enige zekerheid omschrijven. Destiny is een kruising tussen een kleinschalige MMORPG en een vrij simpele shooter. Het is niet zo dat je met duizenden mensen in de wereld rondloopt, vaker gaat het om tientallen mensen. Voordat je echter in de wereld duikt, kun je kiezen uit drie klassen: Titan, Hunter en Warlock. Deze drie klassen hebben allen andere abilities, maar verschillen niet zoveel van elkaar dat ze vragen om drie afzonderlijke playthroughs. Vervolgens kun je jouw Guardian, want zo wordt je de gehele game genoemd, aankleden met wat verschillende kapsels, tattoos en kleurtjes. De customizationopties zijn helaas zeer gelimiteerd, maar uiteindelijk zal je karakter door je uitgebreide uitrusting toch maar zelden echt zichtbaar zijn, dus dat valt goed te praten.

Na een korte intro stap je daadwerkelijk de wereld van Destiny in. De eerste stappen worden gezet op onze eigen Aarde, zij het een flink aantal jaren in de toekomst, maar later worden ook verschillende andere planeten aangedaan. Al snel kom je erachter dat het verhaal geen reden is om Destiny te spelen. De enige memorabele Npc is Ghost, een klein robotje dat continu aan je zijde zal zijn. De robot doet verdacht veel denken aan diens soortgenoot uit een niet nader te noemen game met portalen en wordt van een stem voorzien door geliefd acteur Peter Dinklage, die de robot door het zwakke script helaas geen ziel mee kan geven. Uiteraard is het de bedoeling om het melkwegstelsel te redden en ach, laten we dat dan ook maar doen in het geringe aantal uur, een twintigtal, dat je hiervoor nodig hebt.

Destiny's feel

Destiny draait niet om het verhaal, maar om de gameplay. Aan de shootergameplay die de game biedt, moest ik in eerst instantie even wennen. Wapens voelen zwaar en kennen in veel gevallen een heftige terugslag, waardoor de shootergameplay meer te vergelijken is met Battlefield dan met Call of Duty. Maar laten we eerlijk zijn, de games die ten grondslag liggen aan Destiny, zijn natuurlijk de Halo-games. Dat merk je aan alles. De vijanden, de voertuigen en zelfs de Needler is in een vernieuwde vorm in Destiny te vinden.

Na een aantal uur was ik gewend aan de feel van Destiny en bewoog ik mij met souplesse door de groepen vijanden. Dit deed ik voornamelijk in de Story missions, waar er vijf van te vinden zijn op iedere planeet. Deze missies komen eigenlijk altijd op hetzelfde neer: begeef je van punt A naar punt B, laat Ghost iets analyseren of hacken, verdedig ondertussen tegen hordes vijanden, en begin weer opnieuw. Wat dat betreft stelt Destiny ietwat teleur. Variatie of vernieuwing in gameplaymechanieken zul je in deze game dan ook niet vinden. Wel kun je de verhaalmissies afwisselen met Patrol missies of Strike missies. Kies je voor Patrol, dan kun je je vrij over een planeet begeven op zoek naar verschillende kleinere missies en groepjes vijanden. Deze missies komen echter altijd neer op fetch-like opdrachten, zoals vermoord tien van dit soort vijanden of verzamel tien van dat soort voorwerpen. De illusie van vrijheid die je in deze gebieden hebt, lijkt in eerste instantie aardig, maar de open wereld voelt vooral leeg aan.

Strijken

De Strike missies doen het wat dat betreft beter. Dit zijn missies die je altijd met zijn drieën doet, waardoor de moeilijkheidsgraad een tikkie omhoog wordt geschroefd. Deze missies bestaan uit verschillende gevechten met in veel gevallen enorme eindbazen, waardoor teamwork echt een vereiste is. Bovendien kunnen deze missies wel een half uur of langer duren, afhangend van het level van jou en je teamgenoten. Het voornaamste doel van deze missies, is om betere loot, meer XP en andere resources te vergaren. Levelen, loot verzamelen en uitrusting (ver)kopen zijn de elementen die Destiny dat extra RPG-sausje geven, wat ik persoonlijk een van de sterkere punten van de game vindt.

Met iedere scheet die je laat in de game, verdien je XP. Ieder level dat je stijgt, wordt in-game gevierd met een extra ability of uitbreiding op een bestaande. Hierdoor wil je zo snel mogelijk naar het volgende level, om de geringe verschillen in gameplay zelf te ervaren. Loot vergaar je daarentegen minder snel dan je gewend bent, mocht je games als Borderlands (2) en Diablo (III) fanatiek spelen. Waar de loot daar in trosjes valt op te rapen, is de loot in Destiny vrij schaars. De grote 'maar' die hieraan kleeft, is dat als je dan iets vindt, het vaak ook daadwerkelijk een upgrade is. Zo niet, dan zet je het item net zo gemakkelijk weer om in de currency die in Destiny wordt gebruikt en koop je bij een handelaar alsnog een beter item. Bovendien lijkt het aantal items dat je vindt met de levels toe te nemen, waardoor de game de speler na een aantal uur aanzienlijk beter beloond dan in het begin.

Destiny's child

Hetgeen Destiny uitstekend doet, is een ervaring bieden voor meerdere spelers die elkaar ook daadwerkelijk kennen en allen op hetzelfde platform spelen. Drie lijkt het magische getal te zijn in Destiny, want naast het drietal klassen waaruit men in de game kan kiezen, is drie in de meeste gevallen het maximum aantal spelers dat samen in een zogenaamd Fireteam kan zitten. Waar er bij Strike missies automatisch naar overige spelers wordt gezocht in het geval dat de speler alleen is, moet men bij andere missies daadwerkelijk op zoek naar medespelers. Mocht je deze medespelers in je vriendenlijst kunnen vinden, dan speel je binnen mum van tijd samen, maar mocht je op zoek zijn naar willekeurige spelers van ongeveer hetzelfde niveau, dan maakt de game het je onnodig moeilijk. Hoewel je veel andere spelers in de wereld ziet lopen, komt er een omslachtig systeem kijken bij het uitnodigen voor of joinen van een Fireteam. Laten we het erop houden dat het sowieso fijner is om met je vrienden te spelen.

Wanneer je met vrienden speelt, is de game aanzienlijk leuker. Alle soorten missies zijn prima te doen met zijn allen, zeker als iedereen een andere klasse speelt. Nadeel van Destiny is wel, dat alle spelers van een soortgelijk niveau, en dus level, moeten zijn, om de game leuk te houden. Is er iemand te goed, dan zullen de andere twee het zwaar te verduren krijgen. Een andere keuze die je kunt maken, is om het tegen elkaar op te nemen in de multiplayermodus van Destiny. Deze wordt de Crucible genoemd en biedt eigenlijk weinig nieuws als het gaat om modi. Naar mijn mening is Destiny een game die je met en niet tegen elkaar wilt spelen, maar de multiplayermodus zit op zich niet slecht in elkaar. Toffe maps en je eigen wapens vormen hier het toneel. Bovendien worden veel stats gelijk getrokken, zodat spelers van een hoger level niet al te veel in het voordeel zijn. Voor de afwisseling en voor het snelle levelen een leuke modus, maar een die ik in de toekomst niet vaak meer ga aanraken. Overigens hoor ik van andere spelers zeer positieve signalen, dus het ligt waarschijnlijk volledig aan de soort speler die je bent.

Des te niet

Oké, Oké, aardig wat verschillende dingen te doen in Destiny, maar waarom is dit dan niet per definitie de game van de toekomst? Dat ligt aan meerdere dingen, waarvan de hype de voornaamste reden is. Destiny laat op de belangrijkste punten steekjes vallen, waardoor dit een goede game is geworden, maar absoluut geen topper. Neem bijvoorbeeld de laadtijden, waar Justin en ik het in onze Preview vanaf de gamescom ook al over hadden. Deze duren veel te lang, zeker met het oog op de zogenaamde next-generation consoles. Ze halen je uit de game en zorgen ervoor dat Destiny een game wordt waar je echt een avondje voor moet uittrekken. Daarnaast zijn de menu's verre van intuïtief. De cursor, die nogal doet denken aan een muis, werkt vreemd en vergt te veel uren van gewenning. Hetzelfde geldt voor het feit dat je knoppen soms ontzettend lang ingedrukt moet houden om een actie te doen, terwijl een simpele druk op de knop hetzelfde resultaat had kunnen hebben.

Gelukkig oogt Destiny, zowel de grote open gebieden als de beangstigende corridors, niet onaardig. Vooral de verschillen tussen de planeten zijn prijzenswaardig. Ook vijanden verschillen, maar al snel merk je dat dit een oppervlakkig verschil is. Vaak gaat het om dezelfde vijanden in een ander jasje. Qua audio doet Destiny het ook niet verkeerd. Naast krachtige wapengeluiden is er weer sfeervolle muziek aanwezig, al blijven de deuntjes minder lang hangen dan bij de eerdere games van Bungie het geval was. Ben je Destiny een tijdje aan het spelen met vrienden, dan is het lastig om de game weg te leggen. Destiny doet dus wel degelijk iets goed, al is dit aanzienlijk minder dan we hadden gehoopt.