Dispatch review - De indirecte terugkeer van Telltale

Niet elke ontwikkelaar durft het aan om een game op te delen in episodes en vervolgens de spelers te laten wachten op nieuwe afleveringen. We kennen dit fenomeen van Telltale en het zijn dan ook The Walking Dead-games die de reputatie van episodische releases bij games wat aan het wankelen hebben gezet. Op een gegeven moment moest je geen weken meer wachten, maar zelfs maanden. Een fout die met Dispatch niet werd gemaakt, aangezien we twee episodes per week kregen. Het is niet heel moeilijk te achterhalen waarom AdHoc Studio het aandurfde, want enkele veteranen van Telltale zijn onderdeel van de studio. Ze zijn dus bekend met het opdelen van een game, het aanbieden van keuzes en het neerzetten van een sterk verhaal. Ondertussen is het eerste seizoen van Dispatch volledig te spelen en daarom dook ik wederom in mijn rol als Dispatcher en held.

Iedereen heeft een kans nodig

In mijn preview van Dispatch heb ik het begin van het verhaal al toegelicht, maar ik zal een korte samenvatting geven. Robert Robertson zet al jaren de familietraditie voort door als Mecha Man Los Angeles veilig te houden. Hoewel hij zelf geen superkrachten heeft, is dat ook niet nodig met zo’n Mecha-suit. Het beschermt hem niet tegen valstrikken of verkeerde beslissingen, want in het begin van het verhaal gaat het volledig mis. Robert wil nog steeds wraak voor de dood van zijn vader en zit daardoor achter de schurk Shroud aan. Die weet de overhand te krijgen door een slimme valstrik neer te zetten en daardoor stort Robert als Mecha Man naar beneden. Iedereen heeft kunnen zien hoe Mecha Man wederom werd verslagen en van de Mecha-suit is niets meer over. Zoals Robert zelf al mooi aangeeft, wordt een held niet gedefinieerd door zijn superkrachten. Zijn pogingen om mensen te beschermen is opgemerkt door het Superhero Dispatch Network, waardoor hij als Dispatcher wordt gerekruteerd. Terwijl de medewerkers daar proberen om Mecha Man weer terug te brengen, moet Robert ervoor zorgen dat het Z-team beter gaat presteren. Het Z-team begint niets voor niets met de letter Z, want dit zijn slechteriken die het licht hebben gezien en zich hebben aangemeld bij het Superhero Dispatch Network. Begrippen als samenwerken, luisteren, orders opvolgen en professionaliteit staan niet in hun woordenboek.

Het plot van het verhaal is simpel, maar gedurende de acht afleveringen wordt dit goed uitgewerkt. Het draait niet alleen om Robert, maar ook om de helden van het Z-team. Iedereen verdient een tweede kans en soms heb je iemand nodig die in je gelooft, voordat je daar zelf aan toe bent. Een groot gedeelte van de dialogen is goed geschreven en sommige zinnen kun je zo als een quote op een mok zetten. Het zorgt ervoor dat je in het verhaal wordt gezogen en al snel een favoriet personage hebt. En toch begon ik me op een gegeven moment af te vragen of al het gevloek en de seksueel getinte grappen echt nodig waren. Ik ben absoluut niet onschuldig, want de scheldwoorden rollen vaak genoeg over mijn lippen en het woord fuck past grammaticaal gezien overal in een zin, maar het is soms net te veel. Voor mij voelde het op momenten in ieder geval overdreven en onnodig aan. Los daarvan is de kwaliteit van de cutscenes en animaties hoogstaand. Cinematisch kun je de scènes ook noemen, want de camerahoeken zijn fantastisch uitgekozen. Met een game die is opgedeeld in meerdere afleveringen, is er altijd de logische angst dat de kwaliteit niet wordt doorgetrokken naar de laatste aflevering. Door de opbouw van Dispatch is dit niet het geval en zitten er ook geen vervelende of slechte secties tussen.

Stuur de helden erop uit

Dispatch is een game en een show ineen en daardoor bestaat de gameplay uit het maken van keuzes en het erop uitsturen van de helden. Het eerste gedeelte heeft weg van de oude bekende Telltale-games. Je moet daarom de keuzes niet vergelijken met een game zoals Detroit: Become Human. Daar zorgde elke keuze die je maakte voor een compleet andere scène en daardoor kon je veel paden bewandelen. Bij Dispatch vallen de keuzes eigenlijk wat tegen. Een groot gedeelte van het verhaal staat namelijk vast en daardoor zullen bepaalde gebeurtenissen gewoon plaatsvinden. De keuzes die je maakt hebben voornamelijk impact op  een stukje dialoog, de relatie met het team, de romantische keuze en het einde. Het is genoeg om je een gevoel van sturing en keuze te geven en je kunt de game gerust twee keer spelen.

Ik vind het echter zonde dat bepaalde keuzes niet wat meer impact hebben. Zo vraagt Phenomaman of je samen met hem en Blonde Brazer naar een restaurant wil, maar dit kapt Blonde Brazer altijd af. En Invisigal gaat bij bepaalde gebeurtenissen altijd het boekje te buiten, ongeacht wat je doet. De game levert goed werk af, maar ik blijf het gevoel hebben dat ze net wat meer verschillende scènes hadden kunnen maken. Nu moeten we ook niet vergeten dat dit de eerste game is van AdHoc Studio. Ze hebben ook niet gelogen, want je kunt keuzes maken en daardoor een rol spelen in het verhaal. Hoe je het ook wendt of keert, je wordt nu eenmaal in dat verhaal gezogen.

Helden op sokken

Een van de keuzes waar je dus impact op hebt, is het romantische aspect. De ontwikkelaars hebben ervoor gekozen om dit gedeelte zeer duidelijk te maken. Al vanaf de eerste ontmoeting is het duidelijk dat Invisigal en Blonde Brazer de kleding van Robert willen uittrekken. Ik heb niets tegen romantiek in games, maar ook hier voelde het geforceerd aan. Wanneer je de game speelt, zul je merken dat geen van deze drie toe is aan een relatie en er flink wat mentale shit opgelost moet worden. Je kunt er gelukkig voor kiezen om gewoon vrienden te blijven met de dames. Met deze mening kun je je indenken dat ik blij ben dat de seksscènes het eindproduct niet hebben gehaald. Tegelijkertijd zijn het voor veel gamers de beste personages, terwijl ik juist dol was op Sonar en Golem. Misschien moet ik mijzelf ook even laten nakijken. Al zijn deze twee personages ontzettend handig om te hebben in je team, want ze kunnen veel oplossen. In de eerste twee afleveringen vraag je je af wat je moet doen met Golem, maar in de latere afleveringen is hij een held.

De Dispatching gameplay mag in het vervolg een eigen game krijgen, want het is simpelweg een van de hoogtepunten van Dispatch. Tijdens je werk word je geconfronteerd met misdaden in Los Angeles en krijg je verzoeken van de bewoners. Aan de hand van de hints moet je kiezen welke held de beste kans van slagen heeft. Na een missie moeten ze uitrusten, waardoor je ze niet direct weer kunt inzetten. Bij de eerste afleveringen zit er wat tijd tussen de misdaden, maar later wordt dit tempo verhoogd. Het zorgt voor snelle en strategische gameplay met een vleugje humor. Wat het extra leuk maakt, zijn de keuzes die je soms moet maken. De beste attributen van een held bepalen welke je kiest, maar de helden hebben ook specifieke acties. Deze gameplay beslaat over het algemeen de helft van een episode, waardoor je niet alleen passief aan het kijken bent. Daarbij moet ik wel zeggen dat de episodes ongeveer vijfenveertig minuten duren. En dat lijkt aan de korte kant, maar door de kwaliteit en de flow pakt het juist goed uit.