DOOM: The Dark Ages review - Duivels goed, maar geen evenaring

Als we het hebben over de pioniers van de game-industrie - de games die dit medium op de kaart hebben gezet - dan is DOOM (1983) onderdeel van het gesprek. Het wordt door velen gezien als dé shooter die het genre naar nieuwe hoogtes bracht en de gehele industrie vooruit hielp met de geweldige innovaties van destijds. Het was daarom best interessant om te zien dat dezelfde franchise meer dan 30 jaar later wederom flink impact maakt. DOOM (2016) was een uitstekende game die ervoor zorgde dat men weer eens iets anders ging spelen dan multiplayer-only junkfood, terwijl ik DOOM Eternal (2021) beschouw als één van mijn favoriete first-person shooters aller tijden. Nu komt id Software met de derde telg in deze moderne DOOM-reeks, genaamd DOOM: The Dark Ages. Wederom vindt de ambitieuze ontwikkelaar het wiel opnieuw uit, terwijl het de kernpilaren van de DOOM-formule intact houdt. Ik stapte wederom in het bebloede pantser van de DOOM Slayer om deze review eens flink in stukken te rippen en tearen.

In the first age, in the first battle, when the shadows first lengthened

Ondanks het feit dat we aangekomen zijn bij de derde game in deze moderne DOOM-saga, hebben we hier te maken met een prequel. We vinden de DOOM Slayer in een benarde positie. Hij wordt ingezet door de Maykrs als een soort kernwapen en de Sentinels - die hen aanbidden als goden - zijn noodgedwongen hier beroep op te doen wanneer de demonen op oorlogspad treden. Ze maken geen kans zonder The Unchained Predator en gelukkig vallen hun gebeden niet op dovemansoren. De Slayer wordt gelanceerd en mag daarna doen waar hij goed in is: smerig tuig uit de hel linea recta terugsturen, maar dan wel met losgekoppelde ledematen en uitgesmeerde organen. Zowel vriend als vijand vreest deze groene maniak. Als een komeet kom je neergestort bij elke landing en je voelt je belachelijk krachtig; zelfs wanneer de samenzweringen zich opstapelen en de vijandelijke facties er alles aan doen om de Slayer neer te halen.

Het eerste wat opvalt is hoe cinematisch DOOM: The Dark Ages is aangekleed. Je krijgt niet alleen te maken met een behoorlijke lading aan cut scenes, maar ook de levels zijn met indrukwekkend oog voor detail opgebouwd. Het voelt allemaal erg groots en de schaal van het conflict is goed terug te zien. De oorlogsgebieden strekken uit tot ver in de achtergrond en de gigantische titanen waggelen in de verte naar het volgende doelwit. Er is veel variatie te vinden in de werelden; van de bodemloze putten in de hel tot de krankzinnige architectuur in de Cosmic Realm. Je krijgt te maken met een game die er piekfijn uitziet en ook vrijwel probleemloos draait op de Xbox Series X. Met een 4K-resolutie en een stabiele 60fps steekt het technisch foutloos in elkaar - en dan maakt het niet uit hoeveel demonen op je scherm worden getoverd. Het in stukken scheuren van duivels gespuis gaat altijd gemakkelijk in de oogstrelende, helse landschappen van DOOM: The Dark Ages.

Helaas is het niet zo dat een epische campaign ook meteen zorgt voor een degelijk verhaal. Kijk, er zijn een aantal momenten in de game terug te vinden die enorm leuk zijn voor de fans, maar als we dit verhaal stapsgewijs ontleden, dan klopt er vrij weinig van. Om te beginnen is DOOM: The Dark Ages ver verwijderd van een origineverhaal. Als je nog niet bekend bent met de franchise en je begint met dit derde deel, dan ga je met veel vraagtekens kampen. Je begint namelijk helemaal niet aan het begin; de Slayer zit al op het krachtniveau van een demigod en je leert niet hoe hij tot deze status is gekomen. Ja, DOOM: The Dark Ages laat spelers vaak zat in het duister tasten, maar ook als je al het een en het ander weet over vuur gemixt met zwavel. De pacing van het verhaal wijkt namelijk alle kanten op en je maakt vaak zat uitstapjes, waarbij de nodige context volledig ontbreekt. Waarom je nú in de hel bent? Waarom je de moeite neemt om achter MacGuffin de Tweede te rennen? Waarom het drie missies duurt, voordat je eindelijk weer het plot op gang brengt? Stel niet zo veel vragen! Minder bedenkingen, meer demonen volpompen met lood - dat is denk ik de gedachtegang. DOOM (2016) en DOOM Eternal hadden ook geen Oscar-waardige verhalen, maar ze waren een stuk rechter door zee. DOOM: The Dark Ages - wiens multiplayer en andere potentiële modi het hebben moeten bekopen, zodat de campaign puur en alleen de schijnwerpers kon pakken - heeft niet een verhaal wat boeiend genoeg is om de 22 missies te ondersteunen.

Slayer Assemble!

Hugo Martin - de game director van DOOM: The Dark Ages - liet het al weten: in DOOM Eternal was je een straaljager; ditmaal ben je een stalen tank. Zeg maar gedag tegen je dash, double jump, chainsaw, blood punch, flame belch en andere geliefde combat-opties. Ja, we doen het volledig anders en één van de nieuwe hoofdrolspelers is de Shield Saw. Als een soort Captain America met woedeproblemen storm je het slagveld op en maak je korte metten met het leger des onheils. Je merkt dat id Software wederom een fantastische gameplay-loop te pakken heeft en het schild van de Slayer speelt hier een grote rol in. In plaats van het constant ontwijken, ben je nu meer bezig met aanvallen blokken en projectielen pareren. Gelukkig hebben de duivels nog steeds niet in de gaten dat de kleur groen een perfecte indicatie vormt voor een tegenaanval. Maar de Shield Saw is niet alleen een defensief en reactionair wapen. Je kan het als een frisbee met tanden gooien, zodat je menig kanonnenvoer vierendeelt zonder ook maar een kogel aan ze te verspillen, terwijl je daarnaast pantser ermee vermorzelt en grote demonen vastklemt in een furie van metalen haken.

De Shield Saw steelt de show, maar het wapentuig is ook top-of-the-line. Het maakt niet zozeer uit dat je in de middeleeuwen terecht bent gekomen; de geweren voelen nog altijd even bruut aan. Qua gunplay had ik je van tevoren al kunnen vertellen dat het goed zou komen, want id Software heeft hierin nog nooit teleurgesteld. De Super Shotgun laat alleen een miezerig hoopje vlees achter, terwijl de Skull Crusher de botten van jouw vijanden recyclet als penetrerende projectielen. Met een gebrek aan een beter woord; het is allemaal ontzettend heavy metal. Het maakt dan ook niet uit dat je je constant knee-deep in the dead bevindt, je hebt alle tools om het demonische inwonersaantal fors te verminderen. Wel moet ik erbij vermelden dat niet elk wapen even nuttig aanvoelde of überhaupt distinctief was van de tegenhanger. In alle hectiek zie je het verschil tussen de Grenade Launcher en Rocket Launcher maar amper, terwijl van de twee Plasma-wapens eentje toch aanvoelt als de betere optie in vrijwel elk scenario. Daarnaast is het wisselen tussen wapens een stukje trager, waardoor niet de combat an sich langzamer aanvoelt, maar de behendigheid van de speler. Het is begrijpelijk dat we niet in razend tempo door het arsenaal husselen zoals in de vorige game, maar iets minder vertraging - en zo bijvoorbeeld niet die cruciale parry missen - zou fijn zijn.

They are rage, brutal, without mercy

De combat-loop in DOOM: The Dark Ages wordt compleet gemaakt door de vurige oppositie. De demonen zijn zoals vanouds enorm leuk om tegen te vechten. Zoals in de vorige delen kan je weer het argument maken dat het gaat om een soort combat-puzzel, waarbij elke vijand een andere aanpak vereist. Ditmaal zijn ze wat minder streng daarin vergeleken met DOOM Eternal, maar je moet nog steeds rekening houden met de achterbakse tactieken die de monsters in huis hebben - zeker omdat het slagveld absoluut opgevuld kan worden met de kadavers uit het hiernamaals. De grotere arena's worden volgestouwd met de vuurgeesten, waardoor je snel prioriteiten moet stellen. Maak je eerst de blokkades van Shield Soldiers vrij? Of ben je die lange afstandsaanvallen van de Mancubus meer dan zat? Je krijgt de keuze om de vijandelijke ranks vlug en kundig op jouw manier af te slachten. Qua design zijn het overigens werkelijk geweldige gedrochten die heerlijk zijn om tot moes te slaan en je gaat in deze industrie dan ook niet snel duivels vinden met betere designs.

En al dat heerlijke geweld gaat natuurlijk gepaard met audiodesign waar je u tegen zegt. De klappen van de Slayer zijn oorverdovend, de wapens klinken bruut en het geschreeuw van de stervende demonen is een sadistisch genot. En we hebben het natuurlijk over een DOOM-game; oftewel er hoort een heavy metal soundtrack bij. Ditmaal is het Finishing Move die zich mag wagen aan de muzikale ondersteuning van het bloederig gamegeweld en hoe ze dat afgaat? Prima. Ja, dat is denk ik het woord dat ik zou gebruiken. Het is absoluut geen slechte OST, maar het voelt door het gebrek aan herkenbare melodieën toch een stuk generieker dan het eerdere werk van niet alleen Mick Gordon, maar ook Andrew Hulshult en David Levy van The Ancient Gods-DLC. Als je puur wilt headbangen op zware gitaarriffs en double bass drums, dan kom je gemakkelijk aan je trekken. Maar als je daarnaast wilt genieten van tracks die je per direct herkent aan het intro alleen - zoals Super Gore Nest, BFG Division, etc - dan moet je iets langer zoeken. Er zitten bangers tussen, maar het kan niet tippen aan wat hiervoor kwam. Het zijn over het algemeen tracks die makkelijker verloren raken in de achtergrond.

Verandering van spijs doet vrezen

Om de boel hier en daar op te schudden doet id Software een bijzondere poging om de gameplay vers te houden. DOOM Eternal deed dat vooral met de HUB-activiteiten en de nadruk op platform puzzels, DOOM (2016) deed dat eigenlijk gewoon helemaal niet en DOOM: The Dark Ages trekt twee hele andere gameplaystijlen uit het graf. Om te beginnen kunnen DOOM-fans een gat in de lucht springen, want de gigantische Atlan-mech is eindelijk speelbaar. Als een soort arcade-fighter ga je Titans te lijf en het is indrukwekkend om te zien hoe veel impact de ijzeren klappen hebben op de ongelukkige reuzen. Daarnaast heeft de Slayer een mechanisch gemodificeerde draak als huisdier - want waarom ook niet - en hiermee vlieg je specifieke levels door en ga je te keer met gefixeerde turret-achtige gameplay. Deze secties behouden de vele parry-mechanics van DOOM: The Dark Ages, maar dan vooral zonder de diepgang. Uiteindelijk vind ik dat geen probleem, want ze dienen uitstekend als afwisseling. Ze doen denken aan de campaigns van diverse Xbox 360-games, waarin toffe set pieces meer de boventoon voerde.

Iets wat echter veel moderner is, is het leveldesign. Er zijn een aantal levels in de campaign van DOOM: The Dark Ages aanwezig die een groot, open strijdtoneel bieden. Spelers krijgen hierin de keuze welke doeleindes ze als eerste neerhalen en welke routes ze afleggen om daar te komen. Ze doen qua set-up denken aan andere iconische levels, zoals de tweede missie Halo in Halo: Combat Evolved, waarbij er ruimte is om zelf keuzes te maken. De open levels in DOOM: The Dark Ages werken verder, omdat ze de bestaande gameplay-loop niet verwaarlozen, terwijl ze deze nieuwe weg uitstippelen. Ik wil zelfs beargumenteren dat het nóg beter werkt in een aantal aspecten, zoals tijdens het verzamelen van de collectibles waar de franchise zo bekend omstaat. Ja, het blijft altijd leuk om de maps door te snuffelen als een kleine pauze tussen het moorden. Je lost laagdrempelige puzzels op en wordt beloond met upgradematerialen, speelgoedfiguurtjes en andere goodies waarvan het hart toch net iets sneller gaat kloppen. DOOM: The Dark Ages blijft ondanks de nieuwe toevoegingen een DOOM-game pur sang.