Eternal Strands review - Eeuwige potentie

We staan op het punt om iets moois mee te maken. De geboorte van Yellow Brick Games' eerste titel staat voor morgen gepland. De ouders van Eternal Strands bestaan uit industrie-veteranen, afkomstig van onder andere Bioware en Ubisoft. Toen ik destijds de eerste trailer van Eternal Strands mocht aanschouwen, voelde ik meteen enthousiasme. Dit concept is ambitieus, uniek en bovenal: het ziet er verdomd leuk uit om mee te klooien. Na een uurtje of twintig heb ik alles wat Eternal Strands te bieden heeft ondervonden. De momenten dat de puzzelstukjes op hun plaats vielen zijn zeker aanwezig, maar je moet ook rekening houden met een flinke dosis aan frustrerende jank, slaapverwekkende expositiedumping en merkwaardige designkeuzes. Kortom, er valt weer genoeg te leren in deze review van Eternal Strands!

Dure praatjes vullen geen mysterieuze gaatjes

In Eternal Strands speel je als Brynn; een dappere Weaver-point (lees magiegebruiker) die nog een beetje nat achter de oren is. Zij heeft een nobele quest in gedachten: vind het culturele thuis van haar volk en herstel deze naar de voormalige glorie. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot. Samen met haar inclusieve cast aan personages reist ze af naar de Enclave; een mystieke wereld waarvan men dacht dat die verloren was. Eenmaal gearriveerd krijg je te maken met onverwachte bondgenootschappen, indrukwekkende dreigingen van buitenaf en een rijke historie die klaar is om intellectueel te worden geplunderd. Allemaal in de naam van vriendschap, uiteraard.

Hier moet ik meteen heel eerlijk zijn: het narratief heeft mij geen enkel moment weten aan te spreken. In Eternal Strands zijn er genoeg ontwikkelde personages aanwezig met hun eigen achtergrondverhalen en ambities, maar de manier waarop het verhaal wordt verteld is suf te noemen. Om te beginnen worden er vanaf moment uno tientallen dure woorden op je afgevuurd met de veronderstelling dat je het allemaal zo ontzettend boeiend vindt, dat je vervolgens een uurtje vrijmaakt om door de codex te bladeren; zoekend naar de juiste vertalingen voor al dat gebrabbel. Eternal Strands pleegt een ernstig gevalletje expositiedumping. Het vertelt de speler van alles en doet dit middels ellendig langdradige dialoog-sessies en begrippen die pas behapbaar worden nadat je de credits ziet rollen. Je wordt gebombardeerd door geklets en op een gegeven moment verlies je je geduld en skip je door al dat geouwehoer heen. Het is allemaal niet slecht geschreven per se, maar de presentatie van het verhaal is sloom en helaas gewoon echt geesteloos.

Een indrukwekkende tech-demo

Dat het narratief de plank mis mept, is een gemiste kans. De wereld an sich is namelijk indrukwekkend genoeg. Visueel is het in orde en je krijgt wel echt het idee dat je in een mythisch landschap terecht bent gekomen. Het doet qua stijl een beetje denken aan Immortals Fenyx Rising, maar dan net een tikje volwassener. Echter, wat de wereld van Eternal Strands vooral bijzonder maakt is de interactiviteit. Als Weaver-point heb je namelijk de power om het landschap om je heen in te zetten als een wapen. De kinetische krachten die je bijvoorbeeld hanteert zorgen ervoor dat je objecten kan optillen en weg kan slingeren. Je trekt zo hele bomen uit de grond of je pakt een collectie aan keien op voor een potje bowlen met de lokale fauna.

En het gaat niet alleen zozeer om het oppakken en verplaatsen van items. Nee, de aardkloot van Eternal Strands reageert ook op felle temperaturen. Zo kun je metalen objecten bevriezen, zodat ze makkelijker breken. Of wat te denken van je vlammenwerper? Als je niet oppast, dan fikt zo het hele bos af - en dat kan zowel in je voordeel als je nadeel werken. Diverse weeromstandigheden bieden nog een extra laag diepgang, want in een hittegolf kan alles zomaar in de fik vliegen, terwijl een wolkbreuk met gelekte magie juist weer zorgt voor giftige gassen her en der. Het is jammer dat er wat weinig krachten zijn op het moment; je kan namelijk alleen maar aan de slag met hitte, ijs en kinetische krachten, maar de basis staat als een huis. Het zou mooi zijn als we uiteindelijk als de Avatar in ieder geval met vier elementen de wereld kunnen schapen, maar voorlopig moeten we het met iets minder doen.

Your soul is mine!

Goed, laten we even doorschakelen naar iets wat alle aandacht verdient: de combat. Tenminste, ik wil het graag even hebben over de hoofdattractie van Eternal Strands en ook meteen het onderdeel die het beste werkt in deze actiegame. De volgende alinea's zijn specifiek gericht op de eindbaasgevechten in Eternal Strands; die lieftallig Epic Hunt Quests worden genoemd. Vergelijkbaar met de Monster Hunter-serie en Shadow of the Colossus heeft elke map een gigantische eindbaas erin ronddwalen. De opbouw hiernaartoe is uitstekend. Er dreunen voetstappen door het landschap, alsof je weer vlak voor het T.Rex verblijf in een kleurrijke jeep staat geparkeerd. In de verte zie je wellicht een staart of een stenen hoofd ergens tussen de bomen steken. Je trekt een sprintje en staat dan oog in oog met een kolossaal wezen. Van ijskoude schrikvogels tot majestueuze arks - er zijn genoeg memorabele opponenten aanwezig.

Je gebruikt voornamelijk je magische krachten om deze titanen neer te halen en ze reageren zeer uitgebreid op de diverse effecten die de spreuken met zich meedragen. Ja, het is niet zozeer het aanrichten van schade; het is vaak ook het immobiliseren wat een blijvende indruk achterlaat. Als een reus van een ark op je afstapt, dan kan je de massieve laarzen vast vriezen aan de grond. Het duurt dan even voordat de ark weer op de been is en dat geeft jou de mogelijkheid om de omgeving in de fik te zetten en vervolgens de brandende puinstukken op het beest af te vuren. Je moet even oefenen voordat je de diverse systemen onder de knie hebt en de janky animaties met magere stamina-stats plus bijbehorende hitboxes helpen daarin niet echt mee. Maar zodra je weet hoe je de magische krachten moet benutten dan haal je Drakes harder neer dan Kendrick. Er zijn speciale manieren om elke eindbaas te bevechten en dit is vaak ook de ultieme manier om het conflict te ervaren. Natuurlijk kun je de halve map slopen en alles naar het monster werpen, totdat die gigantische healthbar een keertje leeggelopen is, maar er zijn interessantere manieren om de strijd aan te gaan. Zo kun je speciale weakpoints van een monster uitschakelen, waardoor je daarna toegang krijgt tot hun ziel als het ware. Via deze gewelddadige route kun je meteen je krachten upgraden, dus het is de ideale manier om deze confrontaties uit te spelen.

Dat is het hoogtepunt van de combat in Eternal Strands. Naast het magisch bestrijden van titanen krijgen spelers ook reguliere wapens tot hun beschikking en is de wereld gevuld met kleinere dreigingen. Hier nemen we een snoekduik in kwaliteit - naar beneden welteverstaan. De irritante mobs lopen je constant te vervelen, maar kunnen je letterlijk niks maken. Je kunt ze op uiteenlopende manieren verschalken, maar wanneer je ze letterlijk kan oppakken en uit de map kan lanceren, dan heeft het niet veel zin om nog je best te doen met andere strategieën. Alsof je een vruitvliegje met de tik van je vinger van je appel afvuurt. De reguliere gear - bestaande uit een zwaard en schild, two-handed greatsword en pijl en boog - is bijzonder saai en dodelijk ineffectief. Het enige waar je het zwaard voor gebruikt is het spammen op de weakspots als je op een titaan bent geland, maar voor de rest heb je het simpelweg niet nodig. Een klein smetje op een anders vermakelijke combat-loop.

Eeuwige slop

Wist je nog dat ik zei dat Yellow Brick Games' voortgekomen is uit industrie-veteranen? Door onder andere ex-werknemers van Ubisoft. Ja, dat ga je merken. Sorry, Ubi - ik hou nog steeds van je en deze kritiek uit een onverwachte hoek bedoel ik dan ook niet kwaadaardig, maar er zit een flinke dosis triple-A filosofie achter Eternal Strands. Ik heb ongeveer twintig uur in deze game gepompt en waarvan ik toch wel vijftien uur dacht: is dit noodzakelijk, Yellow Brick? Er zitten zo bizar veel missies met backtracking in deze titel verscholen, het was op een gegeven moment echt niet tof meer. Je wordt dikwijls terug gebonjourd naar een locatie die je al uitgespit had, want als je een bepaalde quest selecteert, spawnt daar natuurlijk een item die je eerst niet op kon pikken. De hoeveelheid filler-content plus het ongeïnspireerde verhaal-materiaal; daar zit geen gang in.

En dat is vrij klote, want het leidt af. Iedereen die Eternal Strands gaat ervaren, weet precies waar de hoogtepunten van deze game komen te liggen: de combat tegen de reuzen die de dynamische wereld rijk is. Het laatste wat je dus wilt doen is de speler zo overladen met randzaken, dat ze simpelweg een heel stuk minder met dit onderdeel van de game bezig zijn. En helaas is dat wel het geval in Eternal Strands. Ik moet erbij vermelden dat niet alle bijzaken slecht zijn uitgewerkt. Het verzamelen van crafting-materialen kent innovatieve wendingen, zoals het beïnvloeden van specifieke onderdelen van je gear en het upgraden van je thuisbasis voor betere stats en items blijft bevredigend werk. Maar het blijven vrij optionele handelingen om te doen. Als je elke story-quest wilt doorlopen, dan ga je zo vaak op en neer lopen en het is gewoon niet het sterkste punt van Eternal Strands. Yellow Brick Studios heeft al aangekondigd dat er een contentupdate in het verschiet zit; een samenwerking met de Square Enix-studio Creative Studio III. Ik hoop dat de toekomstige focus echt komt te liggen op het bevechten van de ontzagwekkende reuzen - en dus niet ergens anders.