Review: Far Cry 5 PlayStation 4

In den beginne schiep Ubisoft Far Cry, een franchise die sedert 2004 een bepaalde formule heeft gecreëerd. Een open wereld, een protagonist met een overlevingsdrang en een hele hoop vijandelijk gebied wat kaboem doet. We staan inmiddels aan de poort van deel 5, waarin de Franse uitgever de gevoelige onderwerpen religieus extremisme en Amerikaanse ‘Southern way of life’ en diens wapenidolatrie met elkaar verweeft tot een Far Cry van bijbelse proporties. De vraag blijft of Ubisoft na 14 jaar de geijkte formule nog kan handhaven en of het thema door de beugel kan. Komt allen, mijn volgelingen, en laat mij aan u het gospel van Far Cry 5 verkondigen. Praise the Lord, Hallelujer!

Vers 1: The Collapse nadert

Wat sowieso onveranderd is gebleven is het feit dat je weer in de schoenen loopt van een protagonist die zonder het te willen in de hele shitzooi belandt. In dit geval is dat een beginnend politieagent, oftewel Rook. Sheriff Whitehorse van Hope County moet al tijden met lede ogen aanzien hoe een sekte genaamd Project at Eden's Gate - geleid door de manbun dragende Joseph 'The Father' Seed - de touwtjes in handen begint te nemen, waarbij hij het geweld niet schuwt. Een arrestatiebevel tegen Seed staat uit en jij mag de honneurs waarnemen om de boeien om zijn polsen te slaan. Helaas heeft Seed dit alles ooit in een profetie weten te verkondigen en zonder dat je het weet start je een gebeurtenis die door de sekte als de Collapse wordt bestempeld. De Apocalypse is nota bene jij hebt het eerste zegel gebroken.

Zoals je je kunt voorstellen zit dat niet lekker bij de rest van de sekte, welke door de niet-gelovers Peggies worden genoemd. Ook Josephs directe kerkleiders die hij als familie beschouwt - John, Faith en Jacob Seed - zijn niet zo happy met jouw komst. Zij zetten werkelijk alles tegen je in om hun afgezant van God te beschermen. John, een figuur die ik het beste kan beschrijven als geweldslustige 'Hour of Power' televisiepredikant, zoekt vooral zijn indoctrinatie in ‘the power of Yes’. Faith kweekt er lustig wat intoxicerende bloemen op los waarmee zaligmakende, maar geestruïnerende chemicaliën genaamd Bliss worden gemaakt en oud-militair Jacob is niet vies van marteling en hersenspoeling om een doodseskader te trainen en de zwakken van de sterken te scheiden. Je raadt het vast wel, Far Cry 5 wordt geen rustig plezierwandelingetje.

Vers 2: Je bent niet alleen, mijn broeder

Het is daarom wel zo fijn dat je de shit niet alleen hoeft te unfucken. Gezien de tot de tanden gewapende Peggies behoorlijk taai zijn (nee, maar echt) is alle hulp welkom. Die hulp wordt in Far Cry 5 op meerdere manieren geboden. Allereerst heb je de optie om tot drie NPCS te rekruteren, waarvan je er eentje mee kunt nemen op je gewelddadige tripje. Verwacht hier geen wonderen van overigens. De tweede optie is het benutten van een Gun of Fang For Hire, waarvan er in totaal negen vrij te spelen zijn. Deze hebben ieder een eigen specialiteit en zijn dus ieder voor bepaalde scenario’s geschikt. Bij het treffen van deze Guns For Hire laat Ubisoft direct doorschemeren hoe men de luchtigheid in de setting wil houden. Een grizzlybeer genaamd Cheeseburger en een typische anti-Obama redneck als Hurky - welke vooral veel over zijn bilnaad lult - halen direct de politieke correctheid uit Far Cry 5, voor zover het milde racisme dat nog niet had gedaan.

De meest vernieuwende optie is wellicht de toevoeging van online co-op. Dit geeft je de mogelijkheid om samen met een vriend de strijd aan te knopen met de Peggies. Door middel van een simpel drop in, drop out-systeem valt de campaign met twee man te voltooien, waarbij het niet uitmaakt hoe ver ieder is gevorderd in het verhaal. Over het algemeen werkt dit naar behoren, al zijn niet alle missies even interessant voor twee man. Met z’n tweetjes in een gevechtsvliegtuig zitten terwijl speler twee alleen maar naar het achterhoofd van de piloot kan staren, nodigt niet uit tot een gezellig potje co-op. Daarnaast treden bekende Ghost Recon Wildlands-achtige taferelen al snel op en is de kans groot dat een missie uitmondt in een hersenloos grollenfeest waarin meer wordt gekloot dat gespeeld.

Vers 3: Het is tijd voor verandering

Buiten de toevoeging van co-op om is Ubisoft er sowieso in geslaagd om van Far Cry 5 geen reskin van andere delen te maken, iets waar de franchise toch vaak onder leed. Het vrijspelen van gebieden gebeurt namelijk niet meer via uitkijkpunten, maar de map ontvouwt zich simpelweg door deze te verkennen, wat te land ter zee en in de lucht kan. De nadruk op het craften van je items is ook een stuk minder geworden gezien het gros op diverse punten gekocht kan worden. Je hoeft dus niet meer tig beesten af te schieten om meer ammo te kunnen dragen. Een scala aan voertuigen en wapens wordt ter beschikking gesteld, welke ook middel microtransacties te verkrijgen zijn, al zijn deze makkelijk te vermijden. In mijn complete campaign heb ik nergens de noodzaak gezien om te knip te moeten trekken.

Niet alleen het co-op gedeelte doet erg denken aan Ghost Recon Wildlands, ook de opzet van de campaign heeft er wel wat van weg. Voor je ook maar in de buurt komt van The Father, dien je eerst een tete-a-tete te realiseren met zijn adjudanten, welke ieder een regio van Hope County onder hun hoede hebben. Ook zij komen niet voor het minste geringste uit hun nest gekropen. Voor dat zover is moet je eerst flink wat Peggie-ass kicken en de nodige Resistance-punten oprakelen. Wanneer je de boel genoeg ontregeld hebt, zoekt de confrontatie jou wel op om de score te vereffenen. In tegenstelling tot Ghost Recon Wildlands bieden deze battles je wel een aardige uitdaging, iets waar Far Cry 5 sowieso wel in slaagt.

Vers 4: Niemand is vrij van zonde

In mijn opinie is Ubisoft er behoorlijk in geslaagd om een imponerende Far Cry-game op de markt te zetten. Op grafisch gebied gooit de shooter hoge ogen en de gameplay is als vanouds. Het was voor mij aanvankelijk de vraag of Far Cry 5 door diens setting niet te veel op de religieuze toer ging, maar de balans wordt aardig in stand gehouden door het (soms te over de top) Americana chauvinisme. Far Cry 5 zet je wel van tijd tot tijd aan het nadenken of je wel het goede aan het doen bent. Joseph Seed is dan misschien geen Vaas Montenegro, maar zijn aan jouw adres gerichte speeches - alsook die van John, Faith en Jacob - laten je bijna sympathiseren met de religieuze gekkies in Hope County. Ik heb het wel vaker gezegd, een verhaal vertellen kunnen ze wel bij Ubisoft.

Het is daarom dan ook jammer dat Far Cry 5 op enkele vlakken ‘zondig’ is. Over de pop-in ga ik het niet hebben, gezien geen enkele game van dit formaat daarvan verstoken blijft. In het geval van deze ‘Doomsday shooter’ is het vooral respawnen wat voor de nodige frustraties en onnodige spawnkills zorgt. Vooral wanneer je missie abrupt is geëindigd in een luchtvoertuig, wil het nog wel eens gebeuren dat je spawnt in een neerstortend vliegtuig. Ook spawnen in het midden van een vijandelijk kamp is geen uitzondering, waardoor je nog harder moet vechten om te overleven. Daarnaast zal het vaak genoeg voorkomen dat je sterft zonder enige goede reden of door friendly fire van een Gun For Hire, vooral wanneer vliegenier Nick Rye besluit een bommetje te droppen zonder te kijken waar jij ergens bent. Ook willen Guns For Hire nog wel eens in het spervuur duiken, waardoor je ze vaker moet reviven dan je prettig vindt. Bugs en glitches ben ik relatief weinig tegengekomen, al zijn ze gegarandeerd aanwezig en met vlagen hilarisch, mits ze je niet in het voltooien van je missie belemmeren. In dat geval helpt zelfs een overdosis Bliss je niet om je ergernis te remmen.

Vers 5: Zeg 'Yes' tegen Far Cry 5

Om dit gospel tot een einde te brengen kan ik - als liefhebber van de franchise - Far Cry 5 mijn zegen geven. Hoewel de game absoluut niet onbevlekt en zonder zonde is, weten vooral het aangrijpende verhaal, het soms veel te flauwe chauvinisme - wat voor sommigen wellicht een extra ergernis biedt - en de ontiegelijk lange speelduur de eer hoog te houden. Voor mensen die inmiddels Far Cry-moe zijn biedt deel 5 misschien niet genoeg verandering om het allemaal weer aantrekkelijk te maken. Gamers die daarentegen geen genoeg kunnen krijgen van eindeloos rondsjokken, schieten op alles wat beweegt, vijandelijke kampen naar de Lieve Heer blazen en dat allemaal gehuld in een mindfuck van heb ik me daar, zullen zich weer prima vermaken met Far Cry 5

En zo, lieve volgelingen, komt deze mis te einde. Moge de gratie Gods je beschermen in het schitterende maar gevaarlijke Hope County. Blijf als je kunt kilometers verwijderd van de Bliss en moge uw aim u nimmer falen. Pas op voor de wolverines die je letterlijk in je kloten bijten en rijdt veilig, iets wat overigens vrijwel onmogelijk is omdat je om de tien meter wel Peggies tegenkomt. Om maar in de woorden van John Seed te blijven: Far Cry 5 is een game om volmondig ‘YES’ tegen te zeggen. Amen!