Ghost of Yōtei review - Verfijning van een uitstekende game

We moesten even wachten, maar het is dan eindelijk zover. Ghost of Yōtei, de spirituele opvolger van Ghost of Tsushima, ligt in de schappen. Ja, spiritueel, want deze game is geen direct vervolg op die uitstekende voorganger. Sucker Punch weet opnieuw een fenomenale ervaring neer te zetten in een wereld die tegelijkertijd adembenemend en dodelijk is. Waar Tsushima ons leerde wat eer betekende, laat Yōtei vooral zien wat er gebeurt als eer, overleven en vooral emotie met elkaar botsen. Klaar voor een avontuur dat je niet snel zult vergeten? Dit is de review van Ghost of Yōtei!

IJzige kersenbloesem

Ben jij fan van Japanse folklore, prachtige graphics en een ijzersterk verhaal? Dan heb je aan Ghost of Yōtei een goede. Ghost of Tsushima wist een waanzinnige indruk te maken, maar Sucker Punch trekt de stoute schoenen aan en besluit niet direct voort te borduren op dat verhaal. Dit keer kruipen we honderden jaren later namelijk in de huid van Atsu, een jonge vrouw die in haar tienerjaren moest aanschouwen hoe de Yōtei 6 haar familie in no-time uitroeide en haar voor dood achterliet. Atsu wist echter, tegen alle verwachtingen in, te overleven en keert een aantal jaar later terug naar Ezo. Niet om een nieuw leven op te bouwen, maar om haar vijanden als yokai angst aan te jagen. Atsu is een ghost zonder eer, en haar zes doelwitten ondervinden aan den lijve dat wraak bijzonder zoet kan zijn.

Dat wraak nemen doen we in het koude Ezo (het huidige Hokkaido), een gebied dat wordt gedomineerd door het imposante Mount Yōtei. De warme tinten van Tsushima maken plaats voor ijzige vlaktes, open velden, nauwe ravijnen, kletterende watervallen en dwarrelende sneeuwvlokjes. Net zo mooi, maar anders genoeg om op te vallen. Ezo is absoluut een pareltje om te aanschouwen, zeker omdat de wereld ietwat levendiger aanvoelt dan diens voorganger. Het Ainu-volk is in groten getale aanwezig. Niet alleen om de wereld te vullen, maar ook om te traden, Atsu van bounties te voorzien en natuurlijk voor de nodige sidequests. Daarnaast is het een land dat vrijheid biedt. Niet alleen gevoelsmatig, maar ook in de gameplay. Atsu jaagt namelijk op de Yōtei 6, maar in welke volgorde je dat doet, is volledig aan jou. Daarmee is Ghost of Yōtei een stuk minder lineair dan zijn voorganger. Tenminste, als je aan het verhaal toekomt, want in elke hoek schuilt wel weer iets om te ontdekken.

Weg stances, hallo arsenaal

Atsu kent geen intense training, geen samoerai-eer of liefdevolle mentor. Nee, Atsu leeft puur dankzij haar wil om wraak te nemen. Dat vuur zorgt ervoor dat ze als het ware “on the job” leert. Hierdoor past ze geen ingewikkelde stances toe zoals Jin Sakai, maar moet ze het hebben van haar diverse wapens. Denk aan de katana, dual katana’s, yari-speer, kusarigama en ōdachi. Elk wapen is effectief tegen een ander type tegenstander en dient dus stiekem als vervanging van het oude stance-systeem. En eerlijk is eerlijk: naast de visuele flair werkt het eigenlijk ook een stuk beter. In Tsushima moest je namelijk goed letten op de houding van de vijand. Hier is in één oogopslag duidelijk wat je moet doen: gebruikt de tegenstander een speer, dan trek jij de dual katana’s tevoorschijn. Verwacht echter geen makkelijke strijd, want vijanden dragen pantser, wisselen van wapen en vallen vaak in grotere aantallen aan. Je moet dus scherp blijven wil je de overhand krijgen. Vind je dat echter allemaal maar gedoe en heb je geen zin om continu van wapen te wisselen? Geen probleem. De game wordt er niet makkelijker door, maar je kunt Ghost of Yōtei volledig met één wapen uitspelen.

Gelukkig staat Atsu er niet helemaal alleen voor. Ze sluit vriendschappen en weet gaandeweg bondgenoten te creëren. Dat doe je logischerwijs door het verhaal te volgen, maar ook in de gameplay sta je er niet alleen voor. Ghost of Yōtei introduceert namelijk een harige metgezel in de vorm van een wolf. Deze helpt Atsu in gevechten, maar kan ook dienen als afleiding, ideaal voor wie liever de sneaky route kiest. Dat stealth-element is echter wat meer naar de achtergrond verdwenen. Ja, je bent nog altijd een ghost, maar ook een yokai. De game biedt de vrijheid om de stille aanpak te kiezen of juist head-on de confrontatie aan te gaan. Een slechte keuze is er niet, want het eindigt sowieso in een bloedbad. Atsu schroomt niet om kelen door te snijden, ledematen af te hakken of tegenstanders te laten smeken om genade.

Ruimte voor bezinning

Natuurlijk is het niet enkel kommer en kwel in Ghost of Yōtei. Net als in diens voorganger zijn er meer dan genoeg zijactiviteiten te doen. Ezo ligt letterlijk aan je voeten en het is aan jou om te bepalen wat je gaat ondernemen. Nergens voel je je geremd, al stuit je soms op een skill- of experience-check. Toch kunnen we al vrij vroeg met een verrekijker op zoek naar rookpluimen, mysterieuze aanwijzingen of rondzingende geruchten voor wat avontuur. De onsens keren bijvoorbeeld terug voor een verfrissende blik op de wereld (en een uitbreiding van je healthbar). Ook kun je kamperen om ammunitie te smeden of maaltijden te koken voor buffs. Meditatie is ingeruild voor kalligrafie, waarbij je met het touchpad kleine kunstwerkjes tevoorschijn tovert. Zin in iets luchtigs? Speel het kaartspel Zeni Hajiki of prop wat sushi in je mik. Yōtei bevat veel meer wereldvulling dan zijn voorganger, maar weet desondanks nooit te vervelen.

Sowieso voelt Ghost of Yōtei heerlijk chill aan. De wereld is opnieuw de hoofdrolspeler. Dat betekent dat we werken met de minimalistische HUD die we nog kennen uit Tsushima: de wind wijst je letterlijk de weg, dus verwacht geen prominente minimap in beeld. Ook keren oude elementen, zoals Instinct (de levensbalk/healing), terug. Op zich geen probleem, dat systeem werkte uitstekend en voelt hier opnieuw prettig aan. Wel jammer is dat de klim- en traversalmechanics vrijwel ongewijzigd zijn gebleven. Die voelen nog altijd wat stroef en onvoorspelbaar aan. Tijdens het klimmen zie je bijvoorbeeld houterige animaties, en vooral tijdens het “volgen” van een NPC kan frustratie ontstaan. NPC’s passen hun tempo aan jouw snelheid aan en beginnen pas te lopen wanneer jij dat doet. Jij moet echter volgen, waardoor het soms voelt als trial-and-error. Kleine irritatie, maar toch een smetje op een verder uitstekende game.