Harold Halibut review - Een unieke game

Soms komt er een game voorbij die spontaan je interesse weet te grijpen. Wij draaien onderhand wat jaartjes mee, maar het is Slow Bros toch gelukt om dat gevoel op te wekken. Harold Halibut is uniek wanneer het aankomt op de esthetische stijl, maar is dat ook het geval op het gebied van gameplay? Wij zoeken het voor je uit in de Harold Halibut review!

Harold Halibut, een eigenaardige knakker

Harold Halibut is eigenzinnig. De game kent een unieke visuele stijl die bijzonder goed uitpakt. Waar sommige ontwikkelaars lekker aanmodderen met het kiezen van een bepaalde stijl, heeft Slow Bros lekker lopen kleien. Letterlijk, want Harold Halibut is volledig gemaakt met klei waarbij Stop Motion is gebruik om de wereld te voorzien van de animatie. Een absoluut pluspunt, de wereld is bijzonder uniek, kent een flink aantal memorabele personages en is vooral erg pleasing voor het oog. Je ziet aan iedere animatie, iedere locatie en iedere set dressing hoe ongelofelijk veel tijd en inspanning het vereist heeft. Wat dat betreft zit het dus helemaal goed met ons Harold, maar hoe zit het met de gameplay en het overkoepelende verhaal?

Toen het even niet zo lekker ging met planeet Aarde tijdens de Koude Oorlog, vertrok de Fedora 1 om 250 jaar later aan te komen op een planeet die net als Aarde bewoonbaar zou moeten zijn. Eenmaal gearriveerd op de plek van bestemming blijkt dat echter het tegendeel te zijn en is de Fedora 1 op de bodem van een oceaan belandt. Daar stopt het echter niet, de planeet wordt namelijk geteisterd door weersomstandigheden die de crew van de Fedora weerhoudt om een doorstart te maken. Afijn, jaren na de crash bevinden we ons dus op de bodem van de zee, waar Harold fungeert als handyman en lab assistent van de ambitieuze Jeanne Mareaux. Het schip wordt gerund door de All Water corporatie die de touwtjes stevig in handen heeft. En terwijl het leven van Harold gestaag voorbijvliegt zonder enig doel of ambitie, stuit hij plots op een buitenaards viswezen. Langzaamaan ontvouwt het verhaal zich en zien we Harold groeien als mens tijdens zijn zoektocht naar zijn ware zelf.

Maar wat is dit voor game?

Doorgaans starten we een review met de uitleg van wat voor game het precies is. In deze Harold Halibut review is dat overduidelijk niet het geval en dat komt doordat we het niet echt kunnen bestempelen als een bepaald type game. Harold Halibut doet ons sterk denken aan een point-and-click adventure. Jij hebt controle over Harold en krijgt vrij toegang tot de loshangende onderdelen van het wijlen Fedora 1. Middels de tubes van All Water navigeer je van locatie naar locatie waar je kunt praten met de bewoners van het uit elkaar gevallen ruimteschip. En het zijn vooral deze bewoners die de game leuk maken, want van de gameplay (of het gebrek daaraan) moet de game het niet hebben. Wat Harold Halibut goed doet is het uitdiepen van de diverse personages. Je creëert een band met het volk en geeft na een tijdje spelen oprecht om het welzijn van de bevolkingsgroep. Maar dat is het eigenlijk, want de gameplay bestaat hoofdzakelijk uit het navigeren van punt A naar punt B waar je middels een gesprekje of korte minigame het plot vooruitduwt. Alle overige aspecten die Point-and-Click adventures leuk maken, zoals het verzamelen van ludieke objecten die je elders in de wereld kunt gebruiken, zitten er niet in.

En dat vooruitduwen is nodig, want Harold Halibut is traag, heel traag. Dat is niet per se een slecht ding, maar er zitten stappen tussen die onnodig langdradig zijn. Daarnaast maak je veel gebruik van het eerdergenoemde All Water Tube-systeem, dat je naar diverse locaties navigeert. Er zijn meerdere hubs en om bij een bepaalde hub te geraken dien je eerst naar een andere hub te reizen om daar over te stappen op een andere lijn. Op zich grappig, maar na de eerste keer volledig onlogisch. Dit mede omdat er ook nog behoorlijk wat laadtijden in de game zitten, zeker wanneer je die tubes dus gebruikt. Daarnaast wordt geadviseerd om dagelijks met iedereen te praten, maar het transportsysteem is te omslachtig en te traag om hier echt van te kunnen genieten.

Harold Halibut, een dieseltje

Zoals gezegd is Harold Halibut bijzonder traag. Het verhaal ontvouwt zich op een eigen tempo, maar wanneer dat verhaal een beetje op gang komt, wil je het uitzien tot het einde. De game kent prachtige momenten, mede dankzij de waanzinnige vormgeving. De keerzijde is echter dat de game ook bijzonder saaie momenten kent, die je maar al te graag zou willen skippen. De pacing ligt dan ook een beetje uit verhouding, zeker wanneer je alles en iedereen wil spreken aan boord van de Fedora 1. Er zijn namelijk een aantal zijmissies/ events die je optioneel kunt meepakken. Welke dat echter zijn weet je niet van tevoren, waardoor je iedere dag weer dat hele schip door alle hubs afstruint op zoek naar nieuwe lore of hebbedingetjes. Dit creëert een bepaalde ruis, die averechts werkt op de pacing van het vermakelijke verhaal dat zich afspeelt in het alledaagse leven van onze onnozele Harold.

Goed, de pacing hebben we inmiddels wel gehad en ook over het visuele hebben we genoeg kunnen uitweiden. Dan rest ons nog het puntje herspeelbaarheid en natuurlijk de duratie. Voor een volledige playtrough hebben we ongeveer dertien uur moeten uitrekken. Dat is niet op een waanzinnig snel tempo, we hebben namelijk vrijwel alle Trophies die te behalen zijn weten te behalen. Mocht je echt alles willen zien, dan adviseren je om goed op te letten. Er zitten namelijk Trophies in de game die te missen zijn. Heb je er eenmaal één gemist, dan dien je deze in een nieuwe save te behalen. Jammer, want verhaaltechnisch heeft Harold Halibut weinig te bieden in een tweede playthrough.

Technisch gezien doet de game het prima. De grafische modus locked de gameplay op 30 FPS, maar opereert helaas niet vlekkeloos. Mocht je Harold Halibut een kans geven, zet hem dan direct op de performance modus. Deze oogt vrijwel identiek, maar is een stuk stabieler, elimineert pop in en zorgt voor een gestroomlijnde ervaring.