Hunter x Hunter: Nen x Impact review - Maakt weinig impact

Anime-fighters zijn er onderhand zat. Toch is een geruime tijd een echte fighter voor Hunter x Hunter uitgebleven. Tot nu dan, want Hunter x Hunter: Nen x Impact is officieel verkrijgbaar. Weet de game echter impact te maken? Mwah, niet echt. Bepaalde elementen weten te entertainen, maar voor een populaire anime hadden we op z’n minst wat extra content verwacht. Laten we echter beginnen bij het begin alvorens we de inleiding starten met de conclusie. Dit is de Hunter x Hunter: Nen x Impact review!

Snel instappen, rap uitstappen

Mocht je met regelmaat Gameliner bezoeken, dan weet je wellicht dat ik aardig thuis ben in de fightinggames. Het is dan ook geen wonder dat de review van deze animefighter op mijn bordje kwam te liggen. Laten we dan ook maar direct met de disclaimer beginnen dat ik vrij onbekend ben met de Hunter x Hunter-franchise. Iets wat wellicht in het nadeel voor de game speelt, gezien animefighters regelmatig inspelen op de voorliefde van de desbetreffende franchise. Op zich heb ik wel een bepaalde methodiek voor het reviewen van dit soort fan-service gerelateerde producten. De storymodus dient namelijk altijd voldoende achtergrond te bieden over wat de anime nou zo goed maakt en dient als een prima introductie voor de cast van de desbetreffende serie. Logischerwijs is dat dan ook de eerste modus die ik aanslinger en in het geval van Hunter x Hunter: Nen x Impact is dat niet anders. De game kent namelijk een storymodus die in negentien delen, onderverdeeld in vijf arcs, de eerste 140 afleveringen van de serie uit de doeken doet. Huh, slechts negentien? Ja, slechts negentien storymissions die je in zo’n negentig seconden per stuk uitspeelt, in een flink aantal gevallen ook nog eens in tutorial vorm. De resterende tijd van het slechts uur durende avontuur bestaat vooral uit het lezen van tekst onder het genot van stills uit de anime. Als nieuwkomer snap ik bijzonder weinig van het verhaal, de franchise zelf en wat de hoofdpersonen nou eigenlijk motiveert. Niet bepaald een goed begin dus.

Afijn, wellicht moeten we ook nog even kijken naar wat dit nou precies voor game is. Hunter x Hunter: Nen x Impact is namelijk geen traditiegetrouwe één-op-één fighter. In deze game vecht je namelijk in teams van drie. Dit drietal dient samen te werken door assists op het juiste moment aan te roepen. Wil je echter net iets meer, dan houd je de assistknop ingedrukt zodat je van personage wisselt. Handig wanneer je een lekkere combo aan elkaar rijgt, want zo kan de combo aanzienlijk verlengd worden. Zeker wanneer je hier de Nen-aanvallen bij ingooit. Deze speciale moves zijn met een eenvoudige toetscombinatie te activeren in ruil voor één of meerdere Nen-balkjes. Die eenvoud zie je in vrijwel de complete game terug, want iedereen is in staat om met wat button bashen significante happen uit de levensbalk van de tegenstander te rammen. Dat is enerzijds fijn (zeker wanneer je de easy combo-optie aanzet) voor nieuwkomers, maar een fightingfan zal enige teleurstelling voelen dankzij de mate van simplisme. Ieder personage voelt eigen, maar door oneerlijke combo’s en een hoog buttonbash-gehalte zal de competitieve speler sneller afhaken.

Simpel van opzet, net zo simpel qua inhoud

In het eerste deel van de review ging het natuurlijk hoofdzakelijk om de gameplay en storymodus, maar natuurlijk heeft Hunter x Hunter: Nen x Impact meer te bieden dan enkel een storymodus. De game kent namelijk ook een Arcade-, Heaven’s Arena-, Practice-, Combo Trials-, Speedrun-, Online Casual- en Online Ranked-modus. Dat klinkt als aardig wat, maar er schuilen wat addertjes onder het gras. Zo is de intrigerende naamgeving van Heaven’s Arena een verbloeming van de simpele Survival-modus. Daarnaast kent de game bij launch een karig roster van slechts zestien vechtersbazen. Allemaal voorzien van een eigen moveset en persoonlijkheid, maar desalniettemin slechts zestien. Nu zou je zeggen dat dat op zich een redelijk aantal is, maar we moeten niet vergeten dat we in teams van drie vechten. Tijdens een potje Arcade kan het dan ook niet anders dan dat je een aantal keer tegen dezelfde personages vecht. En dat is al helemaal van toepassing op de Heaven’s Arena, die maar liefst dertig rondes (lees: 90 personages) kent. De herhaling slaat dan ook bijzonder snel toe, al helemaal omdat er eigenlijk bijzonder weinig reden is om te blijven spelen.

Als we dan toch een reden moeten zoeken om door te spelen, dan zijn het wellicht de unlockables, want ook deze fighter is daarmee doorspekt. Denk aan kleurstellingen, icons, zinnetjes en andere onzin om te verzamelen. Tot nu toe veel negatiefs, maar ik moet toegeven dat de game redelijk draait, met een stabiele 60fps in de offline omgeving. Ik zeg bewust offline, want in de online omgeving is dat nog weleens anders. Een tegenstander zoeken bleek nog weleens lastig, en had ik er één gevonden, dan was de verbinding flink instabiel. Jammer, want de toegepaste rollback netcode zou in theorie voor een vlekkeloze ervaring moeten zorgen. Overigens was ik behoorlijk snel op de onlinemodus uitgekeken, want met wat goede spelers raak je al snel in een oneindige combo die je binnen een paar seconden K.O. slaan. Wat dat betreft is de matchmaking dan ook aardig slecht, maar dat kan ook te verklaren zijn door het gebrek aan spelers met een gelijk level.