Review: Kingdom Come: Deliverance PlayStation 4

Als je me een half jaar geleden had gevraagd of ik al mieters veel zin had in Kingdom Come: Deliverance, dan had ik gegarandeerd nee gezegd. De reden? Simpel. Ik had nog nooit van de game gehoord. Had je dan de moeite genomen om me uit te leggen dat het een open wereld RPG in de Middeleeuwen was, dan had je mijn aandachtsspanne nog harder zien zakken dan de waarde van sommige cryptovaluta. RPG's - en dan vooral gesitueerd in de Middeleeuwen - zijn namelijk negen van de tien keren niet mijn kopje thee, gezien deze bijna allemaal vol tovenarij en draken zitten (geen fan van Skyrim, sorry). Toch wist Kingdom Come door het gebrek aan Fantasy-invloeden mijn interesse te wekken en kreeg ik zowaar zin om de game eens aan de tand te voelen, wat ik dus heb gedaan. Of de game de titulaire verlossing biedt, dat hoop ik je hieronder duidelijk te maken.

Een Boheemse Rapsodie

Kingdome Come: Deliverance neemt ons mee naar het jaar 1403 en vertelt ons het verhaal van de tamelijk luie en weinig charismatische Henry, zoon van een gerenommeerde smid in Skalitz, Bohemië (wat we nu kennen als Tsjechië. Henry vult zijn dagen veelal met de barmeid versieren, ongein uithalen met zijn zuipgrage vrienden en klusjes opknappen voor zijn pa. Alles is pax en vree in Skalitz, maar in de rest van Bohemië is de stront dik aan. De geliefde Koning Charles IV is de pijp uit en zijn zoon Wenceslas neemt de scepter over, al lijkt die meer zin te hebben in lichtekooien betasten dan regeren. Het volk begint zienderogen te lijden onder zijn bewind en de adel beklaagt zich nog harder dan normaal. De hulp wordt gezocht bij Wenceslas' halfbroer Sigismund 'The Red Fox', koning van Hongarije. Nadat Sigismund Wenceslas laat ontvreemden en de troon vrij voor het overnemen is, slaat de hulp snel om in oorlogsvoering. Wie niet aan de zijde van Sigismund staat, mag wat hem betreft een zwaard door de pens krijgen.

Laat Henry nu net in een dorp wonen waar een Wenceslas-sympathisant hoog aangeschreven staat. Terwijl Henry de slaap nog half uit de ogen aan het wrijven is en zijn pa helpt met het smeden van een zwaard voor deze sympathisant, breekt buiten de poorten van Skalitz de hel los. Voor Henry zit er niets anders op dan vluchten terwijl achter hem bijna iedereen tot een shish kebab wordt getransformeerd. E'n ding is zeker; ooit zal Henry wraak nemen op Sigismund en zijn executeur. Niemand komt aan Skalitz! Helaas is Henry slechts een onbeduidend kind van een smid en weet hij nog geen rietstengel te doorklieven. In de komende tientallen uren is het dus de kunst om Henry wegwijs te maken in de Middeleeuwse manieren van strijden en te metamorfosen naar een ware ridder, wat niet zonder slag of stoot gaat.

Leven door het zwaard, sterven door het zwaard

De weg naar vergelding begint voor Henry bij het leren vechten - en verdedigen - middels het zwaard. Gezien Kingdom Come: Deliverance de realistische toer verkiest, betekent het dat er meer bij komt kijken dan een potje button bashen en als een wildeman op iedereen inhakken. Het vechten met een zwaard is een kunst die lastig onder de knie te krijgen is, wat zich wellicht iets te realistisch naar de game laat vertalen. De mechanics hebben bijzonder veel weg van een andere bekende game, Ubisofts For Honor. Bij het ontstaan van een schermutseling maakt de crosshair plek voor een vijfpuntige ster, waarvan elke punt een mogelijke aanvalshoek betekent. Het is dus voornaam dat aanvallen niet te voorspelbaar worden en dat je de tegenstander verrast met combinaties vanuit allerlei stances. Hij doet immers hetzelfde bij jou. Doe je dit niet, dan is de kans groot dat elke aanval gepareerd wordt en dat je je vaak aan de verkeerde kant van het lemmet bevindt.

Het probleem wat helaas snel de kop op steekt, is het auto-locken gedurende deze gevechten. In vechtmodus fixeer je je automatisch op de dichtstbijzijnde meat puppet, wat vooral handig is wanneer deze alleen is. Je hoeft je immers niet druk te maken om zijn fancy voetenwerk. Zodra deze knakker zijn clubje schofterige bandieten ter plaatse roept, wordt dat een heel ander verhaal. In een poging jezelf te beschermen tegen diverse aanvallen, zorgt de lock voor een totale chaos om je heen. Dit geeft je tegenstanders carte blanche om je eens even helemaal naar de tering te hakken. De enige optie lijkt wegrennen te zijn. iets wat door je stamina vaak uitstel van executie wordt. Op je paard - die je later in de game bemachtigt - hoef je ook niet te rekenen. Wanneer het om vechten of vluchten aankomt, verkiest die namelijk direct het laatste. Je hebt uiteraard ook altijd nog de keuze om afstand te bewaren en iedereen met je handboog af te plinken, maar dat raad ik je al helemaal af. Het gebrek aan een crosshair geeft je namelijk geen enkele indicatie van de vlucht van je pijl. Je bent in dat geval dus naast je pijlen ook nog eens je leven kwijt.

Gelukkig hebben we de savegames nog...

Nu is sterven in een game normaal niet zo'n drama. Sterker nog, je leert er genoeg van. Je weet nu in ieder geval wat je kunt, wat je niet kunt en waar je dus beter weg kunt blijven. Niks aan de hand. Gewoon respawnen bij je vorige savepoint en gas op die Middeleeuwse lollie. Dit zou het geval zijn wanneer die save lekker dicht bij je sterfplek was, maar dat is helaas niet altijd het geval. Het befaamde 'drie saves'-concept van menig Bethesda RPG-fan (autosave, quick save, hard save) gaat in Kingdom Come: Deliverance niet op. Quick saves zijn namelijk niet van de partij en handmatig je spel opslaan doe je door een specifiek alcoholisch drankje te nuttigen. Deze moet je dan natuurlijk wel hebben. Zit je zonder, dan is het risico aanwezig dat je een flink eind terug wordt gezet wanneer je sterft of de game afsluit. Vooral in de eerste uren - wanneer de centen je niet bepaald op de rug groeien - kan dat je parten beginnen te spelen.

Dit wordt helemaal vervelend wanneer je je moet beroepen op een save omdat de game zich merkwaardig begint te gedragen, wat in Kingdom Come: Deliverance helaas veelvuldig voorkomt. Een bug hier en daar is onvermijdelijk, vooral in een open wereld als deze. Sommigen zijn zelfs dusdanig vreemd dat het voor slapstick-achtige taferelen zorgt, wat de game niet per se breekt. Ook totaal onzichtbare gesprekspartners tijdens een dialoog vormen nog geen gigantisch obstakel, zij het wel dat het op je zenuwen kan gaan werken. Nee, wanneer voice-overs totaal verdwijnen en je je game moet herstarten om de audio weer normaal te krijgen, dan wordt zo'n Middeleeuws save-systeem wat vervelender. Ook wanneer prominente NPC's vastlopen, niet meer reageren en je quest dus niet te voltooien valt, krijg je er op een gegeven moment stevig de pee in. Dit alles valt natuurlijk te patchen en Warhorse Studios heeft inmiddels aangegeven met fixes bezig te zijn, maar op dit moment heb ik daar weinig aan. Nogmaals, bugs en glitches lijken inherent verbonden aan open wereld RPG's. Voor de doorgewinterde RPG-liefhebber vormt dit dan ook niet zo'n probleem. Voor mij is het wederom een reden waarom ik RPG's vaak mijd.

De graphics vormen een tweesnijdend zwaard

Op grafisch gebied biedt Kingdom Come: Deliverance een wisselende ervaring. Op het eerste gezicht valt op dat de op de CryEngine draaiende game behoorlijk weet te imponeren. Cutscenes zien er gelikt uit, gezichten gedragen zich voor een RPG behoorlijk natuurlijk en door het level design waan je je van tijd tot tijd absoluut in het 15e eeuwse Tsjechië. Alle dorpjes en vestes eromheen ademen gewoon een Middeleeuwse vibe. Ook wanneer je je in een bosrijke omgeving begeeft zou je soms zweren dat je er echt staat, vooral door de uitstekende geluidseffecten en het fijne detail wat soms terug te vinden is. Het kabbelende beekje, de wind door de bomen en de aanwezigheid van lokale fauna maken de sfeer wat dat betreft helemaal af. Zelfs de muziek draagt bij aan de authenticiteit van de game.

Het is daarom ook jammer dat het eerder genoemde detail op andere vlakken ontbreekt. Om maar met de deur in huis te vallen; Kingdom Come: Deliverance kampt met texture loading en pop in, en niet zo'n beetje ook. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat NPC's met elke naderende stap meer kleding droegen en dat schuurtjes spontaan uit de grond schoten. Vooral erg handig wanneer je ongezien van A naar B wil en die onschuldige villager ineens een zwaar bewapende en gepantserde bandiet blijkt te zijn. Gelukkig hebben we die save nog... De textures van onder andere muren en daken laden over het algemeen ook nog wanneer deze in beeld verschijnen. Dat is per definitie niet erg, maar het oogt naar verloop van tijd wel slordig. Net als de framerate, die overigens met vlagen ver onder de dertig frames per seconde duikt.

Goedbedoelde torenhoge ambities zorgen voor de teloorgang

Het is met pijn in het hart dat ik moet zeggen dat Warhorse Studios de klap van diens ambities moet incasseren. Jarenlang vragen gamers om diepgang en realisme, iets wat de Tsjechische ontwikkelaar met Kingdom Come: Deliverance bovenaan de prioriteitenlijst heeft gezet. Als er ''n ding is wat ik niet kan zeggen over deze game, is het dat men geen moeite heeft gedaan om realisme in kaart te brengen. Henry is namelijk overduidelijk een mens van vlees en bloed en geen oppermachtige ridder die ongelimiteerd klappen kan vangen of uitdelen. Net als jij en ik moet ook hij op tijd eten en slapen om vermoeidheid en energietekort te voorkomen, iets wat Henry maar al te vaak aangeeft. Ook dienen wonden te worden verzorgd en moet kleding van tijd tot tijd eens een wasje krijgen. Je onschuld in een moordzaak bewijzen terwijl je kleding onder het bloed zit, wordt ineens een stuk lastiger. Ook werkt een edelman niet bepaald mee in een dialoog wanneer je er als een voddenboer bij staat. Het zijn van dit soort details die ik wat vaker zou willen terugzien in games, maar het is waarschijnlijk ook de oorzaak van een onaf ogend product.

Het is gewoon jammer, want aan alles valt te merken dat Kingdom Come: Deliverance zo veel beter had kunnen zijn. Het intrigerende verhaal is er en de krachtbron (CryEngine) om dit alles superstrak te presenteren ook. Over de wil om dit te realiseren valt niet te twisten. Warhorse Studios heeft absoluut geprobeerd om een meeslepende game te creëren waarin de historie van diens thuisland onder de aandacht wordt gebracht. Het voelt alleen aan alsof de Tsjechische ontwikkelaar net iets te veel hooi op de vork heeft genomen. Alle elementen die van Kingdom Come: Deliverance een unieke game hadden moeten maken - zijn het grafisch of qua mechanics - zijn n't niet helemaal afgerond. Het is nu aan Warhorse Studios om met de beloofde patch deze punten van afkeur te rectificeren en daar neemt men naar verluid twee weken de tijd voor. Tot die tijd moet ik met tegenzin de game de huidige score toebedelen. Het Koninkrijk mag er dan zijn, de verlossing is nog onderweg.