La Quimera Early Access review - Een Spaans bordeel

De Latijns-Amerikaanse cultuur is er in de ogen van velen eentje van excessen. Extreem heet voedsel. Enorme derrières. Een gigantische Jezus. Bendegeweld dat de spuigaten uitloopt. En - laten we deze vooral niet vergeten - dramatische soapseries. Van die soap opera's waar de dagelijkse beslommeringen van GTST's Meerdijk verbleken. Wat dat betreft is het typerend dat het Oekraïense Reburn deze setting heeft gekozen voor diens shooter La Quimera. Want als La Quimera iets is, dan is het wel volle bak drama.

Reburn, retry

Wie de game ooit op z'n wishlist heeft gezet, weet eigenlijk al wel waar ik op doel. La Quimera - Reburns debuutgame waaraan men hard heeft gewerkt sinds men er de brui aan heeft gegeven bij Metro-ontwikkelaar 4A - zou aanvankelijk op 25 april los gaan, maar zonder te zeggen waarom, werd de game last-minute voor onbepaalde tijd uitgesteld. Op Discord liet men er wel een verklaring op los, welke op 30 april - vijf dagen na de geplande releasedatum - ook werd gedeeld op Steam. TLDR: de game was gewoon nog niet af en men had meer tijd nodig om de game in een presenteerbare staat af te leveren. Een verstandige keuze, want in mijn initiële review was ik bereid om de game met de grond gelijk te maken, zo slecht dat het was.

Afijn. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, en Reburn heeft het besluit genomen om La Quimera per 7 mei in Early Access uit te rollen. Dat betekent dat La Quimera voor nu uit vier hoofdstukken bestaat, welke je in een uurtje of vijf zou moeten doorlopen. De rest volgt later. Dit is het beste wat men kon doen, vier hoofdstukken die tenminste speelbaar zijn. En geloof me, dat is al een hele verbetering. Controller support werkt deze keer tenminste mee en je kunt nu door een level geraken zonder je randapparatuur door je scherm te sodemieteren. Sterker nog, de controls waren nu hetgene waar ik me het minst aan stoorde. Ik durf bijna te zeggen dat La Quimera met vlagen zelfs best een prima shooterervaring bezorgde.

Club Deportivo Guadalajara

Maar ja, zoals wijlen Johan Cruijf het ooit mooi verwoordde: Ieder nadeel heb z'n voordeel (en dus ook vice versa). Dat de controls nu (grotendeels) niet meer om te janken waren, opende wel mijn ogen voor wat anders. Nu kwam de focus op de andere olifant in de kamer te liggen en die olifant heet cringe. Want sacre de Dio, wat is La Quimera tenenkrommend wanneer het gaat om voice acting en story building. Dat de hele game draait om een club Private Military Contractors welke onder dubieuze omstandigheden wordt geronseld om als een stel proefkonijnen (of proefapen, als je de lichaamshouding van sommigen als leidraad mag gebruiken) een exosuit te testen, het zal je op een gegeven moment een zier zijn. Character development is namelijk all over the place en gedurende elke cutscene komt er wel een nieuw personage bij, nog flamboyanter dan de vorige. Dat de gezichtsanimaties tig keer beter zijn dat de stem die uit die prima gesynchroniseerde bekkies rolt, dat valt soms ook niet op door de belabberde audio mix. Ieder nadeel heb z'n voordeel.

Maar als je ook daar doorheen kunt kijken, kom je uiteindelijk uit op datgene waar je als shooter liefhebber La Quimera waarschijnlijk voor op je verlanglijstje hebt gezet, en dat is de actie. Gelukkig valt daar van te zeggen dat La Quimera die ook genoeg heeft, zij het in verschrikkelijk ingeperkte, lineaire levels. Zodra de vijandelijke troepen op je los worden gelaten, valt er genoeg te knallen en als we dan toch eerlijk moeten zijn, dan moet ik bekennen dat het met vlagen best vermakelijke actie oplevert. Vooral in levels die wat ruimte bieden voor meer gelaagdheid - en je jezelf dus meer moet focussen dan wanneer je standaard hotspots en fuiken voorgeschoteld krijgt - krijgt de gunplay van La Quimera wat glans. De kers op de taart komt in de vorm van een proximity scanner die de vijandelijke posities binnen een bepaalde radius weergeeft, als voelt de bijkomende wall hack functie - die het toelaat om door solide muren heen te schieten - een beetje als een goedkope manier van cheaten. Maar ja, als je niet kan winnen, moet je zorgen dat je niet verliest. Nog zo'n mooie Cruijviaanse quote van een vedette die ooit zelf moest leren leven met Latijns- Amerikaanse drama gedurende zijn job als extern adviseur bij het Mexicaanse Club Deportivo Guadalajara.

La Quimera of La Quimindera?

Wie een beetje door de onzin heen kan lezen, kan de conclusie eigenlijk wel trekken. La Quimera deed het op 25 april al niet zo best, maar ondanks de progressie die Reburn sindsdien gemaakt heeft, is La Quimera nog steeds niet de gedroomde shooter die menig beoogde koper voor ogen had. Sommige van de issues vallen uiteraard te verhelpen. Zo kunnen een miserabele audio mix, grafische haperingen, ongebalanceerde vuurgevechten en bossfights die behoorlijk wat vraagtekens opwerpen stuk voor stuk verbeterd worden. Daarvoor heeft Reburn zich wijselijk genoeg de mogelijkheid gegeven door La Quimera onder de noemer Early Access te lanceren.

Maar de vraag blijft of we daarop willen wachten. Want naast die herstelbare zaken lijdt La Quimera harder onder facetten die wat lastiger te patchen zijn. Het 'van de hak op de tak' verhaal en de extravagante personages die ermee gemoeid zijn, om het dan nog maar niet te hebben over de over-the-top voice acting en de overdaad aan Anglo-Spaanse gevloek. Reburn heeft daar vrij bewust voor gekozen en hoewel ik normaliter niet vies ben van dat excessieve flauwekul, vond ik het in dit geval allemaal een beetje te. Dus wat mij betreft mag het allemaal wel een beetje Quimindera.