Review: Maneater - Megalodon's matige vreetkick Xbox One

Terwijl het themalied van Jaws door mijn hoofd blijft spoken, had ik deze game aangeslingerd. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik terugblikte op die fijne vissengames in de game-industrie. Ja, verrassend genoeg zijn er toch wat leuke games op dat gebied. Rustige simulatiegames zoals Abzu of de aankomende Beyond Blue. Ik heb mij persoonlijk altijd erg vermaakt met Insaniquarium en de Feeding Frenzy games (thanks Popcap!). Maar nu moet ik toch aan de bak met het echte werk. Een gigantische haai, op zoek naar wraak tegen Scaly Pete. Absurd? Natuurlijk. Maar is het ook leuk om te spelen? Ik neem je vandaag mee naar de diepste pitten van de oceaan, in de review van Maneater.

National Geographic Shark Week

Krijg nou wat, Maneater heeft een oprecht verhaal. We volgen een team van documentairemakers, die een item maken over haaien. We komen een beroemde haaienjager tegen genaamd Scaly Pete. Hij vermoordt de moederhaai en verminkt de baby voor het leven. De kleine happer heeft hier echter geen zin in en dankzij zijn survival instinct hapt hij zich vrij. Het doel is vanuit hier simpel, neem wraak op de man die verantwoordelijk is voor het doden van veel 'onschuldige' kraakbeenvissen. Het is geen diepgaand verhaal en het is misschien zelfs een beetje absurd, maar de manier waarop het verhaal wordt afgespeeld, met het melodramatische commentaar van de documentaire makers, zorgt voor grappige en vermakelijke momenten.

Cynisch commentaar tegenover het menselijke ras, dat is toch de hoofdzaak van Maneater. Er wordt verrassend genoeg ook nog een enigszins degelijke verhaallijn van Scaly Pete in de mix gegooid. Een verhaal over ouderschap, maar tegelijkertijd ook een verhaal over verlies en familiewaarden. Het is net als de rest van de game, best wel dom. Het meest memorabele aan Schubbige Pieter, is het feit dat hij een buitensporig accent heeft en extreem ver gaat om de haai te pakken te krijgen. Het verhaal was leuk voor wat het was. Domme entertainment was het vooral, maar nog steeds vermakelijk. Ondanks dat de game zichzelf totaal niet serieus neemt, weet het wel wat leuke details goed ten uitvoer te brengen. Zo doet een alligator een beruchte "death roll" wanneer hij jou te pakken krijgt of zien we dat het bottenpantser van de haai gebaseerd is op de look van een prehistorische vis genaamd dunkleosteus. Kleine dierennerd feitjes hebben ze dan wel weer goed, ondanks dat ze zich er vrij bewust van zijn dat de game zichzelf niet heel intelligent presenteert.

Jaws?...Die vis!?

Goed, dat gezeik van het verhaal even daargelaten, Maneater draait natuurlijk om één ding. Je eigen stierhaai compleet laten doordraaien en overal dood en verderf zaaien. In theorie klinkt dit cool en dat is het ook, maar niet zonder een heleboel kleine schoonheidsfoutjes. Het begin van de game, wanneer je nog zwak en minuscuul bent, is een ontzettende grind. Het herhalende karakter van de missies helpen hierbij niet. Het enige wat je doet is verzamel object A en vermoord object B. De missies zelf zijn inspiratieloos en wanneer je haai zelf ook net niet interessant genoeg is, dan begint het als een flinke grind te voelen. Gelukkig voelt het zwemmen als een haai dan wel weer lekker. Je gaat door het water heen als een kogel en het animatiewerk dat erbij komt kijken is dan ook zeer degelijk. De werelden zijn vaak creatief in elkaar gezet met allemaal een bepaald thema om het visueel interessant te houden. Helaas is de game zelf niet moeders mooiste en dat is op vele momenten pijnlijk zichtbaar. Menselijke modellen, textures en kale landgebieden zorgen te vaak voor een lelijke game. De combat dan, is die vermakelijk? Vermakelijk misschien, maar zeker niet voor te lang.

Want ook de combat is gewoon zeer repetitief. Je bijt alles wat in je muil past, ontwijkt vijandelijke aanvallen met één druk op de knop en je geeft af en toe een vijand een klap met je staart. That's about it. Vijanden zelf zijn ondanks het diverse oceaanleven ook niet heel interessant. Dit komt vooral doordat de A.I. dommer is dan een zak met spijkers. Ze passen zich niet aan op de manier hoe je ze aanvalt, ze veranderen niet hun eigen patronen en verrassen je letterlijk nooit. Gewoon een aantal zoutzakken die op een opgepoetste kano een poging doen om je te doorzeven met assault rifles. Er is te weinig diversiteit in hoe je vijanden benadert. Het maakt dan niet eens uit of je het tegen ander zeeleven opneemt, of tegen menselijke slachtoffers. Je hapt, ontwijkt en beukt. Dat is het. Zelfs wanneer je eigenlijk net te zwak bent om het tegen bepaalde eindbazen op te nemen is er een simpele strategie. Je eet en daardoor genees je jezelf enorm snel. Dit scheelde mij wel een hoop grinden en kon ik wel lekker door de gevechten heen knallen. Wat er echter dan wel vaak een probleem werd was de camera. Fuck me, die had er echt vaak geen zin in. Zeker wanneer de gevechten langer duren en met meerdere vijanden, dan gaat het je op zijn duur gegarandeerd irriteren.

We're gonna need a bigger boat

Het is echter wanneer je het einde van de game bereikt, dat Maneater op zijn sterkst is. Na veel grinden werpt het eindelijk zijn vruchten af van je haaien evolutieboom. Ja mooie woorden, ik weet het, maar wat betekent het? Dat je geëvolueerd bent in een megalodon, de grootste en bruutste haai die ooit in de zeven zeeën heeft gezwommen. Tijdens je evolutie heb je verschillende keuzes in hoe je je haai wilt customizen. Ik koos persoonlijk voornamelijk voor extra botten armor, zodat ik razendsnel door boten heen kon drillen. Eindelijk lijken je evolutiekeuzes uit te maken aan het einde van de game. Je haai ziet er ziek uit, maar je kan helaas er niet veel nuttigs meer mee doen. Het begin is zo grindy en zodra je eindelijk dan de haai van je dromen hebt gemaakt, dan ga je er niet heel veel plezier mee beleven. Op dat na is het evolutiesysteem wel echt dik en ik hoop dat meer games die gericht zijn op vette monsters hier gebruik van gaan maken.

Is er dan nog wat endgame content aanwezig? Dat dan weer wel. Je kan terug zwemmen naar elk gebied, om daar missies af te maken. Dit kan verschillen tussen bepaalde mini-bosses afmaken, collectibles verzamelen of gewoon zoveel mogelijk chaos stichten. Het laatstgenoemde blijft wel het leukste natuurlijk, zeker als je in de megavorm beland bent. Want dan zie je pas de echte kracht van de menseneter. Hoe meer collectibles en side missions je behaalt, hoe meer evoluties je kan uittesten. En daar zit toch de drijfkracht om Maneater nog een keer op te starten, want de haai is eenmaal de ster van de show.

Maneater screenshots zijn gemaakt tijdens onze speelsessie op de Xbox One X