Metro Awakening Quest 3 review - Om wakker van te liggen

Een authentieke Metro-ervaring zo immersief dat je de straling bijna kan proeven. Als er iets is waar de ware Metro-fan al tijden van droomt, dan is het wel dat. Met een studio als het Amsterdamse Vertigo Games aan het roer - een ontwikkelaar die heeft bewezen raad te weten met immersieve VR-ervaringen - liggen de verwachtingen rondom het droomproject genaamd Metro Awakening dan ook torenhoog. Misschien zelfs te hoog bij gamers zoals mijzelf, want Metro Awakening is zowel op positief als negatief vlak een eye opener gebleken.

Ambiance 'straalt' er vanaf

Aan de ambiance ligt het in ieder geval niet, want die is zo hoog dat de ambiance-geigerteller ervan op tilt slaat. Ondanks het gemis van de immer populaire protagonist Artyom, doet Awakenings hoofdrolspeler Serdar het ook niet verkeerd als getroubleerde dokter wiens zoektocht naar zijn vrouw - en uiteindelijk zichzelf - hem door het verradelijke tunnelstelsel van Moskow loodst. Dat de gemiddelde Metro Awakening-speler waarschijnlijk al bekend is met de serie, dat lijkt al snel buiten kijf te staan. Vertigo Games windt er geen doekjes om en gooit de speler van meet af aan in het virtuele diepe. Binnen zeven minuten wordt verwacht dat de wapens worden opgepakt en dat de eerste horde Nosalis met de grond wordt gelijkgemaakt. Het verhaal, tja, dat moet maar heel even wachten. Daarvoor is uiteindelijk later tijd genoeg. Als in, acht uur lang de tijd.

Dat de actie meteen van het scherm af spat, is ergens helemaal zo erg nog niet. Want als er één ding is waar Metro Awakening grotendeels zijn strepen mee verdient, dan is het wel diens combat. Zelfs met de standaard wapens - zijnde een handpistool en een AK-47 die zijn beste tijd wel gehad heeft - is het prima toeven in het beklemmende gangenstelsel van Metro Awakening. Vertigo Games heeft met diens Arizona Sunshine games al laten zien dat het weet hoe men VR-vuurwapens leuk kan maken en het mag dan ook geen verrassing zijn dat iets simpels als een AK-magazijn wisselen en doorladen voldoening geeft. Vooral wanneer het arsenaal wordt aangevuld met makeshift shotguns en een opengewerkte revolver-stijl kruisboog, werkt het laden van ammo bijna louterend.

Iedereen heeft zo z'n rugzakje

Tijdens zoiets elementair als wapens doorladen komt dan ook het oog voor detail veelal bovendrijven, iets wat wordt gecomplementeerd door de manier waarop Metro Awakening omspringt met inventory management. In menig Metro game is de rugzak de voornaamste compagnon en het mag dan ook geen verrassing zijn dat ook Serdars rugzak een prominente rol speelt in zijn avontuur. Door over de linker schouder te grijpen, trekken we backpack nummer één tevoorschijn, waarin fysieke items als granaten, een aansteker, een handbediende stroomgenerator en het iconische gasmasker plus filters bungelen. Hoeveel je van ieder verbruiksitem hebt, is in een oogopslag duidelijk. Als je volledig bepakt met het maximum aantal filters bent, zie je ook echt drie filters en geen filter met een nummertje erachter. En ja, dat helpt wel wanneer je op honderd procent immersie mikt.

Hetzelfde geldt voor rugzak nummer twee, waar Serdar zijn wapens opslaat. Hoewel deze in de vroege uurtjes van Awakening nog een ondergeschikte rol vervult - want je pakt toch steevast die AK erbij - neemt na enkele uren de kans steeds vaker toe dat je even over de rechterschouder grijpt om van wapen te wisselen. Want die AK mag dan een prima allrounder zijn, maar soms vergt de situatie een wat stillere aanpak en dan is die kruisboog - of later een vrij teleurstellende blaaspijp - een betere optie. Plus, van die laatstgenoemde stillere opties valt de ammo met een beetje mazzel te recyclen. Niet dat ammogebrek een issue is, want elke menselijke vijand laat vanzelfsprekend een wapen met ammo voor je achter. Magazijntje eruit - of in het geval van de shotgun, doorladen die hap - en naar die borstzak ermee. Lekker binnen handbereik, wat wel zo fijn is wanneer je weer eens wordt overvallen door een groep tricky Lurkers.

Onder de grond kom je nu eenmaal bugs tegen

Toch is dat streven naar honderd procent immersie ook een issue wat Metro Awakening soms parten speelt, vooral wanneer dat grafisch te veel van je hardware lijkt te eisen of wanneer handelingen niet vlekkeloos verlopen of onduidelijk worden. Nu zal een deel hiervan aan mijn verkozen platform - de Meta Quest 3 - te wijten vallen, maar twijfelachtige performance heeft mij er van weerhouden om mijn review op launch day te posten. Net als Arizona Sunshine Remake kampt ook Metro Awakening met ondermaatse besturing wanneer wordt verkozen om de game zittend te spelen en sommige handelingen met betrekking tot ammo management miste de nodige responsiviteit en accuratesse. Maar ook gedurende latere sessies - die ik staand heb gespeeld - leverde besturingsproblemen soms de nodige (misselijkmakende) issues op. Zodra je als speler dat station passeert, beginnen de scheurtjes in Metro Awakening dan ook steeds wat duidelijker te worden en komen andere storende factoren aan het licht.

In mijn geval was de grafische performance daarvan de grootste. Wederom, mijn keuze om Metro Awakening op de Meta Quest 3 te spelen heeft hier vast en zeker invloed op, maar de hoeveelheid texture pop-in is op de Quest 3 dusdanig hoog, dat het alle immersiviteitsverhogende zaken eigenlijk weer afbreekt. Ook anti-aliassing is niet Metro Awakenings sterkste punt op de Quest 3 en dat valt vanwege de setting van donkere tunnels met veel kunstmatige lichtbronnen - en dus veel reflectie - direct op. En dan gaat het ineens hard met de op- en aanmerkingen. Dan kun je als criticaster al vlug gaan zeiken over dat hoofdlampje wat maar niet aan wil terwijl je toch echt doet wat de tutorial je uitlegde, of het gebrek aan variatie in de spelomgeving - want op een gegeven moment ben je wel klaar met het doorlopen van wéér diezelfde tunnel - en die klotespinnen, waarvan het eigenlijk nooit duidelijk is hoe je die nou fatsoenlijk van je giechel kan krijgen zonder je headset naar de filistijnen te slaan. Blinde paniek is een optie gebleken, al raad ik die niet aan omdat dat dus tot die eerdergenoemde misselijkmakende bugs resulteerde, alsook in enkele harde crashes.

Een droom uiteengespat

En laat ik je dit zeggen, daar baal ik uiteindelijk van, want het is me meer dan duidelijk dat Vertigo Games echt heel hard probeert om met Metro Awakening een droom van velen uit te laten komen. Nogmaals, aan Metro-taferelen is absoluut geen gebrek. Dat je in virtual reality eindelijk door de post-apocalyptische teringbende van Moskow kunt kruipen - of in ieder geval door het ondergrondse gedeelte ervan - is voor de Metro achterban lange tijd een wens geweest die nu in vervulling kan gaan. Simpele zaken als een gasmasker opzetten en angstvallig je polshorloge in de gaten houden, terwijl ieder moment een Lurker je om de oren kan vliegen, wie wil dat nou niet? Zal ik eens zeggen wie? Ik. Tenminste, niet nog een keer. Want hoe hard ik ook ging op die eerdergenoemde immersieve zaken, uiteindelijk was ik er na een uur of acht eigenlijk wel klaar mee en vond ik het wel best geweest. Zelfs de collectible ansichtkaarten weten me niet te verleiden om nóg een keer door diezelfde tunnels te laten sjokken.

De headset gaat bij mij dus af en blijft af. Met het voltooien van Metro Awakening - alsook het schrijven van deze review - komt er voor mij een einde aan een droom. Tijd voor deze ouwe gamer om de oogjes maar weer te sluiten. Weltrusten, allemaal...